Thursday, March 28, 2024

      Subscribe Now!

 

spot_img
spot_img
GreeceCultureΑριστοτέλης

Αριστοτέλης

Hellenic News
Hellenic News
The copyrights for these articles are owned by HNA. They may not be redistributed without the permission of the owner. The opinions expressed by our authors do not necessarily reflect the opinions of HNA and its representatives.

Latest articles

Aristotle Altemps Inv8575.jpg
Γέννηση 384 π.Χ.
Στάγειρα Χαλκιδικής
Θάνατος 322 π.Χ. (62 ετών)
Χαλκίδα Εύβοιας
Περίοδος 384 – 322
Περιοχή Ελληνική φιλοσοφία
Σχολή Αριστοτελισμός
Επιδράσεις[εμφάνιση]
Ο Αριστοτέλης (αρχ. Ἀριστοτέλης 384 – 322 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και πολυεπιστήμονας, μαθητής του Πλάτωνα και διδάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μαζί με το δάσκαλό του Πλάτωνα αποτελεί σημαντική μορφή της φιλοσοφικής σκέψης του αρχαίου κόσμου, και η διδασκαλία του διαπερνούσε βαθύτατα τη δυτική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη μέχρι και την Επιστημονική Επανάσταση του 17ου αιώνα. Υπήρξε φυσιοδίφης, φιλόσοφος, δημιουργός της λογικής και ο σημαντικότερος από τους διαλεκτικούς της αρχαιότητας.

Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη]
1 Ζωή και δράση
2 Η προσωπικότητά του
3 Ο γραπτός λόγος του Αριστοτέλη
4 Συγγραφικό έργο
4.1 Λογικά ή Όργανον
4.2 Φυσικά
4.3 Βιολογικά
4.4 Περί ψυχολογίας
4.5 Μετά τα φυσικά
4.6 Ηθικά
4.7 Πολιτικά
4.8 Τεχνικά
4.9 Προβλήματα
5 Η Φιλοσοφία του
5.1 Πρακτική Φιλοσοφία
5.2 Δεοντολογία
5.3 Πολιτική
5.4 Ρητορική και ποίηση
5.5 Απόψεις για τις γυναίκες
6 Απώλεια και διατήρηση των έργων του
7 Κληρονομιά
8 Παραπομπές
9 Επιπλέον υλικό
9.1 Προτεινόμενη βιβλιογραφία
9.2 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ζωή και δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε μεταξύ Ιουλίου και Δεκεμβρίου του έτους 384 π.Χ. στα Αρχαία Στάγειρα της Χαλκιδικής (σημερινή ονομασία της περιοχής Λιοτόπι, μισό χιλιόμετρο νοτίως της Ολυμπιάδας). Ο πατέρας του Νικόμαχος ήταν γιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Γ΄, τον οποίο είχε πατέρα ο Φίλιππος. Ο Νικόμαχος, που κατά το Σουίδα είχε γράψει έξι βιβλία ιατρικής και ένα φυσικής, θεωρούσε πρόγονό του τον ομηρικό ήρωα και γιατρό Μαχάονα, το γιο του Ασκληπιού. Πίστευαν ότι και της μητέρας του η καταγωγή ήταν θεϊκή. Ονομαζόταν Φαιστίς, είχε έρθει με Χαλκιδείς αποίκους στα Στάγειρα και ανήκε στο γένος των Ασκληπιαδών.

Ο Αριστοτέλης πρόωρα ορφάνεψε από πατέρα και μητέρα και την κηδεμονία του ανέλαβε ο φίλος του πατέρα του Πρόξενος, που ήταν εγκαταστημένος στον Αταρνέα της μικρασιατικής Αιολίδας, απέναντι από τη Λέσβο. Ο Πρόξενος, που φρόντισε τον Αριστοτέλη σαν δικό του παιδί, τον έστειλε στην Αθήνα σε ηλικία 17 ετών (367 π.Χ.), για να γίνει μαθητής του Πλάτωνα. Πράγματι ο Αριστοτέλης σπούδασε στην Ακαδημία του Πλάτωνα επί 20 χρόνια (367 – 347), μέχρι τη χρονιά δηλ. που πέθανε ο δάσκαλός του. Στο περιβάλλον της Ακαδημίας άφηνε κατάπληκτους όλους και τον ίδιο το δάσκαλό του, με την ευφυΐα και τη φιλοπονία του. Ο Πλάτωνας τον ονόμαζε “νουν της διατριβής” και το σπίτι του “οίκον αναγνώστου”.

Επιμέρους θέματα
Αριστοτελισμός
Aristoteles Louvre.jpg
Αριστοτελισμός[εμφάνιση]
Αριστοτελικό έργο[εμφάνιση]
Ιδέες[εμφάνιση]
Επιρροές και επιδράσεις[εμφάνιση]
Σχετικά[εμφάνιση]
π • σ • ε

Όταν το 347 π.Χ. πέθανε ο Πλάτωνας, προέκυψε θέμα διαδόχου στη διεύθυνση της σχολής. Επικρατέστεροι για το αξίωμα ήταν οι τρεις καλύτεροι μαθητές του Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης, ο Ξενοκράτης και ο Σπεύσιππος. Ο Αριστοτέλης τότε μαζί με τον Ξενοκράτη εγκατέλειψε την Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στην Άσσο, πόλη της μικρασιατικής παραλίας, απέναντι από τη Λέσβο. Την Άσσο κυβερνούσαν τότε δύο πλατωνικοί φιλόσοφοι, ο Έραστος και ο Κορίσκος, στους οποίους είχε χαρίσει την πόλη ο ηγεμόνας του Αταρνέα και παλιός μαθητής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, Ερμίας. Οι δύο φίλοι, κυβερνήτες της Άσσο, είχαν ιδρύσει εκεί μια φιλοσοφική σχολή, ως παράρτημα της Ακαδημίας.

Thanks for reading Hellenic News of America

Στην Άσσο ο Αριστοτέλης δίδαξε τρία χρόνια και μαζί με τους φίλους του κατόρθωσε ό,τι δεν μπόρεσε ο Πλάτωνας. Συνδέθηκαν στενά με τον Ερμία και τον επηρέασαν τόσο, ώστε η τυραννία του να καταστεί ηπιότερη και δικαιότερη. Το τέλος του τυράννου όμως ήταν τραγικό. Επειδή προέβλεπε την εκστρατεία των Μακεδόνων στην Ασία, συμμάχησε με το Φίλιππο. Γι’ αυτό τον συνέλαβαν οι Πέρσες και τον θανάτωσαν με μαρτυρικό σταυρικό θάνατο.

Το 345 π.Χ. ο Αριστοτέλης, ακολουθώντας τη συμβουλή του μαθητή του Θεόφραστου, πέρασε απέναντι στη Λέσβο και εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη, όπου έμεινε και δίδαξε μέχρι το 342 π.Χ. Στο μεταξύ είχε παντρευτεί την ανιψιά και θετή κόρη του Ερμία, την Πυθιάδα, από την οποία απέκτησε κόρη, που πήρε το όνομα της μητέρας της. Μετά το θάνατο της πρώτης του συζύγου ο Αριστοτέλης συνδέθηκε αργότερα στην Αθήνα με τη Σταγειρίτισσα Ερπυλλίδα, από την οποία απέκτησε ένα γιο, το Νικόμαχο. Το 342 π.Χ. τον προσκάλεσε ο Φίλιππος στη Μακεδονία, για να αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση του γιου του Αλέξανδρου, που ήταν τότε μόλις 13 χρονών. Ο Αριστοτέλης άρχισε με προθυμία το έργο της αγωγής του νεαρού διαδόχου. Φρόντισε να του μεταδώσει το πανελλήνιο πνεύμα και χρησιμοποίησε ως παιδευτικό όργανο τα ομηρικά έπη. Η εκπαίδευση του Αλέξανδρου γινόταν άλλοτε στην Πέλλα και άλλοτε στη Μίεζα, μια κωμόπολη της οποίας τα ερείπια έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη· βρισκόταν στους πρόποδες του βουνού πάνω στο οποίο είναι χτισμένη η σημερινή Νάουσα της Μακεδονίας. Εκεί το 341 π.Χ. πληροφορήθηκε το θάνατο του Ερμία.

Ο Αριστοτέλης έμεινε στη μακεδονική αυλή έξι χρόνια. Όταν ο Αλέξανδρος συνέτριψε την αντίσταση των Θηβαίων και αποκατέστησε την ησυχία στη νότια Ελλάδα, ο Αριστοτέλης πήγε στην Αθήνα (335 π.Χ.) και ίδρυσε δική του φιλοσοφική σχολή. Για να εγκαταστήσει τη σχολή του διάλεξε το Γυμνάσιο, που λεγόταν και Λύκειο, ανάμεσα στο Λυκαβηττό και τον Ιλισό, κοντά στην πύλη του Διοχάρη. Ο χώρος του Γυμνασίου βρέθηκε πρόσφατα στις ανασκαφές,για την ανέγερση του νέου Μουσείου Γουλανδρή,πίσω από το Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών, στην οδό Ρηγίλλης. Ο ιστορικός αυτός αρχαιολογικός χώρος διασκευάζεται έτσι ώστε να γίνει επισκέψιμος. Εκεί υπήρχε άλσος αφιερωμένο στον Απόλλωνα και τις Μούσες. Με χρήματα που του έδωσε άφθονα ο Αλέξανδρος, ο Αριστοτέλης έχτισε μεγαλόπρεπα οικήματα και στοές, που ονομάζονταν “περίπατοι”. Ίσως γι’ αυτό η σχολή του ονομάστηκε Περιπατητική και οι μαθητές του περιπατητικοί φιλόσοφοι.

Η οργάνωση της σχολής είχε γίνει κατά τα πρότυπα της Πλατωνικής Ακαδημίας. Τα μαθήματα για τους προχωρημένους μαθητές γίνονταν το πρωί (“εωθινός περίπατος”) και για τους αρχάριους το απόγευμα (“περί το δειλινόν”, “δειλινός περίπατος”). Η πρωινή διδασκαλία ήταν καθαρά φιλοσοφική (“ακροαματική”). Η απογευματινή “ρητορική” και “εξωτερική”.

Η σχολή είχε μεγάλη βιβλιοθήκη και τόσο καλά οργανωμένη, ώστε αργότερα χρησίμευσε ως πρότυπο για την ίδρυση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Ο Αριστοτέλης μάζεψε χάρτες και όργανα χρήσιμα για τη διδασκαλία των φυσικών μαθημάτων. Έτσι σύντομα η σχολή έγινε περίφημο κέντρο επιστημονικής έρευνας. Στα δεκατρία χρόνια που έμεινε ο Αριστοτέλης στην Αθήνα δημιούργησε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του, που προκαλεί το θαυμασμό μας με τον όγκο και την ποιοτική του αξία. Γιατί είναι άξιο απορίας, πώς ένας άνθρωπος σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα συγκέντρωσε και κατέγραψε τόσες πολλές πληροφορίες.

Το 323 π.Χ. με την είδηση του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου οι οπαδοί του αντιμακεδονικού κόμματος νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους Μακεδόνες στο πρόσωπο του Αριστοτέλη. Το ιερατείο, με εκπρόσωπό του τον ιεροφάντη της Ελευσίνιας Δήμητρας Ευρυμέδοντα, και η σχολή του Ισοκράτη, με το Δημόφιλο, κατηγόρησαν τον Αριστοτέλη για ασέβεια (“γραφή ασεβείας”), επειδή είχε ιδρύσει βωμό στον Ερμία, είχε γράψει τον ύμνο στην Αρετή και το επίγραμμα στον ανδριάντα του Ερμία, στους Δελφούς. Ο Αριστοτέλης όμως, επειδή κατάλαβε τα πραγματικά κίνητρα και τις αληθινές προθέσεις των μηνυτών του, έφυγε για τη Χαλκίδα, προτού γίνει η δίκη του (323 π.Χ.). Εκεί έμεινε, στο σπίτι που είχε από τη μητέρα του, μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του την Ερπυλλίδα και με τα δύο του παιδιά, το Νικόμαχο και την Πυθιάδα.

Ο Αριστοτέλης απεβίωσε μεταξύ πρώτης και εικοστής δευτέρας Οκτωβρίου του έτους 322 π.Χ. στη Χαλκίδα από στομαχικό νόσημα, μέσα σε θλίψη και μελαγχολία. Το σώμα του μεταφέρθηκε στα Στάγειρα, όπου θάφτηκε με εξαιρετικές τιμές. Οι συμπολίτες του τον ανακήρυξαν “οικιστή” της πόλης και έχτισαν βωμό πάνω στον τάφο του. Στη μνήμη του καθιέρωσαν γιορτή, τα “Αριστοτέλεια”, και ονόμασαν έναν από τους μήνες “Αριστοτέλειο”. Η πλατεία όπου θάφτηκε ορίστηκε ως τόπος των συνεδρίων της βουλής.

Φεύγοντας από την Αθήνα, διευθυντή της σχολής άφησε το μαθητή του Θεόφραστο, που τον έκρινε ως τον πιο κατάλληλο. Έτσι το πνευματικό ίδρυμα του Αριστοτέλη εξακολούθησε να ακτινοβολεί και μετά το θάνατο του μεγάλου δασκάλου.

Η προσωπικότητά του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
O Αριστοτέλης διδάσκει τον Αλέξανδρο.
Ο Αριστοτέλης ως άνθρωπος είχε πιστούς φίλους, αλλά και φοβερούς αντίπαλους (Τίμαιος, Ευβουλίδης κ.ά.), οι οποίοι κάποιες φορές τον παρουσίαζαν ως φιλάργυρο, φιλήδονο, ραδιούργο, μηχανορράφο, ακόμα ως οργανωτή δολοφονίας του Αλεξάνδρου κλπ.

Αντίθετα, από αξιόπιστες πηγές μαθαίνουμε ότι ο Αριστοτέλης υπήρξε η ενσάρκωση του ορθού μέτρου σ’ όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του. Την έμφυτη ευγένεια και τρυφερότητα της ψυχής του τη βρίσκουμε διάχυτη μέσα στη διαθήκη του. Μέσα σ’ αυτή φροντίζει για τη μνήμη των γονέων και του αδερφού του και δε λησμονεί ούτε την οικογένεια του πατρικού φίλου Πρόξενου, που τον ανέθρεψε. Φροντίζει για τη δεύτερη γυναίκα του την Ερπυλλίδα και το γιο που απέκτησε μαζί της, το Νικόμαχο. Ακόμα για την κόρη του Πυθιάδα, καρπό του πρώτου του γάμου. Η μεγάλη του όμως φιλανθρωπία φαίνεται στο σημείο εκείνο της διαθήκης, όπου ορίζει να μην πουληθεί κανείς από τους δούλους που τον υπηρέτησαν, αλλά να ελευθερώνονται μόλις ενηλικιώνονται.

Ο γραπτός λόγος του Αριστοτέλη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αριστοτέλης δεν έδειξε ενδιαφέρον στη δημοσίευση των έργων του με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν σήμερα διαθέσιμα πολλά από αυτά. Ποτέ δε δημοσίευσε τα βιβλία του, εκτός από τους διαλόγους του. Η ιστορία των πρωτότυπων συγγραμμάτων του περιγράφεται από τον Στράβωνα στην “Γεωγραφία” του και από τον Πλούταρχο στο βιβλίο Βίοι Παράλληλοι, Σύλλας. Τα χειρόγραφα των παραδόσεων του Αριστοτέλη έμειναν στα χέρια του μαθητή του Θεόφραστου. Ο Θεόφραστος τα άφησε στον Νηλέα από τη Σκήψη και από αυτόν έμειναν στους κληρονόμους του. Οι απόγονοί τους τα πούλησαν στον Απελλικώνα από την Τηΐα/Τέω για ένα μεγάλο ποσό. Ο Σύλλας μετά την κατάληψη των Αθηνών (86 π.Χ.) πήρε τη βιβλιοθήκη του Απελλικώνα και τα μετέφερε στη Ρώμη. Εκεί πρωτοδημοσιεύτηκαν (60 π.Χ.) από τον Ίωνα φιλόλογο Τυραννίωνα από την Αμυσό και στη συνέχεια από τον περιπατητικό φιλόσοφο Ανδρόνικο το Ρόδιο.

Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το έργο του Αριστοτέλη “Ηθικά Νικομάχεια” μεταφρασμένο στα Λατινικά
Oι Αλεξανδρινοί υπολόγιζαν ότι ο Αριστοτέλης έγραψε 400 περίπου συνολικά βιβλία. Ο Διογένης ο Λαέρτιος υπολόγισε το έργο του σε στίχους και βρήκε ότι έφταναν τις 44 μυριάδες, δηλ. 440.000. Μεγάλο μέρος από το έργο του αυτό χάθηκε. Ανήκε στην κατηγορία των δημόσιων ή “εξωτερικών” μαθημάτων και ήταν γραμμένα σε μορφή διαλογική. Από αυτά σώθηκε μόνο η “Αθηναίων Πολιτεία”, σ’ έναν πάπυρο που βρέθηκε στην Αίγυπτο. Τα σωζόμενα σήμερα έργα του αντιστοιχούν στη διδασκαλία που ο Αριστοτέλης έκανε στους προχωρημένους μαθητές του και που λέγονται “ακροαματικές ή εσωτερικές”. Γι’ αυτό και είναι γραμμένα σε συνεχή λόγο και όχι σε διάλογο. Αρκετά από τα βιβλία του έχουν υποστεί επεμβάσεις και επεξεργασίες και γενικά η κατάστασή τους δεν είναι καλή. Από το τεράστιο έργο του τελικά σώθηκαν 47 βιβλία και μερικά αποσπάσματα από τα άλλα. Δε θεωρούνται όμως όλα γνήσια. Η συνηθέστερη κατάταξή τους είναι η ακόλουθη:

Λογικά ή Όργανον[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αποτελούν πραγματείες χρήσιμες για τη γνώση και είναι οι εξής έξι:

“Περί Ερμηνείας”
“Κατηγορίαι”
“Αναλυτικά Πρότερα”[1]
“Αναλυτικά Ύστερα”
“Τοπικοί και Σοφιστικοί Έλεγχοι”
Οι πραγματείες αυτές αποτελούν την αιώνια δόξα του φιλοσόφου, γιατί πρώτος αυτός διατύπωσε τους νόμους της ανθρώπινης νόησης και τους τρόπους του συλλογισμού.

Φυσικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περιλαμβάνουν τις εξής πραγματείες:

“Φυσική ακρόαση” (βιβλία 8)
“Περί ουρανού” (βιβλία 4)
“Περί γενέσεως και φθοράς” (βιβλία 3)
“Μετεωρολογικά” (βιβλία 4)
“Περί κόσμου” (ψευδεπίγραφο)
Βιολογικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
“Περί ζώων ιστορίας” (βιβλία 10)
“Περί ζώων μορίων” (βιβλία 4)
“Περί ζώων πορείας” (1 βιβλίο)
“Περί ζώων κινήσεως”
“Περί ζώων γενέσεως” (βιβλία 5)
“Περί φυτών” (ψευδεπίγραφο)
Με τα έργα του αυτά έγινε ο δημιουργός της φυσικής επιστήμης, της ζωολογίας και της συγκριτικής ανατομίας. Με τις πραγματείες αυτές έστρεψε ο Αριστοτέλης τη φιλοσοφική συζήτηση στο γόνιμο έδαφος του αισθητού κόσμου.

Περί ψυχολογίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
“Περί ψυχής” (βιβλία 3)
“Περί αισθήσεως και αισθητών”
“Περί μνήμης και αναμνήσεως”
“Περί ύπνου και εγρηγορήσεως”
“Περί ενυπνίων”
“Περί μαντικής της εν τοις ύπνοις”
“Περί μακροβιότητος και βραχυβιότητος”
“Περί ζωής και θανάτου”
“Περί αναπνοής”
“Περί πνεύματος” (ψευδεπίγραφο)
Εκτός από το πρώτο, τα υπόλοιπα της ομάδας αυτής είναι γνωστά με το κοινό όνομα “Μικρά φυσικά”.

Μετά τα φυσικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από το Μετά τα φυσικά ή πρώτη φιλοσοφία, όπως το αποκαλούσε ο Αριστοτέλης προήλθε ο όρος “μεταφυσική” των νεότερων χρόνων. Στα 12 βιβλία που ακολουθούν τα Φυσικά προσθέτουν συνήθως και τη διατριβή “Περί Μελίσσου, Ξενοφάνους και Γοργίου” (πιθανώς ψευδεπίγραφο). Στην ομάδα αυτή των έργων του ο Αριστοτέλης εξετάζει τις πρώτες αρχές όλων των όντων και των “κινουμένων” και των “ακινήτων”.

Ηθικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
“Ηθικά Ευδήμεια” (βιβλία 7)[2]
“Ηθικά μεγάλα” (βιβλία 2)
“Ηθικά Νικομάχεια” (βιβλία 10)
Αυτά ιδιαίτερα τα τίμησαν οι θεολόγοι.

Πολιτικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
“Πολιτικά” (βιβλία 9)
“Αθηναίων Πολιτεία”
“Οικονομικά” (βιβλία 2)
Αποτελούν, και σήμερα ακόμα, τη βάση των ερευνών για όσους ασχολούνται με τις πολιτικές επιστήμες.

Τεχνικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
“Ρητορική” (βιβλία 3)
“Ποιητική” (βιβλίο 1, με πιθανή ύπαρξη και δεύτερου βιβλίου που δεν διασώθηκε)
Προβλήματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περιέχουν προβλήματα από διάφορες περιοχές της γνώσης.

Στο σώμα των αριστοτελικών έργων έχουν συμπεριληφθεί και τα ακόλουθα ακόμα έργα, που δε θεωρούνται γνήσια: Φυσιογνωμικά, Περί θαυμασίων ακουσμάτων, Περί χρωμάτων, Περί ατόμων γραμμών, Μηχανικά, Ρητορική προς Αλέξανδρον και Περί ακουστών.

Η Φιλοσοφία του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
O Πλάτωνας (αριστερά) και ο Αριστοτέλης (δεξιά), λεπτομέρεια της Σχολής των Αθηνών του Ραφαήλ. Η χειρονομία του Αριστοτέλη προς τη γη αντιπροσωπεύει την αντίληψή του σχετικά με την απόκτηση της γνώσης μέσω της εμπειρικής παρατήρησης και των αισθήσεων. Στον αντίποδα ο Πλάτωνας δείχνει προς τον ουρανό, στον οποίο εδράζονται σύμφωνα με τον ίδιο οι Ιδέες.
Εκτός από τη γνώμη του τη σχετική με τις “ιδέες” του Πλάτωνα ο Αριστοτέλης υποστηρίζει και άλλες αρχές. Δεν αποκρούει την ηδονή, αλλά προτιμά την πιο τέλεια, αυτή δηλαδή που πηγάζει από τη διάνοια. Ο σκοπός των ανθρώπινων ενεργειών, κατά τον Αριστοτέλη, είναι η ευδαιμονία, την οποία ορίζει ως ενέργεια σύμφωνη με την αρετή. Η αρετή, όταν κυριαρχεί στα πάθη και στις ορμές, τα ρυθμίζει, παίζοντας το ρόλο του μέτρου ανάμεσα στις δύο ακρότητες, δηλαδή στην υπερβολή και την έλλειψη. Έτσι π.χ. η “πραότης” είναι αρετή ως μεσότητα της οργής και της αναισθησίας, η “ανδρεία”, επειδή βρίσκεται ανάμεσα στη θρασύτητα και στη δειλία, και η “αιδώς”, επειδή κατέχει το μέσο της αδιαντροπιάς και της κατάπληξης, που είναι ακρότητες. Συμπλήρωμα της αρετής είναι και τα αγαθά του σώματος (δύναμη, υγεία, ομορφιά) και τα αγαθά της τύχης (πλούτος, ευγενική καταγωγή κλπ.). Σύμφωνα μ’ αυτά, ευτυχισμένος είναι εκείνος που ενεργεί κατά τις επιταγές της αρετής και συγχρόνως έχει μερίδιο και στα άλλα αγαθά, τα “εκτός αγαθά”, όπως τα ονομάζει.

Ο Αριστοτέλης ταλαντεύεται ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον υλισμό. Κάθε πράγμα, κατ’ αυτόν, αποτελείται από ύλη και πνεύμα, που είναι μεταξύ τους αδιάσπαστα ενωμένα. Η ύλη είναι παθητική, είναι η δυνατότητα του πράγματος, ενώ το πνεύμα ενεργητικό, δηλ. η δύναμη που μεταβάλλει τη δυνατότητα σε πραγματικότητα.

Ο κόσμος, κατά τον Αριστοτέλη, είναι ενιαίος και αιώνιος, ενώ η οικουμένη έχει σχήμα σφαίρας με κέντρο τη Γη. Με το να δέχεται την καταγωγή των γνώσεων από τις αισθήσεις, πλησιάζει πολύ τον υλισμό. Τέλος με την τυπική λογική βλέπει την αντικειμενική πραγματικότητα “στατικά” και όχι μέσα στην αέναη μεταβολή και κίνησή της. Ο Αριστοτέλης ήταν ο φιλόσοφος που διετύπωσε την θεωρία της ύπαρξης του πέμπτου στοιχείου της φύσης. Συγκεκριμένα οι Έλληνες φιλόσοφοι από την Ιωνία θεωρούσαν ότι στην φύση υπάρχουν τέσσερα στοιχεία ή ουσίες. Γή, ύδωρ, πύρ και αήρ. Ο Αριστοτέλης πρόσθεσε στην τετράδα τον αιθέρα ο οποίος θα αποτελέσει την πέμπτη ουσία την πεμπτουσία. Το στοιχείο αυτό παρουσιάζει κάποιες ιδιαιτερότητες, είναι αγέννητο, αγήρατο, άφθαρτο, αϊδιο, αναυξές και αναλλοίωτο. Επιπλέον εντοπίζεται στον “άνω τόπο” όπου κατοικεί η Θεότητα.

Σχετικά με την επιλογή προκειμένων[3]
Ιδιαίτερη σημασία έχει η επιλογή προκειμένων άμεσων (αυταπόδεικτων), γνωριμοτέρων του συμπεράσματος και ουσιωδών αιτιών του. Αν πάρουμε τις έννοιες πλανήτης, ουράνιο σώμα που φωτίζει σταθερά (μη στίλβον) και κοντινό (εγγύς) ουράνιο σώμα θα μπορούσαμε να φτιάξουμε τους 2 παρακάτω συλλογισμούς:
[Σ1] Τα μη στίλβοντα ουράνια σώματα είναι εγγύς ουράνια σώματα
Οι πλανήτες είναι μη στίλβοντα ουράνια σώματα
Οι πλανήτες είναι εγγύς ουράνια σώματα
[Σ2] Τα εγγύς ουράνια σώματα είναι μη στίλβοντα ουράνια σώματα
Οι πλανήτες είναι εγγύς ουράνια σώματα
Οι πλανήτες είναι μη στίλβοντα ουράνια σώματα
Ο Σ1 είναι συλλογισμός του ότι (του γεγονότος), ενώ ο Σ2 είναι συλλογισμός του διότι (του αιτιολογημένου γεγονότος). Δηλαδή η προκείμενη «Τα εγγύς ουράνια σώματα είναι μη στίλβοντα ουράνια σώματα» είναι ορθότερη από την προκείμενη «Τα μη στίλβοντα ουράνια σώματα είναι εγγύς ουράνια σώματα», καθόσον επειδή είναι εγγύς δεν στίλβουν, και όχι επειδή δεν στίλβουν είναι εγγύς.

Σχετικά με την επιστημονική εξήγηση [4]
Σημαντικό ρόλο στην επιστημονική εξήγηση γεγονότων κατά τον Αριστοτέλη έχει η αγχίνοια (ευστροφία) ή ευστοχία στην ανακάλυψη του μέσου όρου σε άσκεπτο χρόνο (ακαριαία), π.χ. βλέποντας ότι η σελήνη έχει συνεχώς στραμμένη την ίδια φωτεινή πλευρά της προς τον ήλιο, και βάσει του ότι ο ήλιος φωτίζει), αποδίδει τη φωτεινότητα της σελήνης στο φως του ήλιου.
Τυπική διατύπωση:
Προκείμενες
Αν ένα σώμα έχει στραμμένη μια πλευρά του σε μια φωτεινή πηγή (σε ένα αντικέιμενο που φωτίζει) τότε φωτίζεται δανειζόμενη το φως της φωτεινής πηγής
Η σελήνη έχει συνεχώς στραμμένη την ίδια πλευρά της Α στον ήλιο
Ο ήλιος είναι φωτεινή πηγή
Συμπέρασμα
Η πλευρά Α της σελήνης φωτίζεται δανειζόμενη το φως του ήλιου

Πρακτική Φιλοσοφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δεοντολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο άρθρο: Αριστοτελική ηθική

Αριστοτέλης θεωρούσε ότι ηθική είναι μια πρακτική παρά θεωρητική μελέτη, δηλαδή, ένας στόχος να γίνει καλά και να κάνει καλό, αντί να εξυπηρετεί τους δικούς του λόγους. Έγραψε πολλές πραγματείες σε θέματα δεοντολογίας, συμπεριλαμβανομένων κυρίως, Ηθικά Νικομάχεια.

 

Ο Αριστοτέλης δίδασκε ότι η αρετή έχει να κάνει με την εύρυθμη λειτουργία (ΕΡΓΟΝ) ενός πράγματος. Ένα μάτι είναι μόνο ένα καλό μάτι γιατί μπορεί να βλέπει, γιατί η σωστή λειτουργία του ματιού είναι να βλέπει. Αριστοτέλης δικαιολογεί ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν μια ειδική λειτουργία για τον άνθρωπο, και ότι αυτή η λειτουργία πρέπει να είναι μια δραστηριότητα του psuchē (συνήθως μεταφράζεται ως ψυχή), σύμφωνα με το λόγο (λόγος). Αριστοτέλης προσδιόρισε μια τέτοια βέλτιστη δραστηριότητα της ψυχής, όπως ο στόχος όλων των ανθρώπων για ενέργεια, ευδαιμονία, γενικά μεταφράζεται ως “ευτυχία” ή μερικές φορές “ευημερία”. Για να έχουν τη δυνατότητα οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι με αυτό τον τρόπο απαιτεί οπωσδήποτε ένα καλό χαρακτήρα (ēthikē αρετής), που συχνά μεταφράζεται ως ηθική (ή ηθική) αρετή (ή αριστείας). [62]

 

Ο Αριστοτέλης δίδαξε ότι για να επιτευχθεί ένας ενάρετος και δυνητικά χαρούμενος χαρακτήρας απαιτεί ένα πρώτο στάδιο να έχει την τύχη να συνηθίζει όχι σκόπιμα, αλλά από τους δασκάλους, και την εμπειρία, που οδηγεί σε ένα μεταγενέστερο στάδιο στο οποίο κάποιος επιλέγει συνειδητά να κάνει τα καλύτερα πράγματα. Όταν οι καλύτεροι άνθρωποι έρχονται να ζήσουν τη ζωή με αυτόν τον τρόπο την πρακτική σοφία τους (φρόνησης) και της διάνοιας τους (νους) μπορούν να αναπτύξουν μεταξύ τους την υψηλότερη δυνατή ανθρώπινη αρετή, η σοφία ενός ολοκληρωμένου θεωρητικά ή κερδοσκοπικά στοχαστή, ή με άλλα λόγια, μια φιλοσοφίας. [63]

 

Πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο άρθρο: Αριστοτέλους Πολιτικά

Όπως ο Αριστοτέλης, οι συντηρητικοί γενικά αποδέχονται τον κόσμο όπως είναι δεν εμπιστεύονται την πολιτική της αφηρημένης γι αυτό το λόγο χώρισε από την εμπειρία.

– Benjamin Wiker [64]

Εκτός από τα έργα του σχετικά με τη δεοντολογία, τα οποία αφορούν το άτομο, ο Αριστοτέλης απηύθυνε την πόλη στο έργο του με τίτλο Πολιτική. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε η πόλη να είναι μια φυσική κοινότητα. Επιπλέον, θεώρούσε ότι η πόλη μπορεί να είναι προγενέστερη σημασία στην οικογένεια η οποία με τη σειρά της είναι πριν από το άτομο “, για το σύνολο της πρέπει αναγκαστικά να προηγείται της μέρος». [65] Επίσης περίφημα δήλωσε ότι «ο άνθρωπος είναι από τη φύση ένα πολιτικό ζώο ». Αριστοτέλης συνέλαβε την πολιτική σαν έναν οργανισμό και όχι σαν μια μηχανή, και ως μια συλλογή από τα μέρη οι οποίες δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τους άλλους. Αντίληψη του Αριστοτέλη για την πόλη είναι οργανική, και θεωρείται ένας από τους πρώτους για να συλλάβει την πόλη με αυτόν τον τρόπο. [66]

 

Η κοινή σύγχρονη αντίληψη μιας πολιτικής κοινότητας ως ένα σύγχρονο κράτος είναι αρκετά διαφορετική από την κατανόηση του Αριστοτέλη. Παρά το γεγονός ότι γνώριζε την ύπαρξη και τις δυνατότητες των μεγαλύτερων αυτοκρατοριών, η φυσική κοινότητα, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ήταν η πόλη (πόλις), η οποία λειτουργεί ως πολιτική «κοινότητα» ή «εταιρική σχέση» (ΚΟΙΝΩΝΙΑ). Ο σκοπός της πόλης δεν είναι μόνο για να αποφευχθεί η αδικία ή για την οικονομική σταθερότητα, αλλά να επιτρέπει τουλάχιστον σε κάποιους πολίτες τη δυνατότητα να ζήσουν μια καλή ζωή, και να εκτελεί όμορφα πράξεις: «Η πολιτική εταιρική σχέση πρέπει να θεωρηθεί, ως εκ τούτου, για λόγους οι ευγενών πράξεων, όχι για το καλό της συμβίωσης. “Αυτό διακρίνεται από τις σύγχρονες προσεγγίσεις, που αρχίζει με τη θεωρία του κοινωνική συμφωνία, σύμφωνα με την οποία τα άτομα αφήνουν την κατάσταση της φύσης, λόγω του “φόβου του βίαιου θανάτου» ή του «μειονεκτήματα». [67]

 

Ρητορική και ποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύρια άρθρα: Ρητορική (Αριστοτέλης) και Ποιητική (Αριστοτέλης)

Αριστοτέλης θεωρούσε την επική ποίηση, την τραγωδία,την κωμωδία,τη διθυραμβική ποίηση και τη μουσική μιμητική, το καθένα διαφέρει από την απομίμηση του αντικείμενου και του τρόπου. Για παράδειγμα, η μουσική μιμείται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του ρυθμού και της αρμονίας, ενώ ο χορός μιμείται τον ρυθμό μόνο, και η ποίηση τη γλώσσα. Οι μορφές διαφέρουν επίσης στο αντικείμενο της μίμησης. Η Κωμωδία, για παράδειγμα, είναι μια δραματική απομίμηση των ανδρών χειρότερη από το μέσο όρο λαμβάνοντας υπόψη ότι η τραγωδία μιμείται τους άνδρες ελαφρώς καλύτερα από το μέσο όρο. Τέλος, οι μορφές διαφέρουν ως προς τον τρόπο τους από απομιμήσεις – μέσω της αφήγησης ή του χαρακτήρα, μέσω της αλλαγής ή καμίας αλλαγής, και μέσω του δράματος ή χωρίς δράμα Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι η μίμηση είναι φυσικό για την ανθρωπότητα και αποτελεί ένα από τα πλεονεκτήματά της ανθρωπότητας πάνω από τα ζώα

 

Ενώ πιστεύεται ότι η Ποιητική του Αριστοτέλη αποτελείται από δύο βιβλία – ένα για την κωμωδία και ένα για την τραγωδία – μόνο το τμήμα που εστιάζε στην τραγωδία έχει επιζήσει. Αριστοτέλης δίδαξε ότι η τραγωδία αποτελείται από έξι στοιχεία: οικόπεδο-δομή, το χαρακτήρα, το ύφος, τη σκέψη, το θέαμα, και η λυρική ποίηση Οι χαρακτήρες σε μια τραγωδία είναι απλώς ένα μέσο για την προώθηση της ιστορίας. και το οικόπεδο, δεν είναι οι χαρακτήρες, είναι ο κύριος στόχος της τραγωδίας. Τραγωδία είναι η μίμηση της δράσης προκαλεί οίκτο και φόβο, και έχει ως στόχο να πραγματοποιήσει την κάθαρση των ίδιων των συναισθημάτων. Ο Αριστοτέλης καταλήγει στην Ποιητική σε μια συζήτηση στην οποία, λέει αν είναι ανώτερη:η επική ή η τραγική μίμηση. Προτείνει ότι, επειδή η τραγωδία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά ενός έπους, ενδεχομένως διαθέτει επιπλέον χαρακτηριστικά, όπως θέαμα και μουσική, είναι περισσότερο ενωμένη, και επιτυγχάνει το στόχο της μίμησης της σε μικρότερα πεδία, μπορεί να θεωρηθεί ανώτερη από το έπος.

 

Ο Αριστοτέλης ήταν ένας έντονος συστηματικός συλλέκτης γρίφων, λαογραφίας, και παροιμιών, ο ίδιος και το σχολείο του είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα αινίγματα του Δελφικού Μαντείου και μελέτησε τα παραμύθια του Αισώπου.

 

Απόψεις για τις γυναίκες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο άρθρο: τις απόψεις του Αριστοτέλη για τις γυναίκες

Ανάλυση του Αριστοτέλη τεκνοποίηση περιγράφει ένα ενεργό, αρσενικό στοιχείο φέρνοντας τη ζωή σε ένα αδρανές, παθητικό θηλυκό στοιχείο. Σε αυτό το έδαφος, ο φεμινισμός αργότερα έχει κατηγορήσει τον Αριστοτέλη μισογύνη και σεξιστή. Ωστόσο, ο Αριστοτέλης έδωσε την ίδια βαρύτητα για την ευτυχία των γυναικών όπως έκανε και με τους άνδρες του, και σχολίασε στην Ρητορική του ότι μια κοινωνία δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, εκτός αν οι γυναίκες είναι ευχαριστημένες πάρα πολύ.

Απώλεια και διατήρηση των έργων του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η σύγχρονη έρευνα αποκαλύπτει ότι χάθηκαν σημαντικά έργα του Αριστοτέλη . Εκτιμώντας τα χαμένα έργα φαίνεται να έχουν αρχικά γραφτεί με σκοπό να υποβληθούν σε μεταγενέστερη δημοσίευση, τα σωζόμενα έργα δεν φαίνεται να ήταν έτσι. [76] Αντίθετα, τα διασωθέντα εργάζονται κυρίως στη διάλεξη για τη δημοσίευση. [76] Η αυθεντικότητα ενός τμήματος του διασωθέντος λειτουργεί αρχικά Αριστοτελείου είναι επίσης σήμερα πραγματοποιήθηκε ύποπτο, με μερικά βιβλία αντιγραφή ή συνοψίζει ο ένας τον άλλο, την συγγραφή ενός βιβλίου υπό αμφισβήτηση και ένα άλλο βιβλίο θεωρείται απίθανη Αριστοτέλη καθόλου.

 

Μερικά από τα επιμέρους έργα , συμπεριλαμβάνεται το Σύνταγμα της Αθήνας, θεωρούνται από τους περισσότερους μελετητές ως προϊόντα του Αριστοτέλη “σχολείο”, ίσως να καταρτίζονται υπό τη διεύθυνση ή την εποπτεία του. Άλλοι, όπως π.χ. On colours, μπορεί να έχουν παραχθεί από τους διαδόχους του Αριστοτέλη στο Λύκειο, π.χ., τον Θεόφραστο και Στράτων. Ακόμα άλλοι απέκτησαν το όνομά του Αριστοτέλη μέσα από τις ομοιότητες στο δόγμα ή στο περιεχόμενο, όπως το De Plantis, ενδεχομένως και με Νικόλα Δαμασκηνό. Άλλα έργα στο σώμα περιλαμβάνουν αστρολογικά και μαγικά κείμενα των οποίων οι συνδέσεις με τον Αριστοτέλη είναι καθαρά ευφάνταστες .

 

Σύμφωνα με μια διάκριση που προέρχεται από τον ίδιο τον Αριστοτέλης, τα γραπτά του διαιρούνται σε δύο ομάδες: την “εξωτερική” και την “εσωτερική” Οι περισσότεροι μελετητές έχουν καταλάβει πως η διάκριση είναι μεταξύ των έργων που προορίζονται από τον Αριστοτέλη για το κοινό (εξωτερικός),. και τα πιο τεχνικά έργα που προορίζονται για χρήση μέσα στο σχολείο (εσωτερικά). Οι σύγχρονοι μελετητές συνήθως υποθέτουν αυτά τα τελευταία να είναι δικές του (άξεστος) σημειώσεις από τις διαλέξεις του Αριστοτέλη (ή σε ορισμένες περιπτώσεις είναι σημειώσεις από τους μαθητές του). Ωστόσο, ένας κλασικός μελετητής προσφέρει μια εναλλακτική ερμηνεία. Στον 5ος αιώνας ο νεοπλατωστής Αμμώνιος γράφει ότι το ύφος γραφής του Αριστοτέλη είναι σκόπιμα σκοταδιστικό, έτσι ώστε «οι καλοί άνθρωποι μπορούν για το λόγο αυτό να τεντώσουν το μυαλό τους ακόμα περισσότερο, ενώ τα κενά μυαλά που χάνονται από απροσεξία θα τεθούν σε φυγή από την αφάνεια, όταν αντιμετωπίζουν ποινές όπως αυτά. ”

 

Μια άλλη κοινή παραδοχή είναι ότι κανένα από τα εξωτερικά έργα σώζονται – ότι όλα τα σωζόμενα γραπτά του Αριστοτέλη είναι απόκρυφα του είδους. Τρέχουσα γνώση του τι ακριβώς είναι τα εξωτερικά γραπτά ήταν πενιχρά και αμφίβολα, αν και πολλοί από αυτούς μπορούν να έχουν τη μορφή διαλόγου. (. Θραύσματα από τους διαλόγους του Αριστοτέλη έχουν διασωθεί) Ίσως να είναι σε αυτά που αναφέρει ο Κικέρων, όταν χαρακτήρισε το ύφος γραφής του Αριστοτέλη ως «ένα ποτάμι του χρυσού”, είναι δύσκολο για πολλούς σύγχρονους αναγνώστες να αποδεχθούν ότι κάποιος θα μπορούσε σοβαρά τόσο θαυμαστά στο στυλ των έργων αυτών είναι στη διάθεσή μας Εντούτοις, μερικοί σύγχρονοι μελετητές έχουν προειδοποιήσει ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι έπαινο του Κικέρωνα προοριζόταν ειδικά για τα εξωτερικά έργα. λίγοι σύγχρονοι μελετητές έχουν πράγματι θαυμάσει το συνοπτικό στυλ γραφής που βρέθηκε σε σωζόμενα έργα του Αριστοτέλη.

 

Ένα σημαντικό ζήτημα στην ιστορία των έργων του Αριστοτέλη, λοιπόν, είναι πώς όλα τα εξωτερικά γραπτά έχουν χαθεί, και πως αυτοί που τώρα τα κατέχουν έρχονται σε μας Η ιστορία των πρωτότυπων χειρογράφων των εσωτερικών πραγματειών περιγράφονται από τον Στράβωνα στην Γεωγραφία και τον Πλούταρχο του στο Βίοι Παράλληλοι του. Τα χειρόγραφα έμειναν από τον Αριστοτέλη μέχρι τον διάδοχό του Θεόφραστο, ο οποίος με τη σειρά τους θέλησε να τα κάνει οι Σκέψεις του Νηλέα. Ο Νηλέας πήρε δήθεν τα γραπτά από Αθήνα προς Σκέψη, όπου οι κληρονόμοι του τα αφήνανε να μαραζώνουν σε ένα κελάρι μέχρι τον 1ο αιώνα π.Χ., όταν Aπελλίκωνας της Τέω ανακάλυψε και αγόρασε τα χειρόγραφα, φέρνοντάς τα πίσω στην Αθήνα. Σύμφωνα με την ιστορία, ο Aπελλίκωνας προσπάθησε να αποκαταστήσει μέρος της ζημιάς που είχε γίνει κατά τη διάρκεια της παραμονής των χειρογράφων στο υπόγειο, εισάγοντας μια σειρά από λάθη στο κείμενο. Όταν ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας κατέλαβε την Αθήνα το 86 π.Χ., μετέφερε από τη βιβλιοθήκη του Aπελλίκωνος στη Ρώμη, όπου δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά το 60 π.Χ. από τον γραμματικό Τυραννίωνα της Αμισού και, στη συνέχεια, από τον φιλόσοφο Ανδρόνικο της Ρόδου.

 

Ο Άρχοντα Carnes αποδίδει τη δημοφιλή πεποίθηση σε αυτή την ιστορία στο γεγονός ότι παρέχει «την πιο εύλογη εξήγηση για την ταχεία έκλειψη του Περίπατο μετά τα μέσα του τρίτου αιώνα, και για την απουσία ευρείας γνώσης των ειδικών πραγματειών του Αριστοτέλη σε όλη την την ελληνιστική περίοδο, καθώς και για την ξαφνική επανεμφάνιση του αριστοτελισμού κατά τη διάρκεια του πρώτου αιώνα π.Χ. » εκφράζει ορισμένες επιφυλάξεις σχετικά με αυτή την ιστορία, . Πρώτον, η κατάσταση των κειμένων είναι πάρα πολύ καλή για να έχουν υποστεί σημαντικές ζημιές που ακολουθείται από άπειροι προσπάθεια του Απελλίκωνος για την επισκευή.

 

Δεύτερον, δεν υπάρχει «αδιάσειστα στοιχεία»,, ότι οι πραγματείες ήταν σε κυκλοφορία κατά τη διάρκεια του χρόνου στον οποίο ο Στράβωνας και ο Πλούταρχος δείχνουν ν ζούσαν εγκλωβισμένοι μέσα στο κελάρι Σκήψι. Τρίτον, η οριστική έκδοση των κειμένων του Αριστοτέλη φαίνεται να έχει γίνει στην Αθήνα, περίπου πενήντα χρόνια πριν από τον Ανδρόνικο που δήθεν καταρτιζώτανε. Και τέταρτον, σε αρχαίους καταλόγους βιβλιοθηκών προγενέστερα του Ανδρόνικου εμφανίζονται αρκετά παρόμοια έγγραφα με αυτά που σήμερα κατέχουμε. Ο Carnes βλέπει μια σειρά από μετα-αριστοτελικές παρεμβολές στα Πολιτικά, για παράδειγμα, αλλά γενικά είναι σίγουρο ότι το έργο έχει έρθει σε μας σχετικά άθικτο.

 

Από τη μία πλευρά, τα σωζόμενα κείμενα του Αριστοτέλη δεν προέρχονται από το τελικό λογοτεχνικά κείμενα, αλλά μάλλον από τα σχέδια εργασίας που χρησιμοποιούνται στο σχολείο του Αριστοτέλη, σε αντιδιαστολή, από την άλλη πλευρά, στους διαλόγους και ta άλλα “εξωτερικά” κείμενα που ο Αριστοτέλης δημοσίεθσε ευρύτερα κατά τη διάρκεια της ζωής του. Η συναίνεση είναι ότι ο Ανδρόνικος της Ρόδου συγκέντρωσε τα απόκρυφα έργα του σχολείου του Αριστοτέλη που υπήρχαν με τη μορφή μικρότερων, ξεχωριστά έργα, τους διακρίνονται από εκείνα του Θεόφραστου και άλλων Peripatetics, επεξεργασία τους, και τελικά τους συγκεντρώνονται σε πιο συνεκτική, μεγαλύτερα έργα, όπως είναι γνωστές σήμερα.

Κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περισσότερα από 2.300 χρόνια μετά το θάνατό του, ο Αριστοτέλης παραμένει ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους που έζησε ποτέ[εκκρεμεί παραπομπή]. Ο ίδιος συνέβαλε σε κάθε σχεδόν τομέα της ανθρώπινης γνώσης και στη συνέχεια στην ύπαρξη, και ήταν ο ιδρυτής πολλών νέων πεδίων. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Μπράιαν Μαγκί (Bryan Magee), “είναι αμφίβολο αν κάποιο ανθρώπινο ον γνώριζε τόσα πολλά όσα αυτός”. Πέρα από αμέτρητες άλλες επιτυχίες, ο Αριστοτέλης ήταν ο ιδρυτής της τυπικής λογικής, πρωτοπόρος στη μελέτη της ζωολογίας, και άφησε κάθε μελλοντικό επιστήμονα και φιλόσοφο σε χρέος μέσα από τη συμβολή του στην επιστημονική μέθοδο. Παρά τα επιτεύγματα αυτά, η επίδραση των σφαλμάτων του Αριστοτέλη θεωρείται από κάποιους ότι κράτησε σημαντικά πίσω την επιστήμη. Ο Μπέρτραντ Ράσελ σημειώνει ότι «σχεδόν κάθε σοβαρή διανοητική προκαταβολή έπρεπε να ξεκινήσει με μια επίθεση σε κάποιο Αριστοτέλειο δόγμα”. Ο Ράσελ αναφέρεται επίσης στην ηθική του Αριστοτέλη ως «αποκρουστική», και καλεί τη λογική του ” ως σίγουρα απαρχαιωμένη Πτολεμαίων αστρονομία”. Ο Ράσελ σημειώνει ότι τα λάθη αυτά καθιστούν δύσκολο να αποδώσουμε ιστορική δικαιοσύνη στον Αριστοτέλη, μέχρι να θυμηθεί κανείς πόσο μεγάλη πρόοδο έκανε σε σχέση με όλους τους άλλους που προηγήθηκαν.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Jump up ↑ Βαρδάκης, Μάρκος,«Οι συλλογιστικοί τρόποι κατά τα Αναλυτικά πρότερα [του Αριστοτέλη]. Ελληνική Φιλοσοφική Επιθεώρηση 3 (1986), 135-153.
Jump up ↑ Πανέρης, Ιωάννης, «Ο Εύδημος του Αριστοτέλη σε σχέση με το Φαίδωνα του Πλάτωνα. Συμβολή στο πρόβλημα ‘πρώιμος Αριστοτέλης και Πλάτων’». Φιλόλογος 30 (1982), 254-268.
Jump up ↑ Αριστοτέλης Αναλυτικά Ύστερα Βιβλίο Ι Μέρος 13 78a:25 – 78b:1
Jump up ↑ Αριστοτέλης Αναλυτικά Ύστερα Βιβλίο Ι Μέρος 34 89b:10-20

The copyrights for these articles are owned by the Hellenic News of America. They may not be redistributed without the permission of the owner. The opinions expressed by our authors do not necessarily reflect the opinions of the Hellenic News of America and its representatives.

Get Access Now!

spot_img
spot_img
spot_img