Αλέκος Παπαδόπουλος: Προσκλητήριο για νέο ξεκίνημα
Να δούµε κι επιτέλους να πούµε την αλήθεια: Για την Ελλάδα και τους Ελληνες, ο χρόνος έχει προ πολλού εξαντληθεί. Ο,τι αποµένει και ό,τι αρθρώνεται από το πολιτικό σύστηµα δεν είναι πλέον παρά παραπαίοντες λόγοι, ως εύγλωττοι καταθλιπτικοί δείκτες εγγενούς ανεπάρκειας ποικίλων «παραγόντων», οι οποίοι, αυτοπεριδινούµενοι, απλώς αναµηρυκάζουν εαυτούς. Επιτείνοντας τη σύγχυση, µοχλεύοντας πάθη, οξύνοντας διαγκωνισµούς κι επιλιπαίνοντας αποσαθρωτικά σύνδροµα. ∆ιχαστικά, µε ολεθρίως εµφυλιοπολεµικές δυναµικές. Προπαντός
όµως ανίκανοι να επιχειρήσουν υπερβάσεις και να διαµορφώσουν νέες προοπτικές.
Εάν δεν θέλουµε να εµπαίζουµε αυτοεµπαιζόµενοι, τελικά η βάναυση χρεοκοπία που βιώνουµε ως χώρα και ως πολίτες δεν είναι µονοδιάστατη. Και δεν προσδιορίζεται απλώς µε όρους οικονοµικής κατολισθήσεως. Αυτή δεν είναι, τελικά, παρά το παράγωγο παρακµιακό σύµπτωµα. Η πραγµατική χρεοκοπία είχε συντελεσθεί πολύ πριν, σαν κακοήθης και υπό µετάστασιν νεοπλασία που αποσάθρωσε τους εθνικούς νευρώνες. Που είναι, βέβαια, πρώτα από όλα, οι θεσµοί. Αλλά και οι διαδικασίες. Και οι κανόνες. Και το πολιτικό ήθος. Και προπαντός, η σταθερή προσήλωση σε αυτονόητες αρχές, που οριοθετούν και διασφαλίζουν επαρκή, παραγωγική και ανθρώπινη διαχείριση του πολιτειακού γίγνεσθαι. Σε όλο του το φάσµα: ∆ηµοκρατία, παραγωγικότητα, παιδεία, κοινωνική συνοχή, εθνική κυριαρχία.
Ολα αυτά, δηλαδή, των οποίων αυτή τη στιγµή παρακολουθούµε την καταλυτική αποδόµηση. Που αν δεν ανασχεθεί άµεσα και προπαντός αποτελεσµατικά, θα οδηγήσει µε µαθηµατική βεβαιότητα σε µη αναστρέψιµες βαραθρώσεις. Κι αυτές θα διαλαµβάνουν απευκταίους µέχρι και ενδεχοµένως ολέθριους ακρωτηριασµούς της εθνικής ανεξαρτησίας και αυτής ταύτης της γεωπολιτικής ακεραιότητας, καθώς στη διακεκαυµένη ζώνη στην οποία ως χώρα εφαπτόµεθα συντελούνται κρίσιµες ανατροπές και ιστορικές αναδιατάξεις γεωστρατηγικών ισορροπιών και ρόλων, µε απρόβλεπτα παράγωγα για όλους. Για όλα τούτα αλλά και για λόγους απλής αναγκαιότητας, που αφορά, επιτέλους, την ανάταξη της χώρας – ώστε από ασθµαίνων βαλκάνιος ουραγός της ευρωπαϊκής της µοίρας να αποβεί αυτάρκης εταίρος και να διεκδικήσει πιο φιλόδοξο ρόλο από εκείνον του αναξιόπιστου οφειλέτη, στον οποίο θέλουν να τον καθηλώσουν κάποιοι, όχι µόνον εκτός αλλά κι εντός… – ΝΑΙ, ο χρόνος µας έχει τελειώσει. Και µαζί τέλειωσαν τα ψέµατα.
Οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε! Οσοι δηλαδή δεν έχουν διάθεση να κατατρύχονται και να σκιαµαχούν µόνο µε το ευθυνολόγο γέγονε, κυρίως όσοι διέπονται από διαλεκτική διαύγεια να θέλουν να συνασπίσουν εαυτούς και να συστοιχηθούν γύρω από έναν νέο και ρηξικέλευθο πολιτικό λόγο. Οχι για το τι συνέβη αλλά για το τι δέον γενέσθαι. Και όχι όπως αυτό θα µας επιβληθεί ερήµην µας αλλά όπως εµείς θα το έχουµε διαµορφώσει, µε νέους όρους και κανόνες. Κι αυτό προϋποθέτει όχι απλώς όραµα και ρεαλισµό, αλλά και πεισµώδη βούληση. Για σύγκρουση.
Και ρήξεις. Και ανατροπές. Με νοοτροπίες που πρέπει να εκλείψουν. Με λαϊκισµούς και δηµαγωγούς και λαοπλάνους που επιβάλλεται να παραγκωνισθούν. Με παθογένειες που είναι ανάγκη να αναστραφούν. Με αγκυλώσεις που πρέπει να ξεπερασθούν. Αυτός ο νέος πολιτικός λόγος, και η πολιτική πράξη που θα παραχθεί από τις δυναµικές του, οφείλει και µπορεί και θα αποβεί αναγεννητική πνοή. Επικυρώνοντας τη νέα ελληνική µέρα, στο φως ενός εµπνευσµένου πραγµατισµού. Με θυσίες, χωρίς ελπίδες αντιπαροχών για όσους τις προσφέρουν. Και µε πολλά
δούναι, χωρίς λαβείν…
Αλλά αυτό δεν µπορεί µε τίποτε να πραγµατωθεί και µε τίποτε να νοηµατοδοτήσει νέα εθνική πορεία, εάν δεν νοηθεί εξαρχής, πρώτον, ως απόλυτη ρήξη και, δεύτερον, ως εντελώς νέα αφετηριακή συνείδηση. Ρήξη, όχι απλώς µε ό,τι προσδιορίζεται γενικόλογα ως «µεταπολίτευση», µε εξαγγελίες οι οποίες – φορτωµένες και φορτισµένες µε σεσηπότα στερεότυπα – συµπιέζονται στο ελάχιστο εύρος κάποιων κακοποιηµένων κι εν πολλοίς ασπόνδυλων φληναφηµάτων, που καταφέρνουν απλώς να έρπουν, αλλά αδυνατούν ορθούµενα, να εκφράσουν έναρθρη δυναµική ανανέωση.
Αλλά ρήξη που εκτείνεται σε απόλυτο βάθος, υπερκαλύπτοντας τους δύο αιώνες της εθνικής παλινόρθωσης, µε φιλοδοξία να επανανιχνευθούν οι αφετηρίες και να επαναπροσδιορισθούν ιδεολογίες και πρακτικές. Μια ρήξη δηλαδή που να οδηγεί προς ένα νέο δικό µας Ναβαρίνο, προς µια νέα ιστορική πορεία, προς ένα νέο ιστορικό κεφάλαιο. Του οποίου η παιδευτική ανάγνωση θα επανανατάξει τη χώρα και τον Ελληνισµό, πάνω σε επίπεδα θεσµικής αρτιότητας, θεσµικού εκσυγχρονισµού και θεσµικού αυτοσεβασµού, που θα γκρεµίσει και θα εξαφανίσει ό,τι µόλυνε το ελληνικό κράτος. Μια ρήξη που θα αναθεµελιώσει ό,τι απέµεινε και θα αποτελέσει την απαρχή µιας νέας εθνικής αναδηµιουργίας και θα θωρακίσει ένα νέο κρατικό γίγνεσθαι, ώστε αφενός να διασφαλίσει µε βεβαιότητα τη θέση της χώρας στην Ευρώπη και αφετέρου να προσδώσει ουσιώδες περιεχόµενο στο εθνικώς επέκεινα. Κοντολογίς, ρήξη µε αυτά που εξεµέτρησαν το ζην και που το µόνο που καταφέρνουν είναι απλώς, πλην τυχαίων εξαιρέσεων, να επαναλαµβάνουν την κενότητα του αναχρονισµού τους και την ανικανότητα να συγχρονίσουν το βηµατισµό τους µε όσα γύρω µε καλπασµό εξελίσσονται. Οπότε ναι, δεν µιλάµε απλώς για την αναγκαιότητα και την εξαγγελία µιας νέας µεταπολίτευσης, υποκατάστατου της παλαιάς ασθµαίνουσας, που ξέµεινε στα δεκανίκια της, αλλά για τη µείζονα πολιτική ανατροπή, µετά από 200 χρόνια ελεύθερου βίου, που θα δώσει νέο κράτος, νέες δοµές και νέο περιεχόµενο στον εθνικό βίο. Αν θέλουµε αυτός να αποκτήσει πραγµατικό κι επαρκές προσδόκιµο.
Αυτό που αναζητούσαµε µέχρι τώρα για τη µεγάλη ανατροπή, για το άνοιγµα µιας νέας µεγάλης ιστορικής περιόδου, βρίσκεται κάπου αλλού. Είναι στις νησίδες της αρετής, στους θυλάκους της αντίστασης. Είναι εκεί που εκτρέφεται η ελπίδα και κυοφορείται το µέλλον. Είναι οι γενιές εκείνες που νιώθουν ότι τα συµβαίνοντα σήµερα στη χώρα δεν τους αφορούν, ακριβώς γιατί δεν αφορούν την οικοδόµηση του µέλλοντός τους.
Είναι µια ολόκληρη νέα γενιά ανθρώπων σε ολόκληρο το πολιτικοκοινωνικό φάσµα, στο χώρο τον εργασιακό, στο χώρο τον επιστηµονικό και στο χώρο τον επιχειρηµατικό, που µπορούν να στοχάζονται και να κρίνουν ορθά, να δρουν και να πράττουν µε ευθυκρισία και ορθογνωµία, και ακόµη να οραµατίζονται ελεύθερα. Είναι αυτοί και µόνο αυτοί που θα οδηγήσουν µετά από 200 χρόνια ελεύθερου βίου τη χώρα µας σε µια νέα Ελληνική Ανοιξη. Είναι ακόµα, ως εν δυνάµει συµµέτοχοι σε αυτή την εθνική προσπάθεια, ένα ευρύ φάσµα των Ελλήνων οι οποίοι είναι ποτισµένοι µε παραµυθίες, παρηγορίες και ψεύδη, που τους καλλιεργούν τόσο οι µεν, του κυβερνητικού συνασπισµού, που ισχυρίζονται ότι φτάσαµε στο τέλος της κρίσης και άρα θα «επανευτυχήσουν», όσο και οι δε, της Αντιπολίτευσης, που διακηρύσσουν ότι έχουν τις συνταγές για να «επανευδαιµονήσουν». Η «κανονικότητα των εξελίξεων», όπως το πολιτικό σύστηµα την εννοεί, δεν θα υπάρξει.
Κάθε προσπάθεια του πολιτικού συστήµατος να προσεγγίσει τις νεότερες γενιές προσκρούει σε µια γρανιτώδη και αδιαπέραστη αδιαφορία. Η ένταξή τους στη νέα εθνική προσπάθεια δεν θα γίνει ούτε µε θωπείες, ούτε µε νουθεσίες, ούτε µε προσπάθειες διάσπασης του γρανίτη µε «µηχανικά µέσα». Μόνο µε την ενδόρρηξη του συµπαγούς αυτού ηλικιακού φάσµατος µπορεί η χώρα να περάσει στη νέα εποχή.
Το µέγα χρέος που επωµίζονται οι νεότερες γενιές είναι η επική προσπάθεια της εθνικής αναγέννησης και αναδηµιουργίας.
Σε αυτό το µεγάλο εθνικό εγχείρηµα οφείλουν να συνδράµουν και όσοι από τον παλαιό πολιτικό κόσµο κουβαλούν ακόµη φορτία εµπιστοσύνης. Αλλά δεν πρέπει να είναι αυτοί που θα ηγηθούν του νέου αυτού ιστορικού κεφαλαίου. Και πολύ περισσότερο, δεν µπορεί να είναι κάποια ναυάγια της πολιτικής, που απλώς επιδιώκουν να επιλύσουν τα προσωπικά τους υπαρξιακά προβλήµατα. Το νέο προκύπτει βεβαίως από το παλιό. Πλην όµως, ελεύθερο και απαλλαγµένο από αυτό.
Στη νέα αυτή αφετηριακή συνείδηση της χώρας θα είναι αποφασιστική η συνδροµή και των νεότερων γενεών των Ελλήνων της διασποράς και κυρίως εκείνων που διακρίθηκαν τιµώντας εαυτούς και την Ελλάδα. Αποτελούν ένα διαθέσιµο µεγάλο κεφάλαιο. Αρκεί να νιώσουν το κάλεσµα της πατρίδας και µε αίσθηµα ευθύνης να ανταποκριθούν ή ακόµα και να ηγηθούν του νέου εγχειρήµατος.
Για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω, χρειάζεται ΤΩΡΑ και όχι µετά την αποερείπωση και τη συντριβή της χώρας να λάβει σάρκα και οστά το νέο µεγάλο εθνικό όραµα, µε την άµεση συγκρότηση µιας ισχυρής πολιτικής δύναµης που θα συσπειρώσει τις δυνάµεις του µέλλοντος και θα διεκδικήσει να αναλάβει, χωρίς χρονοτριβές και υπεκφυγές, την πολιτική ευθύνη.
Είµαι αισιόδοξος πλέον γιατί τα αδιέξοδα είναι «προ των πυλών».
To BHMA
