«Σήμερα τα παιδιά είναι πολύ πιο έξυπνα από ότι ήταν πριν 40-50 χρόνια»…
Κύριε Ζαβόλα , πληροφορηθήκαμε ότι στην τάξη σας ( Δ’ Τάξη ) του σχολείου του Αγίου Δημητρίου στο Union εκτός από ελληνικά διδάσκεται και ένα ειδικό πρόγραμμα δικής σας εφεύρεσης “ Ταξιδεύουμε με τις λέξεις.” Επίσης με αυτή την μέθοδο εισβάλετε και στον μαγικό κόσμο της Φιλοσοφίας. Πως γίνεται αυτό; Γιατί μιλάμε για παιδιά 10 χρονών .
Κατ’ αρχήν σας ευχαριστώ που το ανακαλύψατε. Συνήθως τα άσχημα νέα προβάλλονται περισσότερο από τα ευχάριστα. Κατ’ αρχήν , πρέπει να γνωρίζουμε όλοι , ότι σήμερα τα παιδιά είναι πολύ πιο έξυπνα από ότι ήταν πριν 40-50 χρόνια. Εδώ όμως υπάρχει μια ιδιάζουσα περίπτωση. Μιλάμε για μαθητές του Ελληνικού Απογευματινού Σχολείου. Που σημαίνει ότι οι μαθητές μετά από μια εξαντλητική μέρα του Αμερικανικού Σχολείου έρχονται στο ελληνικό κουρασμένα και το χειρότερο, τους φορτώνουμε την ανάγνωση, την Ορθογραφία, την Κλήση των Ονομάτων η των Ρημάτων με αποτέλεσμα να βαριούνται και να κουράζονται.
Όποτε προσπάθησα να τα συνοψίσω όλα αυτά μέσα σε ένα λογικό χρονικό πλαίσιο δηλαδή από μια ώρα στη μια και μισή και την υπόλοιπη ώρα ταξιδεύουμε με τις λέξεις και λέμε ιστορίες που προσπαθούμε να ανακαλύπτουμε νέα πράγματα.
Διότι τα σχολεία γενικά μας μιλούν για πράγματα που έγιναν κάποτε και εμείς πρέπει να τα έχουμε αυτά σαν βάση και πάνω σε αυτή τη βάση να δημιουργήσουμε ένα νέο κόσμο, δηλαδή να δημιουργήσουμε πράγματα που θα γίνουν για πρώτη φορά. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι η Φιλοσοφία αλλά κάποτε θα το ανακαλύψουν. Όμως έμαθαν ότι “η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία,” ότι: «Όσα λουλούδια και να κόψεις , η Άνοιξη θα έρθει.”
“Όσα σκοτάδια μας σκεπάζουν, πάντα στο τέλος θα φανεί το φως». Αποτέλεσμα;Να περιμένουν με ανυπομονησία να έρθει η ώρα της «Ταξιδέψουν με τις λέξεις». Είναι η ώρα που οι μαθητές είναι ευτυχισμένοι και είναι ευτυχισμένοι από την αρχή που έρχονται στο σχολείο , με την προσμονή αυτής της ώρας. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο ;
Κύριε Ζαβόλα έχω εντυπωσιαστεί. Τόσο απλό είναι λοιπόν να αισθάνονται οι μαθητές ευτυχισμένοι;
Εσείς κρίνετε από το αποτέλεσμα. Αλλά για να φτάσεις στο αποτέλεσμα υπάρχει μια σκληρή προσπάθεια. Εννοείται ότι δεν είναι απλό διότι για να πλησιάσουμε την ευτυχία θέλει δουλειά πολύ. Χρειάζεται αγάπη, χρειάζεται γνώση , προετοιμασία, όραμα και φαντασία. Τα διαθέτω όλα αυτά; Δεν ξέρω .Το ερωτηματικό θα υπάρχει πάντα και περισσότερο στις γνώσεις .Αλλά και αυτό ξεπερνιέται με σκληρή δουλειά και με τα υπόλοιπα που πιστεύω ότι κάποια τα διαθέτω.
Όποτε το αποτέλεσμα είναι καθρέφτης της σκληρής δουλειάς στο ταξίδι. Και το πιο ωραίο απ’ όλα; Έμαθαν οι μαθητές να κρατούν σημειώσεις .Αυτές οι σημειώσεις θα τους συντροφεύουν πάντα στη ζωή τους , στην εργασία τους ( συνεδριάσεις ) κλπ.
Κύριε Ζαβόλα, απ’ ότι γνωρίζω έχετε πολλά χρόνια σε αυτόν τον χώρο. Τι σας έχει εντυπωσιάσει;
Κατ’ αρχήν αυτός ο χώρος είναι ένας χώρος πολύ συναρπαστικός. Πολλά με εντυπωσίασαν. Θα αρχίσω με τα αρνητικά:
1.Η απουσία του ελληνικού κράτους από την εκπαίδευση στην Αμερική αν εξαιρέσεις μερικές προσπάθειες εντυπωσιασμού.
2.Η επιμονή της εκκλησίας να ομιλούν την Αγγλική στο Κατηχητικό Σχολείο και στην Goya
3.Που θα πεθάνουν κάποιοι Έλληνες και δεν θα έχουν διαβάσει , Καβάφη, Ελύτη και Σεφέρη .
4.Κάποιοι γονείς πληρώνουν $400 τον χρόνο και απαιτούν υπηρεσίες“Harvard” .
Θετικά:
1.Μόνο να επιμένεις ελληνικά όπου κι αν είσαι είναι μια πρόκληση
2.Άνθρωποι που παλεύουν για την ελληνική εκπαίδευση με νύχια και με δόντια χωρίς χρηματική αμοιβή, γιατί απλά αγαπάνε την ελληνική γλώσσα .
3.Οι Δάσκαλοι και Δασκάλες με μισθούς πείνας και όμως επιμένουν με αγάπη και μεράκι. Αυτό λέγεται Λειτούργημα
4.Η Αγάπη πολύ λίγων γονέων δυστυχώς, που αγωνίζονται και επιμένουν να ομιλούν στα παιδιά τους ελληνικά .
5.Τα χαμόγελα των παιδιών που πάντα ομορφαίνουν τη ζωή μας .
6.Τα σχολεία που έχτισαν οι κοινότητες.
Κύριε Ζαβόλα, εκθέσατε ποτέ τα προβλήματα στους αρμόδιους;
Σίγουρα θέλετε να απαντήσω; Αλλά να το γράψετε όπως το λέω.
Ναι αλλά γιατί;
Ωραία λοιπόν. Από το 2002 μέχρι σήμερα προσπαθώ να τους μιλήσω. Δηλαδή όσες φορές προσπάθησα βρήκα πόρτες κλειστές. Αυτόν τον χρόνο μάλιστα δύο φορές έκανα απόπειρα στην Μητρόπολη και τις δυο φορές μου είπε η Γραμματέας μια πολύ ευγενική κυρία ότι θα μου τηλεφωνήσουν. Δημιουργήσαμε ολόκληρη βιβλιοθήκη με 1200 τίτλους βιβλίων χωρίς να λάβουμε ούτε ένα Σεντ, ούτε από το ταμείο της κοινότητας και ούτε από το ταμείο του σχολείου. Κερδίσαμε βραβεία σε Πανελλήνιους διαγωνισμούς, δημιουργήσαμε το Πρώτο Ελληνικό Φεστιβάλ Βιβλίου, παρουσιάσαμε το πρώτο Θεατρικό Αναλόγιο, παρουσιάσαμε σε τάξη το Εργαστήρι Ελληνικού Πολιτισμού και πολλά άλλα και δεν ενδιαφέρθηκε κανένας αρμόδιος από την Μητρόπολη ή από την Αρχιεπισκοπή να μας ενθαρρύνει ή να μας πει ένα καλό λόγο.
Σας κάλυψα;
Μάλιστα; Τώρα κατάλαβα γιατί με ρωτήσατε αν θέλω να απαντήσετε. Κύριε Ζαβόλα με έχετε εκπλήξει ευχάριστα με τα επιτεύγματα του σχολείου σας. Πιστεύω ότι άνθρωποι σαν και σας, δεν πρέπει να χάνονται από τον χώρο της εκπαίδευσης. Το λέω επειδή φημολογείται ότι τον Ιούνιο θα είναι η τελευταία σας χρονιά στο σχολείο…
Ο χώρος της εκπαίδευσης πρέπει να ανανεώνεται σε κάποια χρονικά διαστήματα με νέα συστήματα , νέους μεθόδους και νέο όραμα. Το σχολείο το δικό μου έχει σωστές βάσεις , έχει Ιστορία, παρόν και Μέλλον. Το σχολείο υπήρξε πριν από μένα και θα υπάρξει και μετά από μένα. Δεν θα χαθώ από την εκπαίδευση. Πάντα θα είμαι παρών για να βοηθήσω εφ’ όσον μου το ζητήσουν. Αν δεν με χρειαστούν, σημαίνει ότι προχωρούν πολύ καλά .
Που επίσης σημαίνει: «Ουδείς Αναντικατάστατος»! Το να χαθώ σημαίνει , ότι δημιούργησα δεν θα το θυμάται κανένας. Αν ξεχάσουν ότι είμαι αυτός που πριν 22 χρόνια πρότεινα να αναλάβει η επιτροπή του σχολείου τον οικονομικό έλεγχο και όχι το Συμβούλιο της εκκλησίας, με αποτέλεσμα αντί να πληρώνονται οι Δασκάλες κάθε 6 η 7 μήνες όπως το έκανε το εκκλησιαστικό Συμβούλιο αλλά να πληρώνονται κάθε Μήνα , όπως το έκανε το ελληνικό σχολείο, δεν παύει να παραμένει ένα ιστορικό γεγονός .
Αν από 5-6 τάξεις δημιουργήσαμε άλλες τρεις τάξεις, είναι μια ιστορική πραγματικότητα. Αν το σχολείο μας έφθασε να συγκαταλέγεται μέσα στα 2-3 καλύτερα σχολεία του NJ , είναι μια ιστορική αλήθεια. Αν άντεξε δυο χρόνια Πανδημίας χωρίς να έχει οικονομικούς πόρους , δείχνει το νοικοκυριό που υπήρχε και υπάρχει. Πάντα ήταν στην ώρα τους οι επιταγές των δασκάλων και πληρωμένα πάντα όλα τα έξοδα. Έτσι το αποχαιρετώ το σχολείο! Με το κεφάλι ψηλά…
Οπότε μέχρι να θυμούνται όλοι όλα αυτά τα ιστορικά επιτεύγματα θα υπάρχω. Αν χαθώ θα είναι επειδή κάποιοι δεν έχουν μνήμη και ούτε γνωρίζουν Ιστορία. Ελπίζω τουλάχιστον να ομιλούν ελληνικά.
Κύριε Ζαβόλα, ποια είναι η πετυχημένη συνταγή για ένα Πρόεδρο του Σχολείου .
Ωραία ερώτηση!Πρέπει να έχει δίπλωμα Διοίκησης (Management).Αστειεύομαι, παρ’ ότι διαθέτω ένα τέτοιο δίπλωμα από το ΝΥΙΤ, όπου σπούδασα Business Management.Η απάντηση στο ερώτημα σας για πετυχημένη συνταγή είναι πολύ απλή.
1.Να μιλάς ελληνικά απταίστως και να μπορείς να διδάξεις αν χρειαστεί.
2.Να έχεις πάντα το συμφέρον του σχολείου πρώτο.
3.Να αγαπάς τα ελληνικά γράμματα.
4.Να έχεις όραμα
5.Να διαθέτεις διοικητική και οργανωτική ικανότητα
6.Να επιλέγεις τους καλύτερους χωρίς να φοβάσαι μην σου κλέψουν από την λάμψη σου..
7.Να δημιουργείς οικονομική σταθερότητα.
Κύριε Ζαβόλα αν σαν ρωτούσα να διαλέξετε: Εμπειρία ή Φαντασία;Τι θα διαλέγατε;
Για μένα είναι πολύ εύκολη ερώτηση; φυσικά Φαντασία! Η εμπειρία θα έρθει θέλει δεν θέλει. Την Φαντασία όμως την έχεις ή δεν την έχεις…Αν θα διάλεγες να πας για δείπνο με τον Ελύτη η με τον Μονέ , με ποιον θα πήγαινες;
Αν θα ήταν καλοκαίρι και η Ταβέρνα η το Εστιατόριο θα ήταν κοντά στη Θάλασσα με θέα το Αιγαίο και τον χρυσό ήλιο, Ελύτης.
Αν θα ήταν Άνοιξη και η Ταβέρνα η το Εστιατόριο θα ήταν κοντά σε κήπο με λουλούδια και ανθισμένη Αμυγδαλιά, Μονέ.
Το ξέρω δεν απάντησα ακριβώς
Αλλά η ερώτηση σου ήταν δολοφονική…
Θέλεις να δώσεις μια ευχή;
Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι!
