By Aphrodite Kotrotsios, Publisher
ΑΚ: Ποια ήταν η ενεργός δύναμη που σας έκανε να ασχοληθείτε με την μουσική και τι σας δίνει δύναμη να συνεχίσετε με τέτοια επιτυχία;
BK: Η μουσική είναι τέχνη και η τέχνη ρέει. Είναι ήχοι, είναι ρυθμός, είναι κραδασμός. Είναι ο Άνθρωπος, η φύση και το σύμπαν σε μια μορφή χωρίς εικόνα.
Χωρίς να διαμορφώνεται η ίδια, διαμορφώνει το περιβάλλον της. Η μουσική απενοχοποιεί τα πάντα. Είτε παίζεις, είτε ακούς είναι ωραίο και μοιραίο να υπάρχει στην ζωή σου.
Πως να μην ασχοληθώ; Τα ωραία δεν τα αφήνω.
Η δύναμη πηγάζει από την ευχαρίστηση που μου δίνει.
‘Αλώστε, η μουσική που επιλέγουμε να ακούμε γίνεται το soundtrack της ζωής μας.
Και ναι, θέλω να είναι επιτυχημένο.
AK: Ποιες είναι οι μουσικές σας καταβολές και πως αυτές διαμόρφωσαν την “προσωπικότητα” της μουσικής σας;
BK: Θυμάμαι, το πρώτο πράγμα που έκανε η μαμά μου όταν ξυπνούσε ήταν να βάλει μουσική. Και κάπως έτσι ξυπνούσε το σπίτι μας.
Με μουσική. Αυτό που τάισαν λοιπόν τα αυτιά μου ήταν είτε κάποια δισκάκια Έλβις, Beatles, Scorpions (που μετατρέπαμε κρυφά με τον αδερφό μου σε “Φρισμπι”),είτε κασέτες Μπουλά, Γιοκαρίνη, Κηλαϊδονη, Λακη με τα ψηλά ρεβέρ, Σιδηρόπουλο, Sampa, Salsa, κλασσική (που τις κάναμε σβούρες με το στυλό) είτε από ένα ραδιοκασετόφωνο που μας έφερε ένας Άγιος Βασίλης κάποτε, που του άρεσε η Βίσση, ο Μητροπάνος και η Γαλάνη. Κάποια στιγμή ακούσαμε Ξενάκη, Φρουτοπία και Μπρέγκοβιτς. Πλούσιο μπουφέ…Στην εφηβεία υποδέχτηκα την τζαζ και στην ενήλικη ζωή μου την ηλεκτρονική μουσική. Όλα τα στυλ με έχουν επηρεάσει. Και μέσα από τα ταξίδια μου εξακολουθώ να επηρεάζομαι από καινούρια ακούσματα ώστε να πλάθομαι συνεχώς.
Η προσωπικότητα της μουσικής δεν νομίζω να αποκτήσει ποτέ επικεφαλίδα.
AK: Τι σημαίνει για εσάς η Αμερική και πως αυτή επηρεάζει την τέχνη που δημιουργείτε;
BK: Αμερική για εμένα σημαίνει Νέα Υόρκη.
Έχω επισκεφτεί και άλλες πόλεις (Βοστώνη, Ουάσιγκτον, Φλωριδα) ωστόσο η Νέα Υόρκη μου συστήνεται από το 2006.
Αυτή η συχνή επαφή με έναν “άλλο κόσμο” με κάνει να νιώθω μια ρομαντική ασφάλεια.
Είμαστε δισεκατομμύρια άνθρωποι πάνω στον πλανήτη και είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας. Πριν κυριαρχήσουν τα social media, βγαίναμε έξω να δούμε “καμία φάτσα”. Να ταυτιστούμε δηλαδή. Να νιώσουμε ότι υπάρχουμε. Στην Αμερική, στην Νέα Υόρκη, αν σηκώσεις τα ματιά σου από την οθόνη, βλέπεις την διαφορετικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Και νιώθεις πως τελικά ίσως και να ταιριάζεις “εδώ πάνω. Ίσως και να ανήκεις…
Για εμένα αυτό είναι έμπνευση. Και η τέχνη μου θέλω να είναι εμπνευσμένη.
AK: Έχετε συνδυάσει την κουλτούρα της αμερικανικής μουσικής με την παραδοσιακή μουσικής της Ελλάδας;
BK: Η αλήθεια είναι πως δεν έχω εντρυφήσει στην παραδοσιακή μας μουσική.
Σαφώς έχω τα σποράκια της φυτεμένα από παιδί (Πάσχα στο χωριό) καθώς και ρέει στο DNA μου, Ελληνίδα γαρ…
Σαν προσωπικά ακούσματα -γιατί λόγω δουλείας ακούω όλα τα στυλ μουσικής-
Έχω μια ροπή στους Αμερικάνικους ρυθμούς και σαφώς επηρεάζομαι. Αρά ο συνδυασμός είναι αναπόφευκτος.
Σε ένα επιπλέον στάδιο τα Αμερικανικά τραγούδια, οι στίχοι τους, οι μελωδίες τους, επηρεάζουν και το γράψιμό μου.
AK: Πως νιώθει ένας στιχουργός όταν ακούει τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο;
Ωραία.
AK: Μια ευχή για την καινούρια χρονιά;
BK: Ισσοροπία, σε όλα.
Main Photo Credit: Heinz Troll
