Είδα προχθές ένα συνταρακτικό βίντεο στην τηλεόραση και συγκεκριμένα σε κανάλι που έχει το φιλότιμο και την ευαισθησία να μας δείχνει σπουδαίες ειδήσεις και με την προσήκουσα ιεράρχηση:
Σε σχολική τάξη της Δανιμαρκίας μουσουλμάνος μαθητής (;) ντυμένος κατάλληλα μάθαινε στους Δανούς μαθητές … πώς να προσεύχονται ισλαμικά!
Κείνη τη στιγμή ο άσπρος σταυρός της δανέζικης σημαίας σίγουρα κοκκίνισε από τη ντροπή του, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν το είδαμε.
Οι βάρβαροι Κίμβροι και Τεύτονες και αργότερα οι Ιούτες εκπολιτίστηκαν και έχτισαν με τη βοήθεια του χριστιανικού σταυρού (που τον έβαλαν και στη σημαία τους) ήδη από το 826 μ.Χ. ένα σοβαρό και ακμαίο μέχρι σήμερα ευρωπαϊκό κράτος, που οι επιλήσμονες των πατρώων και οι λελέδες της παγκοσμιοποίησης είναι έτοιμοι να το προσφέρουν πεσκέσι στους μουσουλμάνους.
Στην ίδια είδηση ακούστηκε ότι και η Γερμανία απαγόρευσε τη διάθεση χοιρινού κρέατος στα σχολεία που φοιτούν και μουσουλμάνοι!
Η ισλαμοποίηση της Ευρώπης με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχει προ πολλού δρομολογηθεί της χώρας μας μη εξαιρουμένης.
Σε μας βέβαια, επειδή υπάρχουν ακόμα κάποιοι ισχυροί θύλακες εθνικής συνείδησης, η στροφή ενορχηστρώθηκε τεχνιέντως από τις λεγόμενες «φιλολαϊκές» κυβερνήσεις του μεταπολέμου με οργανωμένο και ύπουλο τρόπο.
Καταρχάς έπρεπε να εξουδετερωθούν οι προαιώνιοι θεσμοί. Άλλαξε το οικογενειακό δίκαιο και ψηφίστηκε ο πολιτικός γάμος, ο οποίος γάμος με την πάροδο του χρόνου οδήγησε στον «μη γάμο».
Έπρεπε πάση θυσία να δημιουργηθεί αναίμακτα δημογραφικό πρόβλημα και ταυτόχρονα να καταστραφεί το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.
Όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις από το 1981 μέχρι σήμερα προσπάθησαν λυσσαλέα και δημαγωγικά να απελευθερώσουν την ελληνική νεολαία από τα «δεσμά» των παραδοσιακών θεσμών που ήταν το σπίτι, η θρησκεία, η μουσική και πάνω απ’ όλα η εθνική συνείδηση.
Δεν είναι τυχαίο το ότι το πρώτο νομοθέτημα της νεο-πασοκικής κυβέρνησης την 7η Οκτωβρίου 2009 ήταν να αφαιρεθούν από τα υπουργεία Εθνικής Άμυνας και Εθνικής Παιδείας τα επίθετα «εθνικής».
Παράλληλα εγκαταστάθηκε ο δικαιωματισμός (όλοι μάς οφείλουν, εμείς δεν οφείλουμε τίποτα), η αρχή της ήσσονος προσπάθειας (στην καφετέρια ο αγώνας τώρα δικαιώνεται …) και η ομοφυλοφυλία, ο,τι πιο αμφιλεγόμενο αλλά και πιο ντροπιαστικό έχει να επιδείξει στην ιστορία της η ανθρωπότητα.
Όλα βέβαια στην ουσία κούφωναν γύρω-γύρω την άγια ιδέα της φυλής και του έθνους.
Είχε προηγηθεί (Σεπ. 2006) το σκάνδαλο «Ρεπούση» με την αντεθνική αναθεώρηση του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού, καθώς και οι «προοδευτικές» προσπάθειες να αποξηρανθεί το γόνιμο πεδίο της γλώσσας («ο προοδευτισμός ήταν πάντα το άσυλο της αγραμματοσύνης» όπως έλεγε ο αείμνηστος Καργάκος) και να αμφισβητηθεί η παιδαγωγική χρησιμότητα του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Και βέβαια μαζί με όλα τα άλλα συνεχίστηκε η πολιτική ενός ηττοπαθούς «ελληνοτουρκισμού» που εγκαινιάστηκε από τον φωστήρα Ελ. Βενιζέλο με το «Σύμφωνο Εγκάρδιας (!) Συνεννόησης» της Αγκύρας (14 Σεπτεμβρίου 1933), με το οποίο εγγυήθηκαν οι δύο χώρες αμοιβαία το απαραβίαστο των χερσαίων συνόρων (Έβρου) χωρίς αυτά να ….ορισθούν ακριβώς!, και έφτασε μέχρι τα ζεϊμπέκικα της άρρωστης χαράς και της εθνικής αποχαύνωσης.
Δυστυχώς όλοι οι μεγάλοι και «λαοφίλητοι» πολιτικοί μας μέχρι σήμερα που μιλάμε υποθήκευσαν με παντοίους τρόπους τα συμφέροντα και το μέλλον της χώρας και έδωσαν (το βλέπουμε κάθε μέρα) ηλίθιες λαβές να αμφισβητούνται τα σύνορα της πατρίδας, μιας πατρίδας που σχεδόν την τριπλασίασαν κάποτε –εν μέσω κλυδωνισμών και ανυπέρβλητων προβλημάτων- οι «λαομίσητοι» βασιλιάδες!….
