Την Κυριακή 21 Μαΐου 2017, στις 11.30 π.μ., το Δ.Σ. του Πανελληνίου Συνδέσμου της Εθνικής Αντιστασιακής Οργανώσεως «Χ», μετέβη στην συμβολή των οδών ΄Λ. Αλεξάνδρας και Πατησίων, στο Μνημείο του Ιωάννη Τσιγάντε και των τεσσάρων ασυρματιστών,. τα ονόματα των οποίων είναι γραμμένα, ως εξής:
Κ ΡΟΥΣΣΟΣ : Σκοτώθηκε σε συμπλοκή με Γερμανούς, 31-3-1943
Μ. ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ Εκτελέστηκαν
Θ. ΛΙΑΚΟΣ από τους Γερμανούς
Μ. ΔΑΝΗΙΛΙΔΗΣ στο Σκοπευτήριο
της Καισαριανής 20-5-1943
Την εκδήλωση προλόγισε ο Πρόεδρος της «Χ», Ιωάννης Γιαννάκενας, ο οποίος τόνισε ότι η παρουσία του Δ.Σ. στο χώρο αποτελούσε μία εκδήλωση τιμής, ιδιαιτέρως δε για τους εκτελεσμένους 3 ασυρματιστές, η επέτειος εκτέλεσης των οποίων ήταν στις 20 Μαΐου. Στην συνέχεια, έδωσε τον λόγο στο μέλος του Δ.Σ. της «Χ», κ. ΧΡΗΣΤΟ ΜΑΛΤΕΖΟ, ο οποίος είναι και ανιψιός του εκτελεσθέντος ασυρματιστή Ματθαίου Ανδρόνικου. Μετά το πέρας της ομιλίας του, ο κ. Χρήστος Μαλτέζος κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο.
Ο λόγος του κ. Χρήστου Μαλτέζου έχει ως εξής :
Σαν εχθές, 3 από τους 4 ηρωικούς ασυρματιστές θα δολοφονηθούνε από τον κατακτητή τον Γερμανό στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αυτοί οι άνθρωποι ήτανε νέα παιδιά, 19 -20 ετών. Στρατευτήκανε μόνοι τους, εθελοντικά, για να πολεμήσουν για την πατρίδα και να την ελευθερώσουν από τον κατακτητή, από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Δεν αντέξανε την καταπίεση της Κατοχής και από μόνοι τους, οι 3 από τους 4 καταφύγανε στην Μέση Ανατολή, εκπαιδευτήκανε στην Χάιφα, που ήτανε το Στρατηγείο το Συμμαχικό, το Βρετανικό, γινήκανε κομάντος, αλεξιπτωτιστές, ασυρματιστές.. Επιστρέψανε στην Ελλάδα, υπό την αρχηγία του γνωστού μας ήρωα Ι. Τσιγάντε, ο οποίος ανέλαβε την αρχηγία της Οργάνωσης Μίδας 614. Όλοι ξέρουμε ότι ονομάστηκε ΜΙΔΑΣ επειδή τους είχαν δοθεί από τους Άγγλους κάποιες λίρες, για να μπορέσουν να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους . Το 614 ήταν ένας κωδικός από αυτούς που δίνονταν στις αποστολές για λόγους κατασκοπείας.
Αρχικά, τα παιδιά ήταν τρία : ο Ρούσος, ο Ανδρόνικος και ο Λιάκος, Ο Δανιηλίδης ήταν Αθηναίος, ο οποίος ενώθηκε με αυτήν την αποστολή, την πατριωτική, την εθνική, και συνέβαλε και αυτός στο έργο των ανωτέρω ασυρματιστών. Αυτά τα παιδιά πρόσφεραν ένα φοβερό έργο διότι μέσα από αυτούς ανταλλάχθηκαν πληροφορίες γύρω από τις εγκαταστάσεις, τα στρατεύματα του εχθρού, από τις νηοπομπές που φεύγανε για να πάνε να ενισχύσουνε τον Ρόμελ κάτω στην Αφρική Όπως καταλαβαίνετε, το έργο ήταν φοβερά σημαντικό αλλά και φοβερά επικίνδυνο, λόγω του ότι καταδιώκονταν από τον εχθρό με ραδιογωνιόμετρα. Δυστυχώς, αυτά τα παιδιά συλληφθήκανε, και τελικά εκτελεστήκανε, όπως ξέρετε
Ήσαν πολλοί παράγοντες, θα έλεγα που δεν υπήρξε τόσο μεγάλη προφύλαξη από τις βρετανικές δυνάμεις. Κάπου υπήρχε μία χαλάρωση, γιατί, δυστυχώς, ο αρχηγός ο Τσιγάντες προδόθηκε και αυτός, και μετά από μια τραγική μάχη, έπεσε ηρωικά. Αργότερα ανέλαβαν κάποιοι άλλοι αρχηγοί και επανέφεραν την Οργάνωση στο προσκήνιο. Πάντως, θα έλεγα πάλι ότι βασικά τα παιδιά προδόθηκαν εξ αιτίας του υπερβάλλοντος ζήλου τους και του πατριωτισμού τους.
Τα παιδιά αυτά, επειδή ήταν νέα και βρίσκονταν μέσα στην φλόγα του πατριωτισμού, έκαναν με υπερβάλλοντα ζήλο το καθήκον τους, με αποτέλεσμα να γίνουν στόχος του κατακτητή. Κανονικά, έπρεπε, κατά την διάρκεια των αποστολών τους, να προσέχουν, να μην επαναλαμβάνουν τα σήματά τους από το ίδιο σημείο για πολλή ώρα και να αλλάζουν συνεχώς πόστα και κρησφύγετα. Όμως αυτοί, θέλοντας να τα δώσουν αν ήταν δυνατόν όλα εκείνη την στιγμή και να μην χασομεράνε με το να σταματάνε και να αλλάζουν θέση, τελικά εντοπίστηκαν, λόγω των ραδιογωνιόμετρων που παραφύλαγαν, με αποτέλεσμα να συλληφθούν τελικά.
Επίσης υπήρξε κάποια, δυστυχώς, ατυχής σύμπτωση, όπου, ενώ ήταν γνωστό στην υπηρεσία τους ότι οι εχθροί κάτι γνώριζαν για κάποιον ασύρματο, η προειδοποίησή προς τα παιδιά να πάρουν προφυλάξεις δεν έφθασε έγκαιρα .
Εν πάση περιπτώσει, θέλω να πω ότι αυτή η χώρα έχει βγάλει πάρα πολλούς ήρωες, πέρα από όλα τα άλλα, όμως, οι προδότες πάντα καραδοκούν σε όλες τις εποχές. Ιδιαίτερα στις σημερινές εποχές έχουμε πάρα πολλούς προδότες και δυστυχώς , ο κόσμος έχει μείνει με τις αναμνήσεις των ηρωικών καιρών. Υπάρχει πλήθος από ήρωες, αλλά πάρα πολλοί από αυτούς είναι αφανείς, δεν τους γνωρίζει ο κόσμος, και πρέπει να έλθουν στην επιφάνεια. Αυτοί οι ήρωες, είναι ισάξιοι όλων των ηρώων που γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να αμφισβητούμε προτεραιότητες στο θέμα του ηρωισμού, όταν ο άλλος χύνει το αίμα του για την πατρίδα. Όμως, επειδή δεν μπορεί να τους ξέρει όλους όλος ο κόσμος, χρειάζεται μία προσπάθεια για να έρθουν στην επιφάνεια αυτοί οι ήρωες και από αφανείς που είναι τώρα, να γίνουν περισσότερο γνωστοί,
Δεν μπορεί οι αριστεροί να καπηλεύονται και να μονοπωλούνε την Εθνική Αντίσταση, λέγοντας ότι είναι έργο μόνο του Ε.Λ.Α.Σ., και των κομμουνιστών, Έχουν φθάσει στο σημείο να παρουσιάζουν τους τρεις εκτελεσθέντες ασυρματιστές στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, ως ….αριστερούς ήρωες. Αυτό σιγά – σιγά, πρέπει να παύσει.
ΘΩΜΑΪΣ ΠΑΡΙΑΝΟΥ
Στις 31 Μαρτίου 1943, Γερμανοί εισβάλλουν στο σπίτι της οδού Δωδεκανήσου στην Νέα Σμύρνη την ώρα που ο ασυρματιστής του ¨ΜΙΔΑ¨, ΚΩΣΤΑΣ ΡΟΥΣΣΟΣ είχε επαφή με το Κάιρο, Εκείνος τους πυροβολεί, τραυματίζει δύο, αλλά σκοτώνεται και ο ίδιος.
Συλλαμβάνονται και εκτελούνται, ο δικηγόρος Κώστας Μπούρας, που κρατούσε την γιάφκα του ¨ΜΙΔΑ¨, και οι ασυρματιστές ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΛΙΑΚΟΣ, ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ και ΜΑΡΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛΙΔΗΣ.
( Πήγή )
Ανέβηκε στις 26 Μαρ 2011
Αρχείο ΕΡΤ: από το Ντοκυμαντέρ “ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ” (1985)
“Πρωϊνή” (Επιστολές) – 21 Μαΐου 1998
O μαρτυρικός θάνατος ενός 20χρονου παλλικαριού
Αγαπητέ μου κύριε Διευθυντά,
Σας χαιρετώ και σας εύχομαι υγεία. Αν υπάρχει, ο απαραίτητος χώρος στην αγαπητή “Πρωϊνή”, παρακαλώ δημοσιεύσετε το ακόλουθο ιστορικό γεγονός εις μνημόσυνο αιώνιο του παλλικαριού. Το δράμα του συνέβη στις 20 Μαΐου 1943 κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής στις φυλακές Αβέρωφ και κλείνει εφέτος 55 χρόνια.
Επίσης, λόγω της επικαιρότητας να το διαβάσουν και οι αφηνιασμένοι ανθέλληνες της GOAL και ο έκπτωτος τέως δικτάτορας και αρχηγός τους που τυφλωμένος από εγωϊσμό και φιλοδοξία δεν μπόρεσε να χωνέψει ότι δεν έγινε και Οικουμενικός Πατριάρχης. Τώρα, χωρίς λόγο στρέφονται όλοι με μίσος εναντίον κάθε τι του ελληνικού και περισσότερο του Αρχιεπισκόπου μας Σπυρίδωνος, που είναι πολύ νέος και πολύ πιο μορφωμένος του τέως δικτάτορα και διαπνεόμενος από ανώτερα ιδανικά.
Αγαπητοί ομογενείς, να πως ζούνε αλλά και πώς πεθαίνουν οι Έλληνες:
O εικοσάχρονος ήρωας Ματθαίος Ανδρόνικος από την Μύκονο, παρ’ όλο που ήταν δεμένος χειροπόδαρα στις σκοτεινές φυλακές του Αβέρωφ προτίμησε να πεθάνει σαν παλλικάρι και δεν δείλιασε από τα βασανιστήρια για να γίνει ρουφιάνος εις βάρος της πατρίδας του.
Δεν άλλαξε το όνομά του, την γλώσσα του, την θρησκεία του, μα ούτε και την εθνικότητά του. Έβαλε υπεράνω όλων την πατρίδα. Ενώ εσείς τοποθετήσατε το προσωπικό σας συμφέρον. Αίσχος.
Από το βιβλίο Έλληνες και ξένοι κατάσκοποι στην Ελλάδα. “Εις Μνημόσυνο αιώνιο”. O συγγραφέας σημειώνει:
Ποτέ δεν θα ξεχάσω το γράμμα που έγραψε ένα παλλικάρι 20 χρονών, ο Ματθαίος Ανδρόνικος από την Μύκονο τις τελευταίες στιγμές της ζωής του όταν ο Έλληνας ιερεύς πήγε να τον εξομολογήσει στις φυλακές Αβέρωφ. “Φυλακές Αβέρωφ, Πέμπτη 20 Μαΐου, 1943, ώρα 6 π.μ.
« Σεβαστέ μου πατέρα όταν θα πάρεις το γράμμα μου αυτό δεν θα υπάρχω πια. Πεθαίνω ήσυχος και περήφανος ότι εξετέλεσα πλήρως το καθήκον μου προς την πατρίδα και την υπόσχεση που έδωσα εκεί κάτω στην Μ. Ανατολή, στους εκπροσώπους της μεγάλης μας συμμάχου Αγγλίας. Πιστεύω ότι ετίμησα την λατρευτή ιδιαίτερη πατρίδα μου, το ωραίο νησάκι μας, την Μύκονο. Οι σκέψεις μου και οι τελευταίοι λογισμοί μου πετούν στην γλυκιά μου μανούλα που ξέρω την αδυναμία της για μένα και νιώθω πόσο θα σπαράξει η ψυχή της ο χαμός μου. Προσπάθησε πατέρα να την παρηγορήσεις, να της γλυκάνεις τον αγιάτρευτο πόνο της. O χρόνος είναι γιατρός. Αύριο θα παντρέψετε την αδελφούλα μου, θα κάνει παιδιά και θα παρηγορηθείτε δίνοντας την αγάπη σας σ’ αυτά. Θέλω και παρακαλώ να μεταφέρετε τα οστά μου στην πολυαγαπημένη μου Μύκονο. Σου υπόσχομαι πατέρα να μην δειλιάσω και ξέρε πώς σε λίγο οι τελευταίες μου λέξεις θα είναι ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ”.
Ύστερα, με μεγάλη κατάνυξη εξομολογήθηκε τα τόσα λίγα, τα τόσο ασήμαντα αμαρτήματα του, μιας ζωής που δεν πάτησε ούτε τα είκοσι της χρόνια. Κοινώνησε και ρίχνοντας μια ματιά γύρω του τραγούδησε, όπως ο Διάκος. “Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει”.
Όταν ο Γερμανοί τον οδήγησαν στον τόπο της εκτέλεσης, ο επικεφαλής έδωσε διαταγή να πυροβολήσουν. O Ματθαίος Ανδρόνικος το παλλικάρι με την γλυκειά και τρυφερή ψυχή πρόφθασε να φωνάξει.”Ζήτω η Ελλάδα”… Και έπεσε διάτριτος από τις σφαίρες. Το πτώμα μαζί με τα άλλα των ταυτοχρόνως εκτελεσθέντων παραλήφθησαν από την υπηρεσία του Δήμου Αθηνών που συνεστήθη υπό του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και ετάφηκε στο Γ’ νεκροταφείο Αθηνών, Παλιά Κοκκινιά στο υπ. αριθ. 28 διαμέρισμα υπ’ αύξον. αριθ. 1214. Την επομένη πήγε ο πατέρας του πήγε στο νεκροταφείο και θέλησε να πειστεί ότι ο τάφος αυτός σκέπαζε το παιδί του. Το ξέθαψε, λίγο κρυφά βέβαια και φάνηκε λίγο το κεφάλι του μάρτυρα. Το ανασήκωσε λίγο σκούπησε με το μαντήλι του τα αίματα και τα χώματα από το πρόσωπό του, το φίλησε και το ξανάθαψε.
Αιωνία σου η μνήμη Ματθαίο, καθώς και κάθε άλλου Έλληνα που έπεσε υπέρ της πατρίδος.
Με εκτίμηση,
Νικόλαος Κουτρουμάνης
North Haven, Conn.
[ EKKLISIA | www.ekklisia.org/gtyp-5-21.htm – 21 Μαΐου 1998 ]
