Γράφει ο Γιάννης Γκλάβατος
Πάσχα ήταν, σκέφτηκε να κάνει μια περιήγηση σε μια άλλη χώρα. Και το έκανε…
Όμως μάλλον λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο…
Με άλλα λόγια παρουσιάστηκε σχεδόν με την άφιξή του, την δεύτερη εορταστική ημέρα εξαιρετικά υψηλή πίεση σε συνδυασμό μα αφόρητο πονοκέφαλο, όσο και υπερβολική εξάντληση, αν και ποτέ δεν είχε θέματα με την υγεία του. Και ήταν και εκτός της αγαπημένης πατρώας χώρας, της Ελλάδας δηλαδή… Του συνέστησαν να μεταβεί στο παρακείμενο φαρμακείο όπου θα του γινόταν ακόμη μια μέτρηση, προφανώς με πιο άρτιο πιεσόμετρο από αυτό του ξενοδοχείου. Βέβαια ως γνήσιος Έλληνας, έκανε την αυθαιρεσία του: συζητώντας με έτερο πρόσωπο της οργανωμένης εκδρομής, χορήγησε στον εαυτό του δύο δισκία εκ της αγωγής επί της αρτηριακής πιέσεως που ακλουθούσε ένα εκ των προσώπων του ταξιδιού. Δεν ρώτησε όμως την δοσολογία η οποία ήταν μισό δισκίο την ημέρα και όχι δύο(ένα ανά ώρα) όπως αυτός έπραξε. Μέγα λάθος…
Βέβαια τον ώθησαν στο λάθος και οι αριθμοί που είδε στο πιεσόμετρο. Τρείς μετρήσεις ανά ώρα μετά την φαρμακοληψία και οι αριθμοί σκαρφάλωναν σταθερά : 17 η λεγομένη μεγάλη(συστολική) και 11,5 η λεγομένη μικρή πίεση(διαστολική)…
Πανικοβλήθηκε.
Ευτυχώς έπραξε το αυτονόητο(μετά και τις προτροπές του φαρμακοποιού που ανησύχησε έντονα, αλλά και των συν – εκδρομέων): κατευθύνθηκε στο τοπικό πολιτειακό νοσοκομείο περίπου στις δύο το μεσημέρι.
Η συνολική εικόνα που αντίκρισε σαφώς δεν ήταν άθλια.
Ήταν τρισάθλια!
Λυπήθηκε τους ανθρώπους που είχαν άμεση ανάγκη ιατρικής αρωγής.
Βέβαια το νοσοκομείο ήταν χτισμένο κοντά στην θάλασσα σε αυτή την χώρα, ακριβώς πάνω από το αρχαιολογικό μουσείο. Η δε πόλη, είχε άριστη ρυμοτομία, χτισμένη σε μια εύφορη πεδιάδα σε σχήμα πετάλου. Στον ταξιδιωτικό οδηγό είχε διαβάσει ότι από την ωραία αυτή πόλη ξεκίνησε παγκοσμίως η ναυτική τέχνη, ενώ στα μετέπειτα ιστορικά πλέον χρόνια, εκεί ιδρύθηκε και το πρώτο εργατικό κέντρο της χώρας. Επίσης ρηξικέλευθη ήταν η δημιουργία σχολείου για την μόρφωση των κοριτσιών και μάλιστα με καινοτόμους μεθόδους ενώ είχε δοθεί έμφαση στην διδασκαλία στην δημώδη γλώσσα. Όλα αυτά την εποχή που ήταν σχεδόν καθεστώς τα κορίτσια να μην μορφώνονται. Μάταια βέβαια αναζήτησε την επόμενη ημέρα πληροφορίες έστω και μέσω μιας επιγραφής, περί της θέσης του σχολείου εκείνου στο παρελθόν.
Πολλά άλλα έγραφε ο ταξιδιωτικός οδηγός για την ιστορία της μακρινής του εξωτερικού αυτής πόλης, αλλά δεν τα θυμόταν…
Ενημέρωσε την υποδοχή των εκτάκτων περιστατικών του νοσοκομείου περί του λόγου της επίσκεψής του. Μετά την πάροδο ενός χρονικού διαστήματος(ας μην χαρακτηρίσουμε εδώ αν ήταν σύντομο ή το αντίθετο), εισήλθε.
Το πρώτο που σκέφτηκε βλέποντας και εκτιμώντας την κατάσταση, ήταν να αποχωρήσει… όμως άλλο πολιτειακό γενικό νοσοκομείο δεν υπήρχε στην πόλη και ο ίδιος χρειαζόταν ιατρική φροντίδα.
Τρείς γιατροί υπήρχαν εκείνη την χρονική στιγμή και άλλοι τόσοι οι οποίοι ήταν ασκούμενοι. Ό ένας ιατρός ενδεδυμένος στα λευκά και με μακριά γένια, προσπαθούσε να μην απευθύνει τον λόγο στους ασθενείς που έμπαιναν εκείνη την στιγμή, εκτός βέβαια αν εκείνοι τον ρωτούσαν κάτι. Ένας κακεντρεχής θα σκεφτόταν ότι η μέθοδος του αποσκοπούσε… στο να μην τον ενοχλούν και πολύ!
Ο δεύτερος ιατρός, γενειοφόρος και αυτός, με λιγότερο μήκος υπογενείου, ενδεδυμένος στο γαλάζιο χρώμα είχε πάει πιο πίσω από τον κυρίως χώρο, σε ένα «γκισέ», όπου κόσμος δεν υπήρχε. Ίσως και αυτή η μέθοδος – δυνητικά,- θα ερμήνευε ένας αρνητικά συλλογιζόμενος- έφερνε αποτέλεσμα… ήταν ήσυχος από απόψεως ασθενών…
Γενικώς την επιστήμη από τις άλλες ενέργειες του ανθρώπου, την χαρακτηρίζει η ιδιαιτέρα μέθοδος!
Ο τρίτος ιατρός μεσαιπόλιος , καθήμενος φορώντας λευκά, ρώτησε τον χάρτινο ήρωα της ιστορίας μας περί της υγείας του. Βέβαια ο ήρωας μας (ας πούμε ότι το όνομά του είναι «Κανένας»), είχε σταθεί μπροστά του για αρκετό χρονικό διάστημα, σιωπών.
Επεσήμανε στον κανένα ορθώς, το λάθος που έκανε λαμβάνοντας φάρμακο χωρίς συμβουλή ειδικού και έδωσε οδηγίες σε ειδικευόμενη ιατρό, περί καρδιογραφήματος και μέτρησης πιέσεως. Ας σημειωθεί πως η ειδικευόμενη ασκούσα την του Ιπποκράτη τέχνη, ήταν ιδιαιτέρως προσεκτική στα της ιατρικής και εξόχως ευγενής.
Η πίεση παρέμενε-έστω και με μικρή πτώση- σε υψηλά επίπεδα. Το καρδιογράφημα, όπως ο ιατρός είπε δεν έδειχνε κάτι ανησυχητικό. Ο Κανένας άκουσε από τον ιατρό να του λέει, πως πρέπει να παραμείνει στον εξωτερικό χώρο του νοσοκομείου τις επόμενες τρείς ώρες και να επανέλθει για εκ νέου εξέταση, διότι υπήρχε κάποιας μορφής κίνδυνος.
Ο Κανένας ρωτώντας τον σε ποιόν κύριο ή κυρία θα απευθυνθεί μετά την επάνοδό του σε τρεις ώρες, έλαβε την διαβεβαίωσε του ιατρού πως θα μιλήσει αυτοπροσώπως στον ίδιο, διότι εκτός του ότι τον εξέτασε προσωπικά , είχε εφημερία και θα ήταν συνέχεια εκεί μέχρι την λήξη του ωραρίου του. Ο Κανένας ρώτησε και το όνομά του.
Έλειπε ο ιατρός μετά την παρέλευση των τριών ωρών. Έτερη ειδικευόμενη ιατρός με την γαλάζια της στολή είπε στον κανένα να έρθει ξανά σε μια ώρα. Ο Κανένας όμως, ευρισκόμενος σε ξένη χώρα και όχι στην Ελλάδα, που αν όχι όλα τουλάχιστον τα περισσότερα λειτουργούν υποδειγματικά, δεν αισθάνθηκε σίγουρος πως σε μια ώρα, θα έβρισκε εκεί τον ιατρό. Απευθύνθηκε στην ειδικευόμενη που ασχολήθηκε με την περίπτωσή του προ τριών ωρών. Και όντως η ιατρός θυμόταν. Του έγινε εκ νέου καρδιογράφημα με θετικά αποτελέσματα. Η μέτρηση της πιέσεως ήταν σε «καλούτσικα» επίπεδα. Επιπλέον του δόθηκε παραπεμπτικό για ακτινογραφία εγκεφάλου, λόγου του ισχυρού άλγους και υποψίας για ιγμορίτιδα. Η ακτινογραφία έγινε. Η γιατρός εκτίμησε με σιγουριά (και ορθώς εκτίμησε όπως από έτερες εργαστηριακές εξετάσεις που κατόπιν έκανε ο Κανένας σε ιδιωτικά εργαστήρια,)πως ιγμορίτιδα δεν υφίσταται και του χορήγησε αγωγή επί του άλγους στον εγκέφαλο, ενώ του έδωσε σαφείς όσο και λεπτομερείς οδηγίες τι πρέπει, μετά τη εκ του νοσοκομείου έξοδό του, να φροντίσει. Η συγκεκριμένη ιατρός ενέπνευσε εμπιστοσύνη στον κανένα. Ας σημειωθεί πως ανεπισήμως του είπε, πως η ακτινογραφία δεν έγινε με την σωστή τεχνική.
Ένας άλλο γεγονός το οποίο πρέπει μάλλον να αναφερθεί σε αυτή εδώ την φανταστική ιστορία σε μια ξένη χώρα. Ο Κανένας υπήρξε αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυρας.
Έφηβος μάλλον ρομά ίσως με ψυχολογικό θέμα μιλούσε με τον ιατρό που αναφέρθηκε παραπάνω, ο οποίος ήταν στο γκισέ πριν τρείς ώρες. Τώρα ήταν στην θέση του. Ο έφηβος –διότι πρέπει να μεταφερθεί με χειρουργική ακρίβεια θα λέγαμε, η επί του νοσοκομείου ιστορία- μάλλον ήταν ενοχλητικός. Ο Κανένας άκουσε τον διάλογο. Μέρος του(προς οικονομία του χώρου) μεταφέρεται :
- Έφηβος ρομά : Δηλαδή πρέπει να πεθάνουμε;
- Ιατρός: Ε δεν βαριέσαι… ένας λιγότερος. Όλοι θα ζήσουμε; Άντε φύγε τώρα… Έξω.
Ο Κανένας σκέφτηκε: Έστω ότι ο νεαρός ήταν εξαιρετικά ενοχλητικός και μάλλον ήταν. Μας δίνει αυτό το γεγονός το δικαίωμα να ομιλούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο σε ένα έφηβο, σε ένα παιδί ακόμη; Αν αυτός ό έφηβος ήταν γιός μας, γιός της κόρης μας, του αδελφού μας ή του προϊσταμένου μας θα ομιλούσαμε έτσι;
Ο Κανένας επίσης θυμήθηκε δύο ακόμη πράγματα: το ένα ήταν η συνήθης ρήση(όπως πληροφορήθηκε συζητώντας το θέμα) σε εκείνη την μακρινή χώρα επί όλων αυτών των θεμάτων. Η απάντηση για όλα ήταν η ίδια: «Με τα μέσα που έχουμε και με ότι προσφέρει σε εμάς η πολιτεία, πολύ καλά την κάνουμε την δουλειά μας». Ε βέβαια σκέφτηκε ο Κανένας… άμα την δουλειά την βλέπουν ως δουλεία και όχι ως εργασία(=παράγω έργο) τι περιμένεις; Αναρωτήθηκε αν η ίδια ιστορία συνέβαινε σε τέκνο των ίδιων ιατρών, πως οι ίδιοι θα το εκλάμβαναν;
Πχ αν ο φοιτητής γιός του χ ιατρού αντιμετώπιζε τα ίδια προβλήματα στην τάδε επαρχιακή πόλη και ελάμβανε τα όμοια σε ένα παρόμοιο πολιτειακό νοσοκομείο. Αν, σκέφτηκε, αν συνέβαινε κάτι κακό, θα κάλυπτε τον γονέα η απάντηση: «Με τα μέσα που έχουμε και με ότι προσφέρει σε εμάς η πολιτεία, πολύ καλά την κάναμε την δουλειά μας»; Αυτή η «πανέξυπνη» φράση δεν έλυσε ποτέ κανένα πρόβλημα, αντίθετα γέννησε πολλά και άσχημα.
Η σκέψη του κανένα, γύρισε στο παρελθόν. Τότε που σχεδόν έφηβος εργάστηκε για πρώτη φορά σε δημόσια υπηρεσία… Συνεχώς διαμαρτυρόταν για την απουσία, εκ μέρους της πολιτείας, μέσων και υλικών όσο και για την οργάνωση της κεντρικής διοίκησης. Η διευθύντρια, παλαιάς κοπής, εξαίρετη ως άνθρωπος, πολυτάλαντη και πραγματικά μορφωμένη, αγχίνους και ευγενής στο εποπτικός της έργο, του απάντησε: «Νεαρέ μου όποια και αν είναι τα μέσα μας, έστω και πενιχρά, οφείλουμε να παράγουμε αδιαλείπτως το άριστο έργο. Να κάνουμε το πραγματικό καλύτερο που μπορούμε. Καμιά φορά και αυτό που δεν μπορούμε». Βέβαια έδινε πρώτη το παράδειγμα…
Ο Κανένας τις επόμενες ημέρες μίλησε και με την ιατρό(παθολόγο) και καλή ιατρό όπως άκουγε, κόρη του ξενοδόχου. Και ή ίδια εργαζόταν στο ίδιο νοσοκομείο, ανήκουσα οργανικά σε κέντρο υγείας. Διαμαρτυρόταν για την έλλειψη μέσων , του μικρού μισθού κτλ κτλ. Ταυτόχρονα προφανώς της άρεσε πολύ η ιατρική.
Ο Κανένας της έκανε την αυτονόητη (όπως νόμισε) ερώτηση: « Ε τότε γιατί δεν παραιτείστε να ιδιωτεύσετε;». Η απάντηση: «Και τι να κάνω ως ιδιώτης; Να γίνω συνταγογράφος;».
Απόψεις …
Ο Κανένας την επόμενη ημέρα επισκέφτηκε ιδιώτη ιατρό. Η πρώτη ερώτηση που του έκανε ήταν, γιατί στο νοσοκομείο δεν του έκαναν εξετάσεις αίματος και ούρων και τουλάχιστον γιατί δεν του τις έγραψαν. Ο Κανένας δεν ήξερε να απαντήσει όντας μη ιατρός…
Οι εντυπώσεις του; Κάτι παραπάνω από άριστες. Ίσως και να έπεσε στην καλή περίπτωση. Μία και μισή ώρα εξέταση με ένα πολύ μικρό, για το είδος της υπηρεσίας που παρασχέθηκε, αντίτιμο.
Πολλά ερωτήματα γεννήθηκαν στο μυαλό του κανένα για όλα τα παραπάνω… Όμως δεν έβρισκε τις απαντήσεις…
Εξάλλου ήταν ο … Κανένας! Ένας φανταστικός, χάρτινος χαρακτήρας μιας εξίσου φανταστικής ιστορίας, σε μια ξένη χώρα σε μια ξένη πόλη…
Βιάστηκε να γυρίσει στην Ελλάδα που τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν…
