Καθόταν στην άκρη της θάλασσας κ’ αγνάντευε πέρα στο άπειρο, ίσως πιο μακριά απ’ αυτό.
Ο αέρας – ήταν η ώρα, ο χρόνος που ονομάζουμε λυκαυγές- δροσερός καθάριος. Βοηθούντος του φλοίσβου, η φαντασία του τον υλοποιούσε, του έδινε υπόσταση. Τον έκοβε σε κομμάτια και τον έκανε όνειρα. Και αυτά τα όνειρα –φανταζόταν- ότι τον χάιδευαν και τον συνέπαιρναν.
Ο ήλιος έστειλε – έπεμψε μερικές πορφυρές λυγερές θυγατέρες του, αλλά δεν αποφάσιζε να ξεπροβάλει μέσα από τις νεφέλες, τις οποίες άλλοι τις έλεγαν σύννεφα. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις, το ημίφως εκλαμβανόμενο ως προοίμιο του επερχόμενου λαμπρού φωτός τυγχάνει σύμμαχος, αν όχι προϋπόθεση, των ονείρων…
Τα όνειρά του, ένα-ένα πετούσαν στροβιλιζόταν έμπροσθεν του, αποκτούσαν χρώμα, παιχνίδιζαν, ελάμβαναν αισθήματα.
Η διάθεσή του ήταν ευχάριστη, τον προέτρεπε στο όνειρο.
Έβλεπε την έλευση των μαγικών χαλιών από την χιλιοτραγουδισμένη Ανατολή, να τον καλούν. Η φαντασία του οργίαζε.
Ήθελε να είναι ζωγράφος, για να απεικονίσει, να σχεδιάσει, να αναπαραστήσει, να χαράξει, να αποτυπώσει την διάθεση του, να εκφραστεί.
Να είναι μουσικός για να συνθέσει ορμώμενος του ερχομού των μαγικών χαλιών.
Τελικά σκέφτηκε, αποδιώχνοντας- φρενάροντας την αχαλίνωτη φαντασία του, κάποιες στιγμές στην ζωή είναι ανεπανάληπτες. Όλες οι στιγμές είναι ανεπανάληπτες!
Το εύλογο ερώτημα είναι με τι μελάνι θα τις βάψουμε.
Η θάλασσα μπροστά του ανοιγόταν πλατιά, μακριά γεμάτη υποσχέσεις και προκλήσεις. Τα μαγικά χαλιά είχαν φόντο μυθικές πολιτείες. Μαγικά λυχνάρια έπεσαν στα πόδια του ερχόμενα από το πουθενά. Δεν τον απασχολούσε το πώς ούτε το γιατί.
Αυτό το πρωινό κάποιος του χάριζε απλόχερα πολλά πράγματα, υλικά και αιθέρια. Τα δεχόταν.
Το κλουβί με τις ψυχές που δεν μαραίνονται εμφανίστηκε παράπλευρα.
Στρογγυλό, μπρούτζινο, απαστράπτον, χωρίς κάγκελα.
Ο ήχος της άρπας διαχεόταν σε τονική πτήση. Τα αθάνατα άλογα πιο πέρα – ήταν ταίρι- εντρυφούσαν στα αιώνια παιχνίδια του αρσενικού και θηλυκού, ανέμελα, άδολα.
Οι λίμνες των πιο όμορφων συναισθημάτων εντάχθηκαν στο σκηνικό πλαισιωμένες από δάση παραμυθένια.
Τα τολμηρότερα των ονείρων, αυτά τα άπιαστα, ήρθαν καλπάζοντας.
Περπατούσε δίπλα σ΄ αυτή την ονειρική πραμάτεια και η λογική του (η ορθολογιστική διάσταση αυτής) διατύπωσε την ανούσια και αναίτια ερώτηση: «Κάνεις το όνειρο πράξη ή την πράξη ονειρώδη; Και τα δύο ίσως ή τίποτε εξ αυτών;»
Αφάνταστα ωραίοι ουρανοί και παράξενα ζώα, χαριτωμένα βρίσκονταν εκεί.
Ζώα βγαλμένα από παραμύθια, μυθολογίες, όμορφες ιστορίες και ενύπνια. Όλα εκεί σε μια «πολυπρόσωπη» αλλά καλόγουστη, μη προσυνεννοημένη συνάντηση.
Οι γοργόνες στις πλάτες των κενταύρων. Ο αέρας μύριζε νεότητα, σφρίγος, αιωνιότητα, ροή και κίνηση. Όλα γυάλιζαν απέπνεαν – ανέδυαν μια μοναδικότητα, μια θεσπέσια οσμή ψυχής.
Και η θάλασσα… η θάλασσα συντονιζόταν μ΄ όλο το εύρος των κυμάτων της σ΄ αυτή την πανδαισία χρωμάτων, συναισθημάτων αισθήσεων και μουσικής.
Η θάλασσα αιώνια θηλυκή, βρίθουσα ακκισμών.
Ένοιωθε την ανάγκη να περπατήσει πάνω στα κύματα.
Τα μάτια του σπίθιζαν, οι αισθήσεις του ρουφούσαν το όνειρο!
– Και προσπαθούσε να αποτυπώσει την διάθεση μιας βραδιάς στο χαρτί…
