ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΥ ΑΝΝΑΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΟΤΡΟΤΣΙΟΥ
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΝΕΟ CD SINGLE, ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ «ΦΩΝΕΣ»
ΠΟΥ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΟΓΑΝΗΣ
ΣΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
«ΦΩΝΕΣ», ένα τραγούδι λες και φτιάχτηκε απ’ τη μυρωδιά που αφήνει το χώμα σα δεχτεί το πρωτοβρόχι!
Όπως όλα τα χειροποίητα δημιουργήματα, έτσι και οι «ΦΩΝΕΣ» που ακούγονται απ’ το CD single αυτό, σου αφήνουν την καλύτερη γεύση, αυτήν τη γεμάτη με το άρωμα του χθες που μύριζε βασιλικό κι ασβέστη.
Ο ερμηνευτής Σωτήρης Δογάνης και οι δημιουργοί του τραγουδιού Άννα Μπιθικώτση & Κώστας Νικολόπουλος, εξωτερικεύουν το φευγιό που κρύβει η ψυχή μέσα από νότες και στίχους εμπνευσμένους απ’ τα όσα τυραννούν αυτή την περίοδο την Ελλάδα και γενικά την ανθρωπότητα, σε πλήρη ταύτιση με το “μέσα” του κόσμου, μεταφέροντας τον καθένα από εμάς στο κινηματογραφικό σκηνικό του χθες όπου πρωταγωνιστές είναι τα συναισθήματα τα οποία στρατευμένα σε μια ύψιστη προσπάθεια, αναζητούν την ανθρώπινη ταυτότητα κι εκείνο το παιδί που «βαθιά» μας κρύβουμε.
Το «παιδί της σιωπής» που απορροφά καθετί το άσχημο, ξορκίζει και επιστρέφει πίσω αντοχές, κλείνοντας πληγές.
Ακούγοντάς τις «ΦΩΝΕΣ» ταξιδεύεις μαζί τους ανακαλύπτοντας στην «πορεία» τις θάλασσες που κρύβει η ψυχή σου. Ακούς τον παφλασμό των κυμάτων, την εναλλαγή της φουρτούνας με την απανεμιά. Μεταμορφώνεσαι μέσα σ΄ένα εκστασιασμένο, όλο ενέργεια και ένταση κλίμα κι έπειτα εξέρχεσαι απ’ την εμπειρία αυτή εξαγνισμένος, ζωντανός, ευχαριστημένος για όλα όσα απήλαυσες.
Το τραγούδι «ΦΩΝΕΣ» αποτελεί τη συνισταμένη πτυχή τόσο του ταλέντου του Σωτήρη Δογάνη και των Αννας Μπιθικώτση – Κώστα Νικολόπουλου, όσο της σύγχρονης ζοφερής πραγματικότητας, μιας και η ιστορία πίσω απ’ τη δημιουργία του φανερώνει ακριβώς το συνδυασμό αυτό.
Το σπουδαίο λοιπόν καινούργιο τραγούδι «ΦΩΝΕΣ» στο ομότιτλό του CD single, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο κοινό τη /12/20, αποτελώντας τον προπομπό μιας σειράς τραγουδιών της ίδιας κατεύθυνσης που μέλλεται να εκδοθούν σε λίγο καιρό.
Είναι μια παραγωγή της Βέγας Εκδοτική – Πολιτιστική.
Ακούγοντας το τραγούδι «ΦΩΝΕΣ» ένοιωσα με τον πιο γλαφυρό τρόπο να σεργιανώ στα πάτρια εδάφη της μάνας Ελλάδας μας.
Η ακρόαση σε ωθεί αμέσως σε μια εσωτερική αναζήτηση της ταυτότητας του αντικειμένου.
Με όσα ορίζουν οι στίχοι της Άννας Μπιθικώτση στη μελωδία που μόνο ο συνθέτης Κώστας Νικολόπουλος μπορεί να δημιουργήσει, ο ακροατής βιώνει στο ίχνος του ερμηνευτή το «κυνήγι» καθορισμού του ακαθόριστου. Εκεί όπου η φωνή ακούγεται μεμονωμένη και απερίσπαστη μέσα στο πλήθος κατά τη διάρκεια λες μιας διαδήλωσης. Σαν όλα τα στόματα σιωπούν, γιατί η φωνή αυτή αντιπροσωπεύει και τα δικά τους πιστεύω.
Ήχος μελαγχολικός, αλλά όχι απαισιόδοξος καθώς ο στίχος κρύβει πίσω του κάποιες αχτίδες ελπίδας και πίστης για αλλαγή, αχτίδες που κατάφερε να «κλέψει» ο ερμηνευτής απ’ όλα όσα ορίζουν την ταυτότητα του Έλληνα.
Η Άννα Μπιθικώτση που ξεχωρίζει για το ταλέντο της πένας της ως στιχουργός, συγγραφέας, χρονογράφος κι όχι μόνο, κατέθεσε στην εφημερίδα μας, μέσα από τη συνέντευξη που μας παραχώρησε, τα κίνητρα που την οδήγησαν στο να «βάλει» στα χαρτιά της «φωνές» που έγιναν τραγούδι.
Ε: Άννα, τι αισθάνεσαι όταν μπαίνεις στο κόσμο της γραφής;
Α: Κάθε φορά που αισθάνομαι την ανάγκη να «μπω στο κόσμο της γραφής», κλείνω τα μάτια και ξαφνικά βρίσκομαι εκεί που δε χρειάζεται να φοράς άλλο αυτή τη μάσκα της αν(τ)οχής! Ανοίγω τα χέρια και χάνομαι στα σύννεφα των δικών μου κόσμων, εκεί όπου μπορώ να ζω ελεύθερα, τη γύμνια του «εγώ» μου!
Ε: Πες μας το λόγο που σε οδήγησε στο να γράψεις το στίχο στο νεό cd single του ερμηνευτή Σωτήρη Δογάνη: «ΦΩΝΕΣ»
Α: Δεν ήταν ένας ο λόγος, ήταν πολλοί.
Να, όπως η ομορφιά μέσα απ’ την πληρότητα. Απ’ τη μια, το πνεύμα που πάντα αναζητά την αλήθεια, που προβληματίζεται, που αγρυπνά, που τυραννιέται πιθανώς απ’ τις αέναες αναζητήσεις στα ενδότερα της ψυχής του. Απ’ την άλλη, η γαλήνη και η ηρεμία που νιώθει μέσα απ’ το παιδί που μέσα του κρύβει, μια πληρότητα που σημάδεψε φανερά τη ζωή του όλη, ένας κατασταλαγμός συναισθημάτων, μια παρουσία που ζει στη σιωπή αλλά το ξέρεις καλά πως ακούει, πως αγκαλιάζει, πως πονά και πως κατανοεί. Κι από την άλλη, η ίδια η ψυχή μου, που θέλησε μέσα σε αυτούς τους άγριους και κουρσάρικους καιρούς που ζούμε, να ταξιδέψει στο «χθες» κάποιων περασμένων χρόνων, των οποίων όχημα για τις διαδρομές «άνευ προορισμού», ήταν η ανεμελιά, της μάνας η ασπίδα, οι παιδικές περιπολίες …, γιατί εκεί ήταν η ουσία κι έτσι στέριωνε το όνειρο μας.
Έτσι, μ’ αυτή τη διάθεση νοσταλγίας, μέσα από τους στίχους που υπογράφω στις «ΦΩΝΕΣ», ταξιδεύω σταδιακά ανά δεκαετίες στο χρόνο, απ’ το αλλοτινό «τότε» μέχρι το «σήμερα» δραπετεύοντας από μια «πόλη που σωπαίνει», αφού όλα είναι προοδεμένα, εκτελεσμένα ειν΄τα όνειρα, οι ένοχες καλά κρυμμένες…, εκεί στα πρώτα μου χρόνια αποζητώντας το παιδί που μέσα μου κρύβω να μου γιατρέψει τις πληγές με στιγμές χαράς και λύτρωσης μέσα απ’ την αθώα του δύναμη που η μνήμη μου δίνει και αντλώ.
Ε: Ποια η συμβολή των συντελεστών στο τραγούδι «ΦΩΝΕΣ»;
Α: Η συμβολή των συντελεστών μεγάλη! Μεγάλη γιατί γέννησε συναισθήματα. Κάτι τέτοια συναισθήματα γεννώνται στη ψυχή σπάνια, μονάχα όταν οι απαραίτητες προϋποθέσεις τεθούν. Μια τέτοια λοιπόν ιδιαίτερη προϋπόθεση είναι και η μουσική, φτάνει να ‘ναι φτιαγμένη πρωτίστως απ’ τη ψυχή των ανθρώπων και λιγότερο απ’ το μυαλό τους! Ο συνθέτης Κώστας Νικολόπουλος είναι απ’ τους δημιουργούς που το καταφέρνουν αυτό! Καταφέρνει να εξωτερικεύσει το φευγιό που κρύβει η ψυχή του κι έτσι μοιράζεται αυτό το φευγιό και μ’ άλλους ανθρώπους, μ’ άλλες ψυχές!
Η μουσική του μοιάζει οικεία, σ’ αγγίζει απευθείας. Σου θυμίζει κάτι απ’ το λυρισμό του Χατζιδάκι, του Σπανού, μικρά δείγματα ομοιότητας που αντικατοπτρίζουν τα ερεθίσματά του, μα ως εκεί! Τα τραγούδια του έχουν το δικό του χαρακτήρα, τη δική του ταυτότητα, τη δικιά του μοναδικότητα. Αυτή τη μοναδικότητα ενός ταλέντου που προσπαθεί να δαμάσει το θηρίο της έμπνευσης που κρύβει η ψυχή του. Τα μικρά θαύματα που κατάφερε να δημιουργήσει σε συνδυασμό με την μακροχρόνια στη μουσική σύνθεση εμπειρία του, είναι αρκετά για να σου δώσουν το ελεύθερο να του αποδώσεις απλά ένα «μπράβο» και ένα «ευχαριστώ»!
Ο ερμηνευτής Σωτήρης Δογάνης, αποτελεί το σημείο συνάντησης όλων των παραπάνω. Δεν είναι ασφαλώς πρωτόβγαλτος στη δισκογραφία – αν και όσοι παρακολουθείτε το έντεχνο, κλασικό αλλά και το θρησκευτικό τραγούδι τον γνωρίζετε – έχοντας πια κατακτήσει την απαιτούμενη εκείνη συνάφεια μεταξύ των φωνητικών ικανοτήτων και των ψυχωμένων ερμηνειών. Αποτελεί έναν από τους κύριους άσσους της εν λόγω δουλειάς. Η ερμηνεία του είναι η αρμονία που ευφραίνεσαι να ακούς, που σε γλυκαίνει.
Τι να πρωτοσχολιάσω; Το μοναδικό ταίριασμα των φωνών που τον πλαισιώνουν; Της σοπράνο Κατερίνας Μεγάλου και του βαρύτονου Μιχάλη Μαλατέστα; Την ενορχήστρωση του Κώστα Νικολόπουλου που δίνει μια πλήρη συνέχεια στον ήχο, χαρίζοντάς σου έτσι ένα ταξίδι φορτωμένο συγκίνηση, αλήθεια, γαλήνη. Και όλα με έναν ήχο που αρμόζει σε παραγωγές υψηλής αισθητικής τις οποίες πάντα επιλέγει να εκδίδει η «ΒΕΓΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ» όπου και προσωπικά ευχαριστώ, καθώς και όλη την καλλιτεχνική ομάδα που εργάστηκε στην ολοκλήρωση αυτής της δημιουργίας που μοιάζει με αέναο ταξίδι, μιας και η αύρα που αποπνέει το άκουσμά του σε παρασέρνει στον κόσμο των αιώνιων αισθήσεων. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ταλαντούχο νεαρό ηθοποιό και ποιητή Γιώργο Μπάρδη για την ευγενική συμμετοχή του, καθώς και το ΕΛΛΗΝΙΚΟ Α.Ε για την άδεια που προσέφερε σχετικά με τη σκηνοθεσία του βιντεοκλίπ για το εν λόγω τραγούδι.
Ε: Τι προσμένετε μέσα από αυτό το τραγούδι;
Α: Είναι απ’ τις φορές που πραγματικά εύχεσαι κάτι τέτοια τραγούδια να ‘χουν διάρκεια στο χρόνο, πράγμα που για να γίνει, προϋποθέτει σίγουρα το να φτάσουν στα αυτιά των ακροατών. Ευθύνη ως επί το πλείστον φέρουν αποκλειστικά και μόνον – και στην περίπτωση αυτή- οι ραδιοφωνικοί και ιντερνετικοί παραγωγοί, αλλά ιδιαιτέρως οι υπεύθυνοι αυτών των σταθμών που βασίζονται – ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια- στο εμπορικό αποτέλεσμα των εφήμερων σουξέ και όχι στη διαχρονική αξία των ποιοτικών τραγουδιών. Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ με τα όσα γράφω. Πιστεύω, μιας και μεγάλωσα έχοντας αντί για παραμύθια, τα τραγούδια που «πέρασε» στην αθανασία ο μύθος πατέρας μου Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ότι τα τραγούδια που περνούν μηνύματα, που μιλούν με τη «γλώσσα της αλήθειας», που αναφέρονται στην πραγματικότητα που βιώνουμε αλλά και που έχουν «μέσα τους» τη διάθεση νοσταλγίας, παραμένουν αλώβητα στο πέρασμα των χρόνων! Προσμένω λοιπόν αυτήν τη γλυκιά, αβάσταχτη προσμονή που ‘χει να περιμένεις μόνο όμορφα πράγματα. Και για να το πω πιο φωναχτά, θα ήθελα το τραγούδι «ΦΩΝΕΣ» να χαράξει τη δική του πορεία, αυτή που χαράζεται απευθείας στη ψυχή του ακροατή, που αναζητά το άκουσμα που τον χαρακτηρίζει!
Ε: Θα θέλατε να μας πείτε τους στίχους του τραγουδιού πριν το ακούσουν οι αναγνώστες μας ;
Α: Με μεγάλη μου χαρά και συγκίνηση μιας και αντιπροσωπεύουν τη πρώτη μου ζωή, αλλά και το σήμερα.
Βαθύ πηγάδι η μνήμη
Κι εγώ στου κόσμου τη ρωγμή
Ζητώ το παιδί που ζει στη σιωπή
Να μου γιατρέψει τις πληγές
Να βγω να τρέξω στους δρόμους
στις παιδικές μου περιπολίες
ν’ αναστήσω το χθες
αναμνήσεις αχώριστες
στιγμές μου ανήμερες
Εδώ σωπαίνει η πόλη η πόλη
όλα προδομένα
εκτελεσμένα όνειρα
ενοχές καλά κρυμμένες
ανέραστες φωνές
Ζητώ τη πρώτη μου ζωή
της μάνας την ασπίδα
τις παιδικές μου ζωγραφιές
Κάστρα και χάρτες
του ουρανού τα αντιφεγγίσματα
Βαθύ πηγάδι η μνήμη
Κι εγώ στου κόσμου τη ρωγμή
Ζητώ το παιδί που ζει στη σιωπή
Να μου γιατρέψει τις πληγές
VOICES
SINGER: SOTIRIS DOGANIS
LYRICS: ANNA BITHIKOTSI
MUSIC: KOSTAS NIKOLOPOULOS
VOICES
The memory resembles
A deep well
And I, in the crevice of the world,
I’m looking for the child
– who lives in silence
To heal my wounds
To go out running in the streets
Back to my childhood patrols;
to resurrect yesterday’s
Inseparable memories
My untamed moments.
Here the city remains silent
All has been betrayed;
executed dreams
well-hidden guilt
Loveless voices.
I seek for my former life
My mother’s shield
My childhood drawings
Of castles and maps
The glow of Heaven…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Έτσι κι εμένα η ψυχή μου, μέσα από τη συνέντευξη της Άννας Μπιθικώτση με αφορμή το τραγούδι «ΦΩΝΕΣ», ταξίδεψε στο χθες κάποιων περασμένων χρόνων. Τότε που η μουσική σ’ άγγιζε μεμιάς κι οι στίχοι δεν ήταν απλά ένα «συστατικό» ενός τραγουδιού, αλλά η ουσία ολόκληρη. Τότε που τα τραγούδια ήσαν μελοποιημένη ποίηση, όχημα ταξιδιών άνευ προορισμού, γιατί εκεί ήταν η ουσία κι έτσι στέριωναν στη ψυχή του ακροατή.
Έτσι μ’ αυτή τη διάθεση θα φιλοξενήσουμε λίαν προσεχώς το συνθέτη Κώστα Νικολόπουλο και τον ερμηνευτή Σωτήρη Δογάνη στην εφημερίδα μας HELLENIC NEWS OF AMERICA.
Ως δώρο για τις γιορτές, σας προσφέρω τη χαρά να ταξιδέψετε μέσα από το βιντεοκλίπ του τραγουδιού «ΦΩΝΕΣ» στην Ελλάδα μας, για να συναντήσετε τον αερολιμένα του αεροδρόμιου Ελληνικού ενθυμούμενοι τα δικά σας ταξίδια, να περπατήσετε στα πλακόστρωτα δρομάκια κάτω από την Ακρόπολη, στ΄Αναφιώτικα, που μοσχομυρίζουν ακόμα άσβεστη και βασιλικό.
ΒΙΝΤΕΟΚΛΙΠ «ΦΩΝΕΣ» πατάμε το σύνδεσμο και απογειωνόμαστε για πού άλλου; Για την Ελλάδα και τη πρώτη μας ζωή!
