| Του ΣΠΥΡΟΥ ΚΤΕΝΑ
Στο φετινό μας σουλάτσο στο Ιόνιο, η Λευκάδα μάς μάγεψε για μία ακόμη φορά. Δεν ήταν μόνον οι ασύλληπτης ομορφιάς παραλίες της στους Εγκρεμνούς, στο Πόρτο Κατσίκι, στο Μεγανήσι και στο Κάθισμα… Δεν ήταν οι κωλοχτύπες που γευτήκαμε στο Περιγιάλι και οι μεζέδες του Καραμπούλια κάτω από τα πλατάνια της Καρυάς και το θαλασσινό ταξίδι με το πλοίο «Οδύσσεια» του καπετάν-Γεράσιμου… Δεν ήταν τα πεύκα της Μαδουρής του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη που πέφτουν στην κυριολεξία μέσα στη θάλασσα, ο πολιτισμός που αναπνέει κανείς στον αέρα του νησιού, οι διεθνείς φεστιβαλικές εκδηλώσεις που για 52η χρονιά συγκέντρωσαν χορευτικά συγκροτήματα από όλον τον πλανήτη, οι Ιάπωνες που για μια ακόμη χρονιά ήλθαν εδώ για τις εκδηλώσεις του εθνικού τους ποιητή – του Λευκάδιου Χερν… Το νησί της Κυρά Φανερωμένης – ριζωμένης στην καρδιά των κατοίκων της – μας εντυπωσίασε για έναν ακόμη λόγο: η λάμψη του επιστρέφει τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό αφού χρόνο με το χρόνο γίνεται πόλος έλξης ολοένα και περισσότερων επισκεπτών από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες αλλά και από τη Ρωσία, τις σκανδιναβικές χώρες και παραδοσιακά από την Ιταλία. Η Εγνατία οδός συντόμευσε την απόσταση όχι μόνο από τη Βόρεια Ελλάδα αλλά και από τις γειτονικές χώρες αυξάνοντας αισθητά την κίνηση στο νησί και συνακόλουθα το αίσθημα αισιοδοξίας των κατοίκων της. Αν και τα σημάδια της κρίσης είναι έντονα, σίγουρα η μεγάλη τουριστική κίνηση προσέφερε ένα όπλο για την αντιμετώπιση των συνεπειών της.
52 χρόνια ζωντανό το όνειρο του διεθνούς φολκλορικού φεστιβάλ Thanks for reading Hellenic News of America
Μία προσωπικότητα κάνει πολλές φορές τη διαφορά, αρκεί να κυνηγήσει το όνειρο με πείσμα, σχέδιο και αποφασιστικότητα. Στην περίπτωσή μας, το όνειρο που κλήθηκε να υλοποιήσει ο αείμνηστος Αντώνης Τζεβελέκης δεν επηρέασε απλώς τη ζωή των κατοίκων του νησιού αλλά το έκανε γνωστό στα πέρατα του κόσμου. Γίνεται λόγος για το Διεθνές Φεστιβάλ Φολκλόρ της Λευκάδας που ξεκίνησε το 1962 ωςεκδήλωση στο πλαίσιο των Γιορτών Λόγου και Τέχνης (διοργανώνονται στην πόλη της Λευκάδας από το 1955) και το οποίο συγκέντρωσε και εφέτος συγκροτήματα από τα πιο διαφορετικά μήκη και πλάτη της υφηλίου.
Αξίζει λοιπόν να πει κανείς ότι εμπνευστής και δημιουργός του Φεστιβάλ ήταν οΑντώνης Τζεβελέκης, ο οποίος από τη θέση του προέδρου του Συλλόγου Λευκαδίων Αθηνών, με τη βοήθεια της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών και με την αρωγή παραγόντων της Λευκάδας και του Μουσικοφιλολογικού Ομίλου Ορφεύς, υλοποίησε το όνειρό του να γίνει η μικρή Λευκάδα κέντρο Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού. Και αυτό αξίζει να το αναφέρει κανείς για να υπογραμμίσει ένα απλό γεγονός: στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 το νησί ήταν ανάμεσα στις πιο φτωχές περιοχές της χώρας. Και όμως, σήκωσε το ανάστημά του με ένα από τα λίγα όπλα που διέθετε – τον πολιτισμό του – για να κερδίσει τον σεβασμό όχι μόνο στη χώρα αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη…
Και εφέτος το Φεστιβάλ άρχισε με την παρέλαση κατά μήκος της αγοράς όλων των συγκροτημάτων – ελληνικών και ξένων. Δεξιά και αριστερά, πλήθος κόσμου παρακολουθούσε και χειροκροτούσε. Η παρέλαση έφτασε ως την παραλία για να καταλήξει στο χώρο του Ανοιχτού Θεάτρου. Για την ιστορία, αξίζει να σημειωθεί ότι το 1964 το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Λαϊκών Χορών και Τραγουδιών της Λευκάδας λάμπρυναν με την παρουσία τους η Μαρία Κάλλας και ο Αριστοτέλης Ωνάσης, στις 27 και 30 Αυγούστου στην κατάμεστη κεντρική πλατεία της πόλης! Πέννα ανθρώπου δεν μπορεί να περιγράψει τι έγινε τη στιγμή που η Μαρία Κάλλας στη δεύτερη επίσκεψή της στο Φεστιβάλ, στις 30 Αυγούστου, τραγούδησε στο πατάρι της σκηνής γεμάτη ενθουσιασμό την άρια Καβαλερία Ρουστικάνα, συνοδευόμενη στο πιάνο από το νεαρό τότε μουσικό Κυριάκο Σφέτσα. Η Λευκάδα έγινε το επίκεντρο της πανελλήνιας και διεθνούς προβολής και του παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Ένα χρόνο αργότερα, το 1965, ο Αντώνης Τζεβελέκης, ως πρόεδρος του Συλλόγου Λευκαδίων Αττικής και της Οργανωτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ, απέστειλε προσκλήσεις σε 25 χορευτικά συγκροτήματα από τις Φιλιππίνες και την Ουγκάντα μέχρι τη Φινλανδία και την Πορτογαλία… Εφέτος συμπληρώθηκαν 52 ολόκληρα χρόνια συνεχούς λειτουργίας αυτού του καταξιωμένου διεθνώς πολιτιστικού θεσμού και ο λαός της Λευκάδας, οι πνευματικοί πρωτεργάτες της εποχής αλλά και όσοι συνεχιστές τους μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι που από πολύ νωρίς (1962), σε καιρούς δύσκολους, μπόρεσαν να συλλάβουν αλλά και να μεταδώσουν το πολιτιστικό μήνυμα της Λευκάδας προς κάθε κατεύθυνση. Μήνυμα με επιπλέον κοινωνικές και παγκόσμιας σημασίας προεκτάσεις, αφού και σήμερα, 52 χρόνια μετά, το σύνθημα για ειρήνη, φιλία, συνεργασία και επικοινωνία μεταξύ των λαών όλου του κόσμου παραμένει επιτακτικό και επίκαιρο.
Εδώ οι Ιάπωνες αναζητούν τις ρίζες του εθνικού ποιητή τους!!!
Ένα ξεχωριστό τριήμερο εκδηλώσεων, από τις 4 ως τις 6 Ιουλίου 2014, διοργανώθηκε στο πλαίσιο των Γιορτών Λόγου και Τέχνης. Ήταν οι εκδηλώσεις προς τιμήν της επετείου 110 ετών από το θάνατο του Λευκάδιου Χερν. Ο ελληνικής καταγωγής (κατά το ήμισυ) συγγραφέας, τον οποίο οι Ιάπωνες λατρεύουν και θεωρούν εθνικό ποιητή τους αφού χάρη στο έργο του έγινε ευρύτερα γνωστή στον δυτικό κόσμο η γιαπωνέζικη λογοτεχνία, ο γεννημένος στη Λευκάδα Χερν – Γιακούμο Κοϊζούμι για τους Ιάπωνες – είχε την τιμητική του και στις εφετινές εκδηλώσεις στο νησί. Στο πλαίσιο αυτών των εκδηλώσεων και με την παρουσία πολλών Ιαπώνων επισκεπτών, έγιναν τα εγκαίνια του «Ιστορικού Κέντρου Λευκάδιου Χερν», διοργανώθηκε στο ξενοδοχείο Ionian Blue το διεθνές συμπόσιο «Το ανοιχτό πνεύμα του Λευκάδιου Χερν: Από τη Δύση προς την Ανατολή», έγινε ιαπωνική τελετή τσαγιού και εργαστήριο, απαγγελίες ποιημάτων και από τους Σίρο Σάνο και Κιότζι Γιαμαμότο ενώ δόθηκε παράσταση από το Ιαπωνικό Κουκλοθέατρο «Γιούκι Όνα». Για την ιστορία λοιπόν, ο συγγραφέας Πάτρικ Λευκάδιος Χερν (Patrick Lafcadio Hearn) γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1850 στη Λευκάδα (εξ ου και το μεσαίο όνομά του). Πατέρας του ήταν ο Ιρλανδός γιατρός Κάρολος Μουσχ Χερν, που υπηρετούσε τότε στα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα, και μητέρα του η Ρόζα Κασιμάτη από τα Κύθηρα. Μια μετάθεση του πατέρα του το 1856 στις Ινδίες είχε ως συνέπεια τον χωρισμό των γονέων του. Ο μικρός Λευκάδιος μετακόμισε τότε στο Δουβλίνο, όπου δοκίμασε τις πρώτες πίκρες από τη σκληρή συμπεριφορά της δεσποτικής θείας του. Στα 16 του χρόνια έχασε την όρασή του από το αριστερό του μάτι. Λίγο αργότερα ο πατέρας του πέθανε και λόγω οικονομικών δυσχερειών αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο. Σε ηλικία 19 ετών έφυγε για την Αμερική. Εγκαταστάθηκε στο Σινσινάτι, όπου έπιασε δουλειά ως δημοσιογράφος. Το 1877 μετακόμισε στη Νέα Ορλεάνη για μια σειρά άρθρων και παρέμεινε εκεί για 10 χρόνια, μεταφράζοντας έργα ξένων λογοτεχνών. Κατόπιν η εκδοτική εταιρεία για την οποία δούλευε τον έστειλε στις Δυτικές Ινδίες. Στα τρία χρόνια που έμεινε εκεί έγραψε δύο νουβέλες. Την άνοιξη του 1890 ο Χερν ταξίδεψε στην Ιαπωνία, όπου έμελλε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του. Ασπάστηκε τον βουδισμό, παντρεύτηκε, πήρε την ιαπωνική υπηκοότητα και άλλαξε το όνομά του σε Γιακούμο Κοϊζούμι. Εργάστηκε ως καθηγητής Αγγλικής Φιλολογίας και έγραψε πολλά μυθιστορήματα και ταξιδιωτικά διηγήματα, μέσω των οποίων έκανε γνωστό στη Δύση τον πολιτισμό της Ανατολής. Στα ελληνικά κυκλοφορούν: Το αγόρι που ζωγράφιζε γάτες και άλλες ιστορίες (εκδόσεις Εστία), Εντός του κύκλου των ψυχών (εκδόσεις Ίνδικτος), Η Χώρα των Χρυσανθέμων (εκδόσεις Κέδρος), Ιαπωνικοί θρύλοι (εκδόσεις Σιδέρη), Κείμενα από την Ιαπωνία (εκδόσεις Ίνδικτος). Ο Λευκάδιος Χερν πέθανε στις 26 |
