Γράφει ο Μιχάλης Παπαδημητρίου
Κάθε μέρα τα αναφυόμενα γεγονότα της πολιτικής σκηνής αποδεικνύουν ότι ο κυβερνοχώρος και οι θώκοι των υψηλών αξιωμάτων είναι γυάλινοι, που σημαίνει ότι είναι διαπερατοί στην όραση αλλά και εύθραυστοι.
Η πολιτική πρέπει να είναι στίβος αγαθός και όχι θέατρο συμφερόντων, δολοπλοκιών και παραβατικών συμπεριφορών.
Πάνω απ’ όλα οι πολιτικοί πρέπει να είναι συνεπείς δηλαδή να μην αποκλίνουν οι πράξεις τους από όσα επαγγέλλονται και διακηρύσσουν στις προεκλογικές εκστρατείες.
Εννοείται βέβαια ότι τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει.
Η πολιτική είναι επάγγελμα και ενίοτε βρόμικο παιχνίδι, επάγγελμα και μάλιστα καλοπληρωμένο και εξασφαλισμένο.
Στριμώχνονται, για παράδειγμα, όλοι όλων των κομμάτων ποιοι θα βγούνε ευρωβουλευτές.
Μα είναι φυσικό. Μισθός τριακονταπλάσιος του βασικού μισθού του ανειδικεύτου, ταξίδια, σπίτια, πάρτι και υψηλές γνωριμίες όλα πληρωμένα.
Το κακό αλλά και άδικο είναι ότι ο ανειδίκευτος για τα 750 δουλεύει σαν σκύλος όλο τον μήνα, ενώ ο άλλος πίνει καφέδες, χαζεύει το τεράστιο ημικύκλιο του ευρωκοινοβουλίου (ενός κοινοβουλίου που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να έχει τόσους υπερεθνοπατέρες) και πότε-πότε ισιώνει και το μικρόφωνο …
Αν τώρα κάνουμε μια σύγκριση –όπως συνήθως επιχειρούμε- με τη δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας, θα δούμε ότι και εκεί αναγκάστηκαν οι κυβερνήτες να προτείνουν νόμο περί αμοιβής και των δικαστών (δύο οβολούς ημερησίως από τον Περικλή) και των βουλευτών της Εκκλησίας του Δήμου (το 400 π.Χ. 1 οβολό ημερησίως από τον Αγύρριο, το 393 π.Χ. 2 οβολοί από τον Ηρακλείδη τον Κλαζομένιο και το 392 π.χ. 3 οβολοί πάλι από τον Αγύρριο).
Το σκεπτικό ήταν να μπορούν να συμμετέχουν στα δημόσια όργανα και τις αποφάσεις και πτωχότεροι.
Βέβαια δεν συζητάμε για υπέρογκα ποσά όπως σήμερα.
Με 1 οβολό στα χρόνια του Σωκράτη αγόραζε κανείς μια πέρδικα ή μια κοτύλη (κανατίτσα) κρασί!
Σήμερα μια θέση βουλευτή προσφέρει ανυπολόγιστες ανέσεις και μαζί προκλητική αναγνωρισιμότητα.
Όλα αυτά μάλιστα δεν έχουν σχέση με τις διακηρυγμένες αρχές των κομμάτων.
Επαγγέλλεται ο άλλος, εξ αριστερών ερχόμενος, ισότητα και αναδασμούς και ανακατάταξη του πλούτου, και ο ίδιος δεν ξέρει τι έχει, και φυσικά αδυνατεί να κάνει πρώτος τη μεγάλη αρχή, να βάλει ούτως ειπείν τον πρώτο λίθο κατά του σεσηπότος κατεστημένου.
Ο πλούτος είναι κατά τη θρησκευτική γραμματολογία αδίκημα, και μάλιστα εμπόδιο για την προσέλευση στη βασιλεία των ουρανών.
Ο πλούσιος είναι δηλαδή κατά τεκμήριον ένοχος, και ίσως εξ αυτού παρακινείται να διαπράξει και άλλες «ενοχικές» δραστηριότητες της λεγόμενης κλειδαρότρυπας, όπως αυτές που βλέπουν τελευταία και σωρηδόν τα φώτα της δημοσιότητας.
Βλέποντας τέτοιους πολιτικούς ξανακαταλαβαίνουμε τώρα ότι η βιοτή του καθενός (και περισσότερο των δημοσίων προσώπων) είναι θέμα αφιλοχρηματίας και ηθικών αρχών και υψηλής παιδείας, πραγμάτων όλο και σπανιοτέρων στη σημερινή εποχή ….
