Thursday, March 28, 2024

      Subscribe Now!

 

spot_img
spot_img
In GreekΑΠΟΨΗ: Ελληνική Γλώσσα: 3500 χρόνια. Φορέας του Ελληνισμού και του Πολιτισμού του...

ΑΠΟΨΗ: Ελληνική Γλώσσα: 3500 χρόνια. Φορέας του Ελληνισμού και του Πολιτισμού του Ανθρώπου

Hellenic News of America
Hellenic News of Americahttps://www.hellenicnews.com
The copyrights for these articles are owned by HNA. They may not be redistributed without the permission of the owner. The opinions expressed by our authors do not necessarily reflect the opinions of HNA and its representatives.

Latest articles

Γράφει ο Ελευθέριος Τζιόλας

Ως Πρόεδρος της αρμόδιας Επιτροπής που μετά την απόφαση του Παγκόσμιου Συνεδρίου της ΑΗΕΡΑ στην Αθήνα (25 -30 Ιουλίου 2021) έχει επωμισθεί με την ευθύνη προώθησης του μεγάλου εθνικού -και θα μπορούσαμε να πούμε και οικουμενικού Project- για την Καθιέρωση της 9ης Φεβρουαρίου ως Παγκόσμιας Ημέρας της Ελληνικής Γλώσσας, θέλω να σας ενημερώσω ότι τα βήματα μας προς αυτόν το στόχο είναι απολύτως θετικά και ενθαρρυντικά.

Με επικεφαλής της μεγάλης αυτής πρωτοβουλίας τον Οικουμενικό Πατριάρχη, κκ Βαρθολομαίο, την Ευλογία και Οδηγία του οποίου έχουμε, επισημαίνουμε ότι είναι πολύ  θετική η ανταπόκριση και στήριξη που δεχθήκαμε από την Ελληνική Βουλή, από τα Υπουργεία Εξωτερικών, Πολιτισμού, Παιδείας, από Έλληνες Δημάρχους σημαντικών πόλεων, από Ιδρύματα και προσωπικότητες Ελλήνων του Πνεύματος και της Οικονομίας. Πιστεύουμε ότι ο ρόλος των προσωπικοτήτων, των ιδρυμάτων, των θεσμών και των οργανώσεων που μπορεί να κινητοποιήσει το Παγκόσμιο Δίκτυο του Ελληνισμού της ΑΗΕΡΑ μπορεί να είναι -και θα είναι- καταλυτικός  για την επίτευξη του τελικού μας στόχου, σύμφωνα με το αποφασισμένο Χρονοδιάγραμμα. Ώστε το Νοέμβριο 2023 να αναγνωρισθεί από την UNESCO η 9η Φεβρουαρίου ως  Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας.

Η Ελληνική Γλώσσα και το παγκόσμιο γλωσσικό τοπίο

Η Ελληνική και η Κινέζικη είναι οι μοναδικές ομιλούμενες γλώσσες, των οποίων η ύπαρξη είναι γνωστή στη γραπτή μορφή τους εδώ και 3.500 χρόνια. Από τις 2.700 γλώσσες , σήμερα στον κόσμο, αυτές οι δύο είναι που έχουν μια τέτοια μοναδική, συνεχή διαδρομή. Αν όμως κρίνουμε από την επίδραση, που άσκησαν, η Ελληνική είναι, χωρίς αμφιβολία, η πρώτη γλώσσα του κόσμου. Η επίδραση της, στο επιστημονικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι της ανθρωπότητας ήταν και είναι μοναδική.

Thanks for reading Hellenic News of America

Η Ελληνική γλώσσα δεν εξακολουθεί να ζει και να λειτουργεί μόνο στην Ελλάδα και στον απλωμένο, παντού στον Κόσμο, Ελληνισμό. Έχει και διατηρεί και μια δεύτερη ζωή. Κυρίως, μέσα σε όλες τις γλώσσες του δυτικού κόσμου, οι οποίες όταν εξετασθούν συγκεκριμένα στα δομικά τους στοιχεία και στη νοηματοδότησή τους είναι, κατά κάποιον τρόπο, μετατροπές, καινούργιες μορφές, εξελιγμένες παραλλαγές των Ελληνικών.

Η Ελληνική γλώσσα, στα 3.500 χρόνια της διαδρομής και των καταλυτικών επιδράσεών της, διατηρεί μια Ενότητα. Από την Ομηρική εποχή, ακόμα τη Μυκηναϊκή, μέχρι σήμερα, παρά τις αιματηρές διακοπές και τους επιχειρούμενους αφανισμούς της, διατηρεί τις βασικές δομικές κατηγορίες της και το μοναδικό λεξιλόγιό της. Τα στοιχεία της εξέλιξης της, ασφαλώς, υπάρχουν. Το φωνηεντικό σύστημα απλοποιήθηκε – δεν υπάρχουν μακρά και βραχέα, ούτε δίφθογγοι και μουσικοί τόνοι-, η μορφολογία μειώθηκε – έλλειψη της δοτικής, του δυικού, του απαρέμφατου-, η ρηματική κλίση περιορίσθηκε σε δύο θέματα και οι περιφραστικοί τύποι πολλαπλασιάστηκαν. Όμως, οι πυλώνες, οι βασικές κατηγορίες, το λεξιλόγιο παραμένουν ίδια. Αφορούν σ΄ ένα ρωμαλέο οργανισμό, με αξεπέραστη αντοχή, με ισχυρές δομές, με καταπληκτική ευελιξία, με ένα μοναδικό για τον άνθρωπο και την ιστορία του αξιακό φορτίο.

Από την Ομηρική εποχή, ακόμα τη Μυκηναϊκή, μέχρι σήμερα, παρά τις αιματηρές διακοπές και τους επιχειρούμενους αφανισμούς της, η Ελληνική Γλώσσα διατηρεί τις βασικές δομικές κατηγορίες της και το μοναδικό λεξιλόγιό της. Όλες σχεδόν οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μη διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στη γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους. Μπορεί να λέμε «νερό» αντί «ύδωρ», αλλά λέμε «υδροφόρα», «υδραγωγείο», «αφυδάτωση». Μπορεί να μη χρησιμοποιούμε το ρήμα «δέρκομαι» (βλέπω), αλλά χρησιμοποιούμε τη λέξη «οξυδερκής». Μπορεί να μη χρησιμοποιούμε τη λέξη «αυδή» (φωνή), αλλά λέμε «άναυδος» και «απηύδησα». Επίσης, σήμερα δεν λέμε «λωπούς» τα ρούχα, αλλά λέμε «λωποδύτη» τον κλέφτη, δηλ. αυτόν που χώνει το χέρι του μέσα στο ρούχο κάποιου, για να τον κλέψει.

Η σαφήνεια των εννοιών στην Ελληνική Γλώσσα βασίζεται: στη συνεπή προφορά των συλλαβών, με την ορθογραφική διάκριση των ομόηχων (π.χ. καλός με “ο” / καλώς με “ω”), βασίζεται επίσης στις καταλήξεις, στον τονισμό και στην κλίση των λέξεων, όπως και στα συντακτικά σχήματα, που επιτρέπουν την ευέλικτη μετακίνηση των βασικών όρων της πρότασης (υποκείμενο – ρήμα – αντικείμενο), χωρίς να επηρεάζεται το νόημά της. Αντιθέτως, στις άλλες γλώσσες, άλλα γράφουμε, κι άλλα λέμε, άλλα προφέρουμε.

Η Ελληνική Γλώσσα: Γλώσσα του δυτικού πολιτισμού και δημιουργός των άλλων εθνικών γλωσσών

Στην Αγγλική υπάρχουν διαφορετικές λέξεις που καλύπτονται από την ίδια προφορά (όπως η πρόθεση «προς, το επίθετο «πολύ», και ο αριθμός «δύο»/ to, too, two), αλλά και πολλές σημασίες που καλύπτονται από την ίδια λέξη. Π.χ., η λέξη «drink» μπορεί να σημαίνει «ποτό», «πίνω», «πιές» κ.λπ., ενώ στην Ελληνική οι σημασίες αυτές αντιστοιχούν σε ισάριθμες λέξεις διαφορετικού γραμματικού χαρακτήρα.

Η Ελληνική Γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες που παραμένουν αμετάφραστες στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως «άμιλλα», «θαλπωρή», «παρέα», «φιλότιμο».
Μόνο η Ελληνική Γλώσσα ξεχωρίζει τη «ζωή» από τον «βίο», την «αγάπη» από τον «έρωτα». Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το «ατύχημα» από το «δυστύχημα», το «συμφέρον» από το «ενδιαφέρον».

Η Ελληνική καταξιώθηκε ως «οικουμενική γλώσσα», αφού τα εννοιολογικά της “αντισώματα” εμβολίασαν επιτυχώς, με ανεξίτηλες σημασίες, πολλούς επιστημονικούς όρους των βασικότερων διεθνών γλωσσών (Αγγλική, Γαλλική, Ισπανική, Ιταλική κ.ά.).

Τα στοιχεία της εξέλιξης της, ασφαλώς, υπάρχουν. Το φωνηεντικό σύστημα απλοποιήθηκε – δεν υπάρχουν μακρά και βραχέα, ούτε δίφθογγοι και μουσικοί τόνοι-, η μορφολογία μειώθηκε – έλλειψη της δοτικής, του δυικού, του απαρέμφατου-, η ρηματική κλίση περιορίσθηκε σε δύο θέματα και οι περιφραστικοί τύποι πολλαπλασιάστηκαν. Όμως, οι πυλώνες, οι βασικές κατηγορίες, το λεξιλόγιο παραμένουν ίδια. Αφορούν σ΄ ένα ρωμαλέο οργανισμό, με αξεπέραστη αντοχή, με ισχυρές δομές, με καταπληκτική πλαστικότητα, με ένα μοναδικό για τον άνθρωπο και την ιστορία του αξιακό φορτίο.

Καθοριστική στιγμή ήταν όταν οι Μακεδόνες εξελίσσοντας τη Δωρική διάλεκτο στρέφονται προς την Αττική, κρίνοντας ότι το ενοποιητικό -ηγεμονικό τους σχέδιο για το σύνολο του Ελληνισμού θα υποστηρίζονταν καλύτερα από τον κυριαρχούντα ελληνικό γλωσσικό κλάδο, την Αττική, δημιουργώντας πλέον την Αττική Κοινή, η απλά ΚΟΙΝΗ (Ελληνική). Αυτή είναι η πρώτη φιλοσοφική, επιστημονική, πολιτική γλώσσα του κόσμου.

Ο Μέγας Αλέξανδρος και η μακεδονική ηγεμονία, και μετέπειτα οι ελληνιστικοί χρόνοι σ΄ ένα γεωγραφικό χώρο από τη Βαλκανική, τη Μεσόγειο, την Αίγυπτο, τα βάθη της Ασίας και μέχρι τις Ινδίες δημιουργούν ένα σύνολο, όπου η βάση της ενότητας δεν είναι τόσο η κοινή καταγωγή, όσο η κοινότητα πολιτισμού, όπου κεντρική και αποφασιστική θέση κατέχει η Ελληνική Γλώσσα.

Θρίαμβος της Ελληνικής γλώσσας είναι η στιγμή που καθίσταται γλώσσα των Ευαγγελίων. Γίνεται ο φορέας μεταφοράς και διάχυσης της Διδασκαλίας του Θεανθρώπου και αργότερα, αδιάπτωτα και ανοδικά, αποτελεί μέχρι και τις μέρες μας το πολύμορφο μέσον στο έργο των Πατέρων. Εκτός από επίσημη γλώσσα του Χριστιανισμού, από την περίοδο Ιουστινιανού και μετά, με τις Νεαρές και την κωδικοποιημένη νομοθεσία του στα Ελληνικά, η Ελληνική γλώσσα γίνεται πλέον η επίσημη γλώσσα της Αυτοκρατορίας. Μέχρι την Άλωση, παρά την κρίσιμη ήττα στο Μάτζικερτ το 1071 και την καταστροφική Λατινική κατάληψη από τους σταυροφόρους το 1204, η γλώσσα της διοίκησης και της επικράτειας είναι η Ελληνική.

H Ελληνική γλώσσα είναι η γλώσσα του Γένους. Αντέχει στις σλαβικές και άλλες επιδρομές, επιβιώνει στις φραγκικές καταλήψεις, αντιστέκεται στη μακρόχρονη τουρκική σκλαβιά, με το δημοτικό τραγούδι, την εξύμνηση των αρματολών και κλεφτών, τη λυρική ποίηση του Ερωτόκριτου, τις προσευχές, στηρίζεται από το παράδειγμα των θυσιών των νέων του αγίων, των Νεομαρτύρων. Καλλιεργείται και προωθείται από τον Ελληνισμό της Διασποράς που έρχεται σε επαφή με τις προοδευτικές ιδέες στη Δύση και επανασυνδέεται με την αρχαιοελληνική Παράδοση της, ξεπερνώντας κλειστές θρησκοληψίες. Ταυτόχρονα, πρέπει να μην φεύγει ποτέ από το νου μας, και τον νου όλου του Δυτικού Κόσμου, ότι η Ελληνική καταξιώθηκε ως «οικουμενική γλώσσα». Δικές της έννοιες υπάρχουν στα θεμέλια κάθε δυτικής γλώσσας, παντού, ιδιαίτερα στον κόσμο των επιστημών. Ανεξίτηλη είναι η σφραγίδα της στις βασικές διεθνείς γλώσσες την Αγγλική, τη Γαλλική, την Ισπανική, την Ιταλική. Μόνο η Αγγλική γλώσσα χρησιμοποιεί 45.000 ελληνικές λέξεις. Για να κατανοήσει κανείς τη μεγάλη επιρροή της Ελληνικής Γλώσσας στην Αγγλική (π.χ. στον επιστημονικό κλάδο), αρκεί να αναφέρω τις παράγωγες λέξεις, μόνο ως προς τη θεματική τους κατάληξη «logy»!

Μερικά παραδείγματα, μόνο με δυο-τρεις περιπτώσεις, κατά αλφαβητική σειρά:
Anemology, Anthropology, Astrology
Biology, Bryology
Cardiology, Chronology, Cosmology
Dendrology, Deontology, Dermatology
Entomology, Ethnology, Etymology
Genealogy, Geology, Gerontology
Haematology, Horology
Ichthyology
Lexicology, Lithology
Meteorology, Microbiology, Mythology
Nomology, Nosology
Ontology, Ophthalmology, Ornithology
Palaeontology, Pathology, Phrenology
Rhinology
Semiology, Speleology, Stomatology
Theology, Topology, Toxicology
Zoology, Zymology.

Φωτισμένοι δάσκαλοι δρουν πρωτοποριακά τον 18ο αιώνα μέχρι τις αρχές του 19ου: ο Θεόφιλος Κορυδαλέας (ο πρόδρομος της νεοελληνικής Αναγέννησης), ο Κύριλλος Λούκαρις, ο Νικόλαος Σοφιανός (με την πρώτη γραμματική της ”ομιλουμένης ελληνικής γλώσσας”), ο Μανωλάκης Καστοριανός, ο Κοσμάς ο Αιτωλός (με την ίδρυση 214 σχολείων μέσα στην τουρκοκρατία), ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Νικηφόρος Θεοτόκης και με κορυφαίους τον Ιώσηπο Μοισιόδακα, το Δημήτριο Καταρτζή, το Ρήγα Βελεστινλή, τον Αδαμάντιο Κοραή. Με καταλυτικό το ρόλο, στον όρκο, στα μηνύματα και στην επαναστατική χρήση της ελληνικής γλώσσας από τη Φιλική Εταιρεία, κυψέλη και συλλογική πρωτοπορία των Ελλήνων πατριωτών για την Επανάσταση του ’21.

Μετά την εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του ΄21, με την Απελευθέρωση (το 1830), ο αγώνας για μια επίσημη γλώσσα της διοίκησης, των νόμων, της οικονομίας της Χώρας, η οποία ταυτόχρονα θα ήταν γλώσσα γραπτή και κατανοητή, έκφρασης και επικοινωνίας του Λαού, αναδεικνύονταν ως κεντρικότατο ζήτημα. Οφείλουμε να πούμε ότι, παρά τις εντάσεις και τις ακρότητες του ”γλωσσικού ζητήματος”, κερδήθηκε για δεύτερη φορά το μέγα στοίχημα, που έγινε πρότυπο για όλες τις γλώσσες: η γλώσσα ενός λαού (του Ελληνικού) να επιζεί, να αποκτά την ενότητά της, να οργανώνεται και να συνεχίζει ακμαία, λειτουργική και ακτινοβολούσα!

Ο αγώνας αυτός είχε τους δικούς του φωτισμένους ηγέτες.

Ουσιαστικά ήταν ένας αγώνας του Ελληνισμού και του ελληνικού Λαού να διατηρήσει και ταυτόχρονα να καλλιεργήσει και να ανανεώσει το φορέα της πανανθρώπινης κληρονομιάς του και ταυτόχρονα της πατριωτικής και οικουμενικής του αποστολής, τη Γλώσσα του.
Ο μεγάλος νομπελίστας ποιητής, ο Γ. Σεφέρης μιλάει με καίριο τρόπο. Αφοσιωμένος στη δημοτική γλώσσα και την υποβαστάζουσα ιδεολογία της, τονίζει τον ενιαίο χαρακτήρα της ελληνικής γλώσσας, που οδηγεί στην πράξη τον λογοτέχνη, ­ και όχι μόνο το λογοτέχνη, ­ στην υπέρβαση των ασφυκτικών και, συχνά, στενόκαρδων πολώσεων μεταξύ καθαρεύουσας και δημοτικής.

Λέει ο Σεφέρης: «Η γλώσσα που μας εδόθηκε είναι ενιαία, νομίζω» (Δοκιμές Γ, 185). «… Αποφεύγω να κάνω τη διάκριση δημοτική-καθαρεύουσα, γιατί, όπως και να το πάρουμε το πράγμα, η γλώσσα είναι μία.» (Δοκιμές Γ, 189). Το 1937, σε κείμενό του με τίτλο «Ελληνική γλώσσα», γράφει: «Νομίζω ότι σήμερα […] έχουμε στερεώσει πια την πεποίθηση ότι το μόνο μέσο που βρίσκεται στη διάθεσή μας για να εκφράσουμε τη σκέψη μας, τις πεποιθήσεις μας και τα αισθήματά μας με χρώμα, με βάρος, με ενάργεια και με σκιές, είναι αυτή η γλώσσα που γράφουμε όλοι μας, και που δεν είναι μήτε η καθαρεύουσα μήτε η δημοτική μήτε τα «νεοελληνικά», αλλά η σημερινή ελληνική γλώσσα» (Δοκιμές Α, 65-66). Ο όρος που χρησιμοποιεί ο Σεφέρης, σύμφωνα με την ενιαία θεώρηση του, που είχε, -και πρέπει να έχουμε-, είναι ο όρος «Ελληνικά»: «Μεταχειρίζομαι τη λέξη ελληνικά, όταν εννοώ είτε τα ελληνικά που μιλούν σήμερα οι Έλληνες, είτε την ελληνική γλώσσα συνολικά από την αρχή της μέχρι σήμερα… Τη λέξη νεοελληνικά την αποφεύγω· είναι χωρίς ακρίβεια, όταν την καλοκοιτάξεις, είναι και άσκημη· ούτε ο Άγγλος λέει νεοαγγλικά, ούτε ο Γάλλος νεογαλλικά» (Δοκιμές Α, 510-11 Σημειώσεις).

Το 1982, σχεδόν ένα αιώνα μετά το 1888, όταν ο Ψυχάρης εξέδιδε ”Το ταξίδι” με την τελευταία πράξη για το μονοτονικό, ολοκληρώθηκε η λύση του λεγόμενου ”γλωσσικού ζητήματος”.

Η Δημοτική ως επίσημη γλώσσα, αλλά και ως δυναμικό φαινόμενο έχει αποκαταστήσει το σφρίγος, τη συνέχεια και την ενότητα, επιβεβαιώνει την ισχυρή θεμελίωση της, έχει ενσωματώνει ή μετασχηματίσει σημαντικό μέρος της «καθαρεύουσας», ενώ έχει απορροφήσει δάνεια από άλλες γλώσσες, – τις περισσότερες φορές ελληνικής προέλευσης που επιστρέφουν πίσω στην μητρική τους κοιτίδα. Έχουμε, πάντα, χρέος να την καλλιεργούμε, να τη διδάσκουμε, να την αναπτύσσουμε, αποδείχνοντας μεταξύ άλλων την ετοιμότητα και την πλαστικότητά της και απέναντι σε ξενικές, κυρίως δικτυακές επεμβάσεις αλλοίωσης της.

Ο Ελληνισμός, ζωντανός φορέας των αξιών της Ελληνικής Γλώσσας

Μιλώντας για την Ελληνική Γλώσσα είναι αδύνατον να μην εννοήσεις, να μη μιλήσεις για το ζωντανό, δρών, αγωνιζόμενο εθνικό -κοινωνικό συλλογικό υποκείμενο, τον Ελληνισμό. Μέσα στον οποίο και δια του οποίου η Ελληνική γλώσσα βρίσκει την ενσάρκωσή της και την αποστολή της.

Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ο Ελληνισμός στην πνευματική του παραγωγή αλλά και τα υλικά του δημιουργήματα, όπου η Γλώσσα αποτελεί πυρήνα ψυχής και μηχανισμό διάπλασης. Είναι: η λογοτεχνία, το θέατρο, η ποίηση, το τραγούδι, η μουσική, ο χορός, οι παραδόσεις, η γαστρονομία, η σχέση με τον Τόπο, τη Θάλασσα, τη Φύση, τον Άνθρωπο.

Όμως δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει ο Ελληνισμός στα υλικά του δημιουργήματα. Δημιουργήματα Ελλήνων σε θέσεις και τόπους που η ταυτότητά τους ήταν ή είναι Ελληνική: οι Ναοί, τα Θέατρα, τα Στάδια, οι Πόλεις, οι Αγορές, οι περιτοιχίσεις, οι αρχαίοι Οικισμοί, τα Αγάλματα, οι Οδοί, τα Δίκτυα, οι πάσης φύσεως αρχαίες, ελληνιστικές, βυζαντινές, νεοελληνικές (υπο)δομές.

Ο Ελληνισμός έχει το μοναδικό χαρακτηριστικό, ότι ενώ συγκροτεί τον πυρήνα του Ελληνικού έθνους, ταυτόχρονα, απλώνεται, διακλαδίζεται και αποτελεί βάση και εσώτερο στοιχείο της Οικουμενικότητας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, καθόλου αμελητέο ότι ο δυτικός άνθρωπος, ιδιαίτερα μετά τον ύστερο Μεσαίωνα, εννόησε τον εαυτό του, την αποστολή του και διαμόρφωσε το πλαίσιο των κοινωνιών και των θεσμών του με βάση την Ελληνική οπτική και τις Ελληνικές αρχές.
Η ενεργή επαναφορά στο προσκήνιο του Ελληνισμού, μέσα από μια γεωπολιτική και πολιτισμική θεώρηση και ένα ανάλογο Σχέδιο, στη σύγχρονη ψηφιακή εποχή των Δικτύων, μπορεί να αξιοποιήσει τόσο την έννοια και την κατάκτηση του Κέντρου (δηλαδή, του Ελληνικού εθνικού κράτους), όσο και των γραμμών παγκόσμιας διασύνδεσης με περιφερειακούς Κόμβους, (δηλαδή, με τις εστίες – τα κέντρα, όπου υπάρχει ζωντανή ή/και εν σπέρματι Ελληνική παρουσία). Ενώ, πρέπει, επίσης, ο Ελληνισμός να αξιοποιήσει το ευνοϊκό περιβάλλον της ευρείας εκτίμησης του αξιακού φορτίου του και των δημιουργημάτων του.

Ο Ελληνισμός μ΄αυτό το οργανωτικό του πλέγμα πρέπει να διακηρύξει ότι:
‘’Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός ενδιαφέρονται, μεριμνούν και υπερασπίζονται κάθε τι Ελληνικό παντού, στη γεωγραφική περιοχή τους και τον Κόσμο’’. Διεκδικούμε παντού στον Κόσμο και προβάλλουμε, ιδιαίτερα στον άμεσο  γεωπολιτικό μας χώρο, στην Κωνσταντινούπολη, στον Εύξεινο, στη Μικρά Ασία, στην Ανατολική Θράκη, στη Μεσόγειο, στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη τη μητρότητα της Πολιτιστικής μας Δημιουργίας και Κληρονομίας, το πολύμορφο υλικό και πνευματικό αποτύπωμα, τα δημιουργήματα των Ελλήνων στην πορεία του χρόνου, όλα τα παραχθέντα αποτελέσματα τους. Και, νομίζω, ότι στις μέρες μας, δεν υπάρχει πιο ισχυρό brand name από τον Ελληνισμό και τον Ελληνικό Πολιτισμό.

Μετά την Επανάσταση του 1821

200 και πλέον χρόνια μετά την Επανάσταση, το δραστικό μήνυμα για τον Ελληνισμό πρέπει να είναι: όπως τότε, το 1821, σε κάθε κέντρο δραστηριότητας των Ελλήνων (Κωνσταντινούπολη, Βιέννη, Βουδαπέστη, Βουκουρέστι, Τεργέστη, Πίζα, Μόσχα, Οδησσό, Σμύρνη, Ιάσιο), έτσι και σήμερα σε κάθε χώρα (Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Ασία), σε κάθε κέντρο, παντού στον κόσμο, η δύναμη μας είναι ο Ελληνισμός και όπως τότε, ανάλογα και σήμερα, πρέπει να δράσουμε για τους μεγάλους μας εθνικούς, πατριωτικούς στόχους.

Κορυφαίες προσωπικότητες για την Ελληνική Γλώσσα

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα για λίγο να δώσω τον λόγο σε σημαντικές προσωπικότητες να μιλήσουν για την αξία και τον καταλυτικό ρόλο της Ελληνικής Γλώσσας:

Ο Κικέρων, αυτός ο μοναδικός Ρωμαίος συμπέρανε: «Ει οι θεοί διαλέγονται, την των Ελλήνων γλώτταν χρώνται», δηλαδή, «εάν οι θεοί μιλούν/διαλέγονται, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»

Ο Βολταίρος τόνιζε: «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»

Ο Γκαίτε εκστασιασμένος ομολογούσε : «Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα.»

Ο Φωριέλ, ο σπουδαίος Γάλλος Ακαδημαϊκός, φιλόλογος και ιστορικός, έγραφε: «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»

Η Μαργαρίτα Γιουρσενάρ, η Γαλλίδα Ακαδημαϊκός και συγγραφέας δήλωνε: «Αγάπησα την Ελληνική Γλώσσα για την εύρωστη πλαστικότητά της, που η κάθε της λέξη πιστοποιεί την άμεση και διαφορετική επαφή της με τις αλήθειες και γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο, έχει, ως επί το πλείστον, λεχθεί σ’ αυτήν τη γλώσσα.»

Ο Γουίλ Ντυράν, αυτός ο σπουδαίος Αμερικανός φιλόσοφος και ιστορικός, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Columbia, τόνιζε: «Το αλφάβητό μας προήλθε από την Ελλάδα. Η Γλώσσα μας είναι γεμάτη με ελληνικές λέξεις. Η επιστήμη μας σφυρηλάτησε μια διεθνή γλώσσα με ελληνικούς όρους. Η γραμματική μας και η ρητορική μας, ακόμα και η στίξη και η διαίρεση σε παραγράφους είναι ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά μας είδη είναι ελληνικά –το λυρικό, η ωδή, το ειδύλλιο, το μυθιστόρημα, η πραγματεία, η προσφώνηση, η βιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραμα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι ελληνικές.»

Η Ζακλίν Ντε Ρομιγύ, αυτή η αξεπέραστη Γαλλίδα Ακαδημαϊκός, ιστορικός και φιλόσοφος υποστήριζε: «Η αρχαία Ελλάδα μάς προσφέρει μια γλώσσα, για την οποία θα πω ότι είναι οικουμενική. Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα μάς βοηθάει, πρώτα απ’ όλα, να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα.»

Ο Οδυσσέας Ελύτης και το Καθήκον μας

Κλείνω.

Θα δανειστώ τα λόγια του δεύτερου νομπελίστα ποιητή μας, του Οδυσσέα Ελύτη. Γιατί πάντα οι ποιητές μπορούν να αποδώσουν -και αποδίδουν- καλύτερα τα ουσιαστικότερα νοήματα και τα χρησιμότερα μηνύματα.

Οι δύο κορυφαίοι Έλληνες ποιητές, βραβευμένοι με Νόμπελ, έκριναν αναγκαίο στην ομιλία τους κατά την τελετή απονομής του βραβείου να κάνουν αναφορά – και οι δύο – την Ελληνική γλώσσα.

Είπε, στην τελετή, ο ποιητής Ελύτης: «Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ’ όλ’ αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί τρισίμισι χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικοπνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μια Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. —χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρισμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας. Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν’ αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος είκοσι πέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μη γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Nα τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει».

Η Ελληνική Γλώσσα! Αυτό το νήμα που μας κρατάει και μας φέρνει μέχρις εδώ, από τον κόσμο του Μύθου στον κόσμο της Τεχνητής Νοημοσύνης και των ψηφιακών Δικτύων, αυτή η σχεδία της Ανθρωπότητας και του Φωτός, μας καλεί να κωπηλατήσουμε στις θέσεις των πνευματικών μας Πατέρων.

Δεν μπορούμε, παρά να πιάσουμε τα κουπιά με πίστη και ευθύνη και να συνεχίσουμε.
Όταν προσωπικότητες παγκόσμιου κύρους σαν αυτές που αποσπασματικά ανάφερα μιλούν κατ΄ αυτόν τον τρόπο για τη μοναδικότητα, το αξιακό βάρος και την παγκόσμια συμβολή της Ελληνικής Γλώσσας, το ελάχιστο καθήκον που έχουμε εμείς, ως Έλληνες, είναι να αγωνιστούμε ενωμένοι, ώστε η 9η Φεβρουαρίου, ημέρα θανάτου του Εθνικού μας ποιητή να καθιερωθεί ως «Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας».

Αυτή την υπόσχεση δίνουμε, αυτή τη δέσμευση αναλαμβάνουμε, σ΄ αυτόν τον αγώνα όλοι μας συμμετέχουμε!

 

ΦΩΤΟ: Ελευθέριος Τζιόλας

The copyrights for these articles are owned by the Hellenic News of America. They may not be redistributed without the permission of the owner. The opinions expressed by our authors do not necessarily reflect the opinions of the Hellenic News of America and its representatives.

Get Access Now!

spot_img
spot_img
spot_img