Γράφει ο Μιχάλης Παπαδημητρίου
Δεν είναι τόσο τραγικό το να αποκαλύπτεται ότι κάποια δημόσια πρόσωπα παρακολουθούνται με ειδικές τηλεφωνικές συνδέσεις. Το τραγικό είναι όλοι οι πολιτικοί μας να καμώνονται ότι μόλις τώρα ανακάλυψαν το φαινόμενο.
Οργίλοι λοιπόν ξιφουλκούν κατά των αντιπάλων κομμάτων και υπεραμύνονται των συνταγματικών ρητρών και διατάξεων, φορώντας πλερέζες της πολιτικής υποκρισίας.
Κανείς τους δεν έχει τη διάθεση να παραδεχτεί ότι πολύ πριν το σημαδιακό «1984» είχε αρχίσει η παρακολούθηση των πάντων, και δεν υπάρχει πλέον ασφαλής και κεκρυμμένος ιδιωτικός χώρος επαγγελματικός, καλλιτεχνικός, πνευματικός, επικοινωνιακός, πολιτικός, αλλά ούτε καν φυσικός.
Οι κλήσεις μας καταγράφονται, ο΄τι λέμε μένει στις δέλτους της ιστορίας, μας ανιχνεύουν με τα κινητά, μας παρακολουθούν και μέσα στα κλειστά σπίτια.
Δεν μπορεί πλέον κανείς να κρύψει ούτε και αυτές τις σκέψεις του, ιδιαίτερα αν πρόκειται για στοχοποιημένο πολιτικό ή προβεβλημένο πρόσωπο.
Όλα τα σχετικά με αυτή τη σύγχρονη ανελευθερία περιγράφονται και αναλύονται με μια οξυδερκή όσο και τραγική προφητική διάθεση από τον Γεώργιο Όργουελ στο τρομακτικό βιβλίο του με τον τίτλο «1984».
Η μοιρολατρική υποταγή στον «Μεγάλο Αδερφό», ο έλεγχος και η προδιαγεγραμμένη τιμωρία κάθε πράξης, η ομογενοποίηση των συνηθειών και των καθηκόντων μιας λοβοτομημένης κοινωνίας, όλα αυτά περιγράφουν τον ζόφο ανελεύθερων δικτατορικών καθεστώτων, σαν το κομουνιστικό, όπως αυτό είχε ήδη εκφυλισθεί το 1948, χρονιά που γράφτηκε το βιβλίο.
Εκείνο όμως που τρομάζει περισσότερο σαν κύρια έννοια της σύγχρονης «κυβερνοπαιδαγωγικής» είναι το δόγμα «η άγνοια είναι δύναμη», ένα δόγμα που έχει τορπιλίσει την ιστορική πορεία του ανθρώπου και τον επαναφέρει μακαρίως στη δενδρόβια κατάσταση.
Σε όλη την εξελικτική του πορεία, και μέσα σε όλα τα πολιτικά συστήματα, ο άνθρωπος προσπάθησε να κατακτήσει τη γνώση και τα εργαλεία που θα το πετύχαινε.
Από τον Πλάτωνα, δηλαδή τον Σωκράτη, μέχρι τον Λοκ και τον Καρτέσιο όλοι οι σοφοί του κόσμου προσπάθησαν να στοιχειοθετήσουν τη γνώση και παράλληλα όλοι οι απλοί άνθρωποι αγωνίστηκαν να την κάνουν εργαλείο και κτήμα τους.
Ήδη από την αρχή της Βίβλου ο απαγορευμένος καρπός του παραδείσου είναι στην ουσία η πρώτη επαναστατική διάθεση του ανθρώπου με σκοπό την κατάκτηση της γνώσης.
Τώρα παύει η γνώση να είναι δύναμη. Δύναμη γίνεται η άγνοια, στα χέρια των δικτατόρων.
Το κακό είναι ότι τέτοιες μεθόδους χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν σε ένα βαθμό και οι σημερινές δημοκρατίες του δυτικού κόσμου, όταν μάλιστα τους προσφέρεται μια θάλασσα υψηλών τεχνολογικών δυνατοτήτων, ώστε είναι να απορεί κανείς με ποιο τρόπο σ’ αυτές τις δημοκρατίες «κρατεί ο δήμος».
Είναι μάλιστα τόσο κωμικό να τσακώνονται πολιτικές παρατάξεις, και –χωρίς βέβαια να υποτιμάται η ουσία του αδικήματος- μοιάζουν να ερίζουν «περί όνου σκιάς».
Η τεχνολογία –το έχουμε χιλιοπεί από αυτή εδώ τη στήλη- είναι δίκοπο και δίχρηστο μαχαίρι και έχει αλλάξει άρδην όλα τα θεσμικά μας δεδομένα.
Θυμήθηκα συνειρμικά το «κρυφτούλι», το παιδικό παιχνίδι, που μας προετοίμαζε για τις καταστάσεις και τα απρόοπτα της ζωής , και που δυστυχώς στην πράξη του ακυρώθηκε, μιας και η σημερινή μας ζωή (ιδιωτική και δημόσια) είναι πια ανοιχτό βιβλίο και δεν προσφέρεται για κανένα κρυφτούλι ….
