Πριν συνεχίσω με τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις από την επίσκεψή μας στη Σιγκαπούρη, αξίζει να αναφέρω μερικά ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία γύρω από τη μικρή νησιωτική αυτή χώρα.
Σύμφωνα λοιπόν με το μύθο, η Σιγκαπούρη ιδρύθηκε πριν πολλούς αιώνες από έναν πρίγκιπα της Σουμάτρας που φθάνοντας στο νησί είδε ένα λιοντάρι. Ο πρίγκιπας το εξέλαβε ως καλό οιωνό και αποφάσισε να δημιουργήσει μια πόλη με το όνομα Σιγκαπούρα, που σημαίνει «πόλη των λεόντων».
Η μοντέρνα Σιγκαπούρη ιδρύθηκε το 1819 από το Σερ Τόμας Στάμφορντ Ραφλς που ξεκίνησε την καριέρα ως στέλεχος της Βρετανικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών.
Όταν ο Ραφλς έφτασε στην περιοχή, το κύριο νησί της Σιγκαπούρης ήταν μια πυκνή ζούγκλα γεμάτη βάλτους και τίποτα περισσότερο, με πολύ μικρό πληθυσμό. Ο δαιμόνιος Βρετανός αξιωματούχος εκτίμησε τη στρατηγική θέση της Σιγκαπούρης και αμέσως άρχισε τα σχέδια για τη μετατροπή του νησιού σε σημαντικό λιμάνι. Προηγουμένως είχε κατορθώσει, μέσα από διαπραγματεύσεις με τους ισχυρούς σουλτάνους της περιοχής και την καταβολή αποζημιώσεων, να εξασφαλίσει την κυριαρχία του νησιωτικού συγκροτήματος της Σιγκαπούρης και να υψώσει τη βρετανική σημαία.
Το μικρό ψαροχώρι άρχισε να αναπτύσσεται ραγδαία με την άφιξη Ευρωπαίων, Μαλαισιανών, Κινέζων, Ινδών και Αράβων που έψαχναν για δουλειά. Έτσι το 1824 ο πληθυσμός του ανέβηκε στις 10 χιλιάδες.
Το 1826 η Σιγκαπούρη, η Μέλακα και η Πελάνγκ ενώθηκαν και δημιούργησαν μία κρατική οντότητα με την επωνυμία «Οικισμοί των Στενών» (Straits Settlements). Το 1867 η Σιγκαπούρη έγινε Αποικία του Βρετανικού Στέμματος κάτω από την άμεση διοίκηση της βρετανικής κυβέρνησης. Τρία χρόνια αργότερα ο πληθυσμός της είχε ανέλθει στις 100 χιλιάδες.
Στη διάρκεια του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου κατασκευάστηκαν στη Σιγκαπούρη εντυπωσιακά κτίρια όπως το Victoria Theatre & Concert Hall και πάμπολλοι μεγαλοπρεπείς ναοί του Βούδα.
Όταν το 1869 άνοιξε η Διώρυγα του Σουέζ, ο ρόλος της Σιγκαπούρης σαν κέντρο διακίνησης προϊόντων μεταξύ Ανατολικής Ασίας και Ευρώπης, έγινε ακόμα πιο σημαντικός.
Η ανάπτυξή της διακόπηκε από την ιαπωνική κατοχή που άρχισε στις 15 Φεβρουαρίου 1942. Οι διωγμοί του ντόπιου πληθυσμού και οι εκτελέσεις είχαν πάρει βάρβαρες διαστάσεις. Παράλληλα οι Ιάπωνες μετέφεραν αιχμαλώτους από παραπλήσιες περιοχές για να τους προωθήσουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ιαπωνία. Πολλοί από αυτούς τους αιχμαλώτους προέρχονταν από την Ταϊλάνδη όπου είχαν πάρει μέρος στην κατασκευή της περιβόητης Γέφυρας του Ποταμού Κβάϊ. Ανάμεσα τους και Έλληνες που υπηρετούσαν στον Αυστραλιανό Στρατό.
Κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής της Σιγκαπούρης έχασε τη ζωή του και ο Ελληνοαυστραλός (Ιθακήσιος τη καταγωγή) Σταν Ράφτυ (Ραυτόπουλος), αδελφός του διάσημου αξέχαστου φίλου σκιτσογράφου Τόνυ Ράφτυ που πριν λίγους μήνες έφυγε από τη ζωή, τρεις μόλις μέρες πριν τα 100ά του γενέθλια. Ο Σταν γλίτωσε από τις μάχες αλλά πνίγηκε όταν το ιαπωνικό μεταγωγικό «Ρακούγιο Μαρού», που τον μετέφερε μαζί με άλλους αιχμαλώτους στην Ιαπωνία, τορπιλίστηκε από αμερικανικό υποβρύχιο!
Τον Αύγουστο του 1945 η Ιαπωνία παραδόθηκε και στις 5 Σεπτεμβρίου οι Βρετανοί κατέλαβαν και πάλι τη Σιγκαπούρη. Παράλληλα άρχισαν οι διαδικασίες ανεξαρτητοποίησης της. Το 1946 η Σιγκαπούρη κατέλυσε όλους τους δεσμούς με τη Μαλαισία. Οκτώ χρόνια αργότερα ιδρύθηκε το Κόμμα Λαϊκής Δράσης (People’s Action Party) και το 1955 η Σιγκαπούρη αποκτά νέο Σύνταγμα. Το Κόμμα Λαϊκής Δράσης κέρδισε τις 43 από τις 51 έδρες της Βουλής και το 1959 πετυχαίνει την αυτοδιάθεσή της. Πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο αρχηγός του κόμματος, Λι Κουάν Γιου.
Το 1963 ενώνεται με τη Μαλαισία αλλά η ένωση κράτησε μόνο δύο χρόνια οπότε η Σιγκαπούρη γίνεται ανεξάρτητη και πάλι χώρα.
Τα επόμενα 28 χρόνια η Σιγκαπούρη γνωρίζει μεγάλη οικονομική ανάπτυξη αν και η διακυβέρνηση είναι απολυταρχική.
Το 1990 παραιτείται ο Λι Κουάν Γιου. Ο αντικαταστάτης του, Γκοχ Τσοκ Τονγκ, εγκαθιδρύει ένα πιο φιλελεύθερο καθεστώς ενώ η οικονομική ανάπτυξη συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς.
Θυμάμαι τη Σιγκαπούρη στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ήταν ακόμα στα σπάργανα της αναπτυξιακής της πορείας. Το αεροδρόμιο μικρό με μικροπωλητές που όταν έβλεπαν τους επιβάτες τους αεροσκάφους της Ολυμπιακής διαλαλούσαν την πραμάτειά τους φωνάζοντας στα ελληνικά «Έλα Μαρία, έλα Κώστα… πολύ φθηνά πράματα εδώ…».
Η πόλη τότε δεν είχε καμιά σχέση με τη σημερινή που κοσμείται από τεράστια και καλαίσθητα κτίρια, εντυπωσιακά εμπορικά κέντρα, υπέροχους κήπους, πλατιούς και πεντακάθαρους δρόμους. Όπου και να στρέψεις σήμερα το βλέμμα σου θα δεις πρόοδο. Και όλα αυτά επιτεύχθηκαν από μια κοινωνία που αποτελείται από πολλές φυλές οι οποίες, όμως, ζουν αρμονικά σε ένα ευνομούμενο κράτος.
Σιγκαπούρη, μια νησιωτική χώρα 5,6 εκατομμυρίων κατοίκων και έκτασης μικρότερης από της… Κεφαλλονιάς. Μια χώρα που χαρακτηρίζεται από ευνομία και η οποία αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση…
ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΠΑΝΩ Ένα δρομάκι της παλιάς Σιγκαπούρης γεμάτο εστιατόρια και καφετέριες! ΚΑΤΩ Οι Κήποι του Κόλπου (Gardens By The Bay) είναι απερίγραπτης ομορφιάς. Όσο για την καθαριότητα, είναι κάτι το απίστευτο!
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα να είσαστε καλά και να θυμάστε… Τα ταξίδια διανθίζουν τη ζωή που και αυτή, με τη σειρά της, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μεγάλο ταξίδι!
Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το άρθρο ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση [email protected] και εγώ θα το μεταβιβάσω.
www.omegadocumentaries.com (Τελευταία παραγωγή: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ)
