Γράφει ο Μιχάλης Παπαδημητρίου
Η εικόνα αλλά και οι προθέσεις των διεθνών συμμαχιών και Συμφώνων δυστυχώς δεν έχουν πλέον καμία σχέση με την τήρηση του λεγομένου Διεθνούς Δικαίου και με τις αρχές της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης.
Ακόμα δε περισσότερο δεν είναι διατεθειμένη η διεθνής κοινότητα να αποκλείει και να τιμωρεί –όπως πρέπει κάθε φορά- τον παραβάτη και τον εκφοβιστή.
Την πεποίθησή μου αυτή έρχονται να την τεκμηριώσουν ειδήσεις που διάβασα πρόσφατα στις εφημερίδες (και ομολογώ ότι τρόμαξα), όπως αυτή:
«Συμμαχούν Τουρκία, Γαλλία και Ιταλία για συμπαραγωγή οπλικών συστημάτων» (!)
Και εδώ γεννώνται τεράστια ερωτήματα:
Δεν είναι άραγε αναξιόπιστος εταίρος και παίκτης ο Σουλτάνος;
Δεν είναι αυτός που έβριζε και γελοιοποιούσε τον Γάλλο πρόεδρο;
Δεν έχει πράγματι διασπάσει αυτός ο Σουλτάνος σε πολλαπλά μέτωπα (Κύπρο, Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Αρμενία, Ουκρανία κλπ) τη στρατηγική ενότητα της Νατοϊκής συμμαχίας;
Εάν ναι, τότε τα συμπαραγόμενα οπλικά συστήματα (αμυντικά και επιθετικά) κατά ποίου εχθρού θα στρέφονται;
Είναι πράγματι τεράστιο διεθνές «άγος» ( και επειδή συχνά επαμφοτερίζει η σημασία της λέξης, όχι λατρεία, αλλά μίασμα και ενοχή) αυτός ο πανούργος παίκτης, ο άπιστος σύμμαχος, ο ανυπόληπτος δικτάτορας μιας σαστισμένης χώρας, ο εκτελεστής των ανθρωπίνων ελευθεριών και εκφοβιστής της διεθνούς έννομης τάξης να παρουσιάζεται ως περιζήτητος στρατηγικός εταίρος και πρόσφατα ως αδέκαστος διαμεσολαβητής εμπολέμων κρατών.
Και ενώ έχει τόσα οικονομικά, ηθικά και στρατηγικά προβλήματα, επεκτείνει συνεχώς την παραγωγή στρατιωτικού υλικού και οπλικών συστημάτων παντός τύπου, καθώς και στρατιωτικές συνεργασίες με φιλόδοξες χώρες που θέλουν να το παίξουν περιφερειακές δυνάμεις (Ινδία, Ιράν, Ν. Κορέα κ.α.)
Τριάντα τουρκικές αμυντικές (…) επιχειρήσεις είναι δραστηριοποιημένες και συμφώνησαν ήδη τη συνεργασία και τις προοπτικές με νατοϊκές δυνάμεις (Αμερική, Γαλλία, Ιταλία) για συμπαραγωγή εξελιγμένων βαλλιστικών πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών.
Για την Ελλάδα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες αυτές οι εξελίξεις, δεδομένης μάλιστα της (εκπεφρασμένης) τάσης όλων των φιλόδοξων δικτατόρων του κόσμου να επιτίθενται σε παρακείμενες χώρες με σκοπό την κατάληψη θαλάσσιου χώρου, γεγονός που αποκαλύφθηκε περίτρανα στον πόλεμο της Ουκρανίας, που έπρεπε, κατά την Ρωσική Άρκτο, να χάσει την πρόσβασή της στον Εύξεινο Πόντο.
Οι καιροί είναι παντοιοτρόπως δύσκολοι.
Τα πνεύματα έχουν αποθρασυνθεί.
Οι ισορροπίες συνεχώς μεταβάλλονται.
Οι συμμαχίες είναι ανίκανες ως φαίνεται να σώσουν τους αδικουμένους.
Ακόμα κι ο θεός διστάζει να βάλει το χέρι του …
