Η Ελλάδα έγινε τα τελευταία χρόνια, με την εντόπια πολιτική αβελτηρία και με τις (υστερόβουλες) ευλογίες της Ευρώπης ένα επικίνδυνο κυβερνητικό πειραματόζωο.
Η θρυλούμενη και προσδοκώμενη έξοδος από τα επάρατα μνημόνια όχι μόνο δεν επιχειρήθηκε έμπρακτα, αλλά συνεχίζει μέχρι αυτή τη στιγμή αποκλειστικά με επιβλητικές δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών και μια εξεζητημένη φιλολογία περί του πολιτικού πρακτέου, αντί να αποτελέσει ειδικό οικονομικό και χρηματιστηριακό φαινόμενο, όπως αυτά που έχει καταγράψει και μελετήσει οίκοθεν η ιστορία.
Συνεχίζει λοιπόν να εξαγγέλλεται τουλάχιστον επί τριετίαν ως ευχή ή ως προειδοποίηση, αντί να λειτουργήσει μυστικά και αυτόματα ως παραδεδεγμένη οικονομική λύση.
Το γιατί δεν μπορούμε να λύσουμε οικονομικά προβλήματα από αιώνων συμβαίνοντα, οφείλεται στην αναρμοδιότητα της πολιτικής.
Η πολιτική στην Ελλάδα –τουλάχιστο σήμερα- μπορούμε να πούμε ότι αντιποιείται την εξουσία (όσο κι αν φαίνεται παράξενο) ειδικών δυνάμεων της αγοράς, μιας αγοράς που θα πρέπει να λειτουργεί μηχανιστικά και ανενόχλητα για να παράγει έργο και να δίνει τις απαραίτητες οικονομικές λύσεις.
Αγορά, εκ του «αγείρω», σημαίνει τη συνάθροιση ειδικών δυνάμεων και συντελεστών της οικονομίας για την πραγμάτωση ενός σκοπού και την εξυπηρέτηση κοινωνικών συμφερόντων.
Η κυβέρνηση με μια αυτοκρατορική διάθεση, με ιδεολογικές αγκυλώσεις και αρκετή δοκησισοφία τα ξέρει όλα και θέλει να τα κάνει όλα μόνη της, πολλές φορές ερήμην και των παγίων θεσμών και των ανεξάρτητων αρχών.
Ακκίζεται μπροστά σε έναν παραμορφωτικό πολιτικό καθρέφτη, βλέπει τον εαυτό της Αϊ Γιώργη να καρφώνει το δράκο του καπιταλισμού, και οργίζεται ενάντια σε προαιώνιες συνταγές και εύστοχες υποδείξεις που τολμά να της υποβάλει ο δημοσιογραφικός κόσμος.
Όλοι οι ειδικοί όλου του κόσμου λένε επί παραδείγματι ότι πρέπει πάση θυσία να πέσουν οι φόροι γιατί, αντί να έρθει ανάπτυξη, επέρχεται καταστροφή (να θυμίσουμε ότι το έπραξε ένας ηθοποιός (!) στην Αμερική τη δεκαετία του ΄80) και αυτή τους αυξάνει.
Θέλει να υποκαταστήσει και να ελέγξει λειτουργίες και θεσμούς όπως δικαιοσύνη, ομοσπονδίες, δημόσιες επιχειρήσεις, αρχαιολογικά συμβούλια, ΕΣΡ και τόσα άλλα.
Δεν ξέρω τι θα έκανε εάν, σύμφωνα με τα κρατούντα στην αρχαία Αθήνα έπρεπε να είναι άμισθη και να λογοδοτεί κάθε τριάντα (!) μέρες, σε μια αυθεντική δημοκρατία, η οποία τότε και για πρώτη φορά στην ιστορία έθεσε τους κανόνες της δημόσιας ζωής, και το σπουδαιότερο, μετατόπισε τις αρμοδιότητες και το πραγματικό υποκείμενο της πολιτικής στον πραγματικό δικαιούχο της, που είναι ο λαός.
Την ώρα που γράφεται το άρθρο ολοκληρώνεται η «πλατφόρμα» για τις προϋποθέσεις χορήγησης του «κοινωνικού μερίσματος 2017». Στοιχεία επί στοιχείων. Εισοδηματικά, περιουσιακά και στοιχεία συγκατοικούντων προστατευομένων μελών.
Όλα αυτά βέβαια είναι δηλωμένα εκ των δηλώσεων, άρα η πλατφόρμα είναι άλλη μια ευκαιρία (!) για τον πολίτη να δηλώσει εγγράφως «ιδού ο άθλιος», και για το κράτος να του επανυποσχεθεί ότι είναι εδώ για να τον σώσει.
Κοινωνικό μέρισμα. Θεάρεστη θα πει κανείς είναι η ελεημοσύνη, μόνο που θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι δεν την κάνει το κράτος. Την κάνουν οι «άθλιοι» μικρομεσαίοι που αναγκάστηκαν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους εξαιτίας φόρων, εισφορών και γραφειοκρατίας.
Η εξ ευωνύμων καταγωγή των πολιτικών συστημάτων μέσα στις σημερινές κατ’ επίφασιν δημοκρατίες έχει όντως πάγια προμετωπίδα ότι θέλει να σώσει τους φτωχούς και τους αδικημένους, όμως αυτός ο αυτοπροσδιορισμός του «σωτήρα» είναι τελικά, όπως μας διηγείται η ιστορία, πολύ επικίνδυνος.
Μπαίνω μάλιστα και στην πονηρή σκέψη ότι αυτή η, με τα άστοχα μέτρα, διεύρυνση και ο πολλαπλασιασμός των πτωχών και αδυνάτων ίσως και να αυτοτροφοδοτεί την ιδεοληπτική μανία μας ότι ήρθαμε για να τους σώσουμε.
Είναι μια σκέψη που τρομάζει. Συμφέρει άρα τη δόξα μας να πληθαίνουν !……
