Γράφει ο Γιάννης Γκλάβατος
Από το 1974 και μετά το καθεστώς, το πολιτικό καθεστώς, στην Ελλάδα είναι η δημοκρατία.
Απορίας άξιο είναι(;!) πως σήμερα όλοι κατά κανόνα στον ελλαδικό χώρο είναι βαθιά δυσαρεστημένοι , αν όχι απελπισμένοι και οργισμένοι.
Βέβαια όταν κάποιος διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα, δύσκολα λαμβάνει ορθές αποφάσεις. Ακόμη πιο δύσκολα πραγματοποιεί αυτοκριτική και εξετάζει τα δεδομένα αντικειμενικά και ψυχρά. Το συναίσθημα και η λογική δεν έχουν πάντα αγαστή συνεργασία. Εξαρτάται αυτή η συνεργασία από τις εμπειρίες(που συνθέτουν την πείρα) και την παιδεία. Βασικό βέβαια ρόλο διαδραματίζει και η ιδιοσυγκρασία κάθε προσώπου.
Καλούμαστε λοιπόν την ερχόμενη Κυριακή να επιλέξουμε τους κυβερνήτες μας. Αρκετοί οι επιδιώκοντες το ηγετικό πηδάλιο. Η ψήφος είναι υποχρεωτική, τουλάχιστον τυπικά, στο εκλέγειν και προαιρετική στο εκλέγεσθαι. Με άλλα λόγια τους πολιτικούς αρχηγούς(και γενικά όλους τους υποψηφίους) κανείς δεν τους υποχρεώνει να ζητήσουν την ψήφο μας… αυτοί το θέλουν και το επιδιώκουν σφόδρα. Γιατί το θέλουν; Μα… για να βοηθήσουν! Απλά και αυτονόητα πράγματα. Υπάρχει βαθιά κρίση και ο καθένας με βάση το πρόγραμμα του, όπως διατείνεται, έχει τον τρόπο να μας απαλλάξει από αυτή.
Εδώ θα κάνω μια «αστεία» ερώτηση: Αυτή η κρίση από πού ήρθε; Από το υπερπέραν; Πως δημιουργήθηκε και διογκώθηκε; Κυβερνήσεις-έστω πρόσωπα- δεν υπήρξαν προ κρίσης; Ευθύνη δεν έχουν; Οι πολίτες τιμωρούμαστε για τις άστοχες πολιτικές μας επιλογές του παρελθόντος και δυστυχώς τιμωρούνται και τα παιδιά μας χωρίς να φταίνε. Σωστό ορθό και αναγκαίο να προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε ατραπούς και στρατηγικές να ξεφύγουμε από τα άθλια(να μην πω τρισάθλια) σημερινά τεκταινόμενα, αλλά… η συνεχής, άθραυστη και αισχρή πολιτική ατιμωρησία που θα οδηγήσει; Το περί δικαίου αίσθημα* έμεινε απλά μια ξύλινη θεωρητική φράση; Το σύνταγμα της χώρας μας τηρείται;
Ή απλά ερμηνεύεται;
Οι ανώτατοι δικαστικοί γιατί να διορίζονται από την κυβέρνηση αποκλειστικά(κατ’ ουσία δηλαδή); Στις υπόλοιπες πολιτισμένες χώρες έτσι γίνεται; Η Ελληνική πολιτεία σέβεται τις αποφάσεις των δικών της ανωτάτων δικαστηρίων; Απλούστατες ερωτήσεις και γνωρίζετε αγαπητοί αναγνώστες τις απαντήσεις.
Ειλικρινά ντρέπομαι και θλίβομαι γιατί η χώρα που γέννησε τον φιλόσοφο και ανθρωπιστή που προτίμησε να πεθάνει παρά να παραβεί τον νόμο, κατάντησε να ταυτίζεται με χρέη, διαφθορά και κακομοιριά.
Όχι δεν είναι αυτή η Ελλάδα μας. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που πάλλει την καρδιά μας και ψηλώνει την ψυχή μας. Με κέφι και φιλότιμο μπορούμε να ξεκινήσουμε ξανά. Να προσδιορίσουμε και να επαναπροσδιοριστούμε. Να νοιαστούμε για τον συνάνθρωπο. Να ενδιαφερθούμε, ουσιαστικά, για τα παιδιά μας. Να τα κάνουμε καλύτερους ανθρώπους από μας. Γιατί όλους εμάς τους ανθρώπους μας ενώνει μια βαθιά συγγένεια. Και (όπως όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι έχουν πει) όταν όλοι οι άνθρωποι, η κοινωνία αν θέλετε, η ανθρωπότητα γενικά, είναι ψηλά, τότε και εμείς ψηλά βρισκόμαστε. Ενεργούμε κατά φύση.
Και το αισθανόμαστε!
Σαν επίλογο θα παραθέσω απόσπασμα από πρόσφατο δημοσίευμα του k. Παύλου Κοτρότσιου, το οποίο σε λίγες γραμμές με εκπληκτική οξυδέρκεια όσο και αγχίνοια αναφέρει όλα τα σημαντικά:
«…Βάζοντας το χέρι στην καρδιά και µε διάθεση αυτοκριτικής τα απαριθµώ: Οι εγωισµοί, ο ξερωλισµός, οι προσωπικές διαφορές, ο έντονος τοπικιστικός χαρακτήρας ορισµένων οργανώσεων, η ανάγκη αυτοπροβολής.. λόγοι που σε τελική ανάλυση ανάγονται στο «Εγώ» και στην «Φιλοπρωτία», τη νόµιµη θυγατέρα του τροµερού των εγωισµών. Κι ενώ το «Εγώ» και η «Φιλοπρωτία» του Έλληνα είναι η δηµιουργική του ορµή συνάµα όµως είναι κι η «Αχίλλειος πτέρνα» του».
Απλά τα πράγματα… εξαιρετικά απλά, όπως και πιο παλιά γράψαμε τα πάντα αλλάζουν, αρκεί να το θέλουμε…
Το θέλουμε;
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ
* Ο Γρηγόρης Κασιμάτης στο βιβλίο του “Μαθήματα κοινωνικού Δικαίου και Κοινωνικής Πολιτικής” επιχειρεί έναν ορισμό του Δικαίου:
“Δίκαιον είναι σύνολον θεσμών που αναγνωρίζονται από την κοινωνικήν συνείδησιν ωρισμένης εποχής και ωρισμένης περιοχής ως απαραίτητοι, καθ΄ο δυνάμενοι να συνθέσουν τας αξιώσεις της ανθρωπίνης φύσεως, τα δόγματα του πολιτισμού και τα συμφέροντα των ατόμων και των ομάδων προς άρσιν των αντιθέσεων της κοινωνικής ζωής και επιτυχίαν της συνυπάρξεως …”. ακολουθεί ένας ορισμός περίπου μιας σελίδας.
Οι Adam Smith Rousseu: Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο καλόν. Τον κατέστησε κακόν η ιστορική εξέλιξις, η οποία δια της ατομικής ιδιοκτησίας οδήγησεν εις τον εγωκεντρισμόν του. Το δίκαιον οφείλει να συμβιβάσει και να προσαρμόσει την κοινωνική ζωή στο ιδεώδες της δικαιοσύνης…
