Ο Αρριανός, στο ιστορικό έργο του «Αλεξάνδρου Ανάβασις» και στα εδάφια 1.11.1 ως 1.12.7, αναφέρεται στην άφιξη του Μέγα Αλέξανδρου στον Ελλήσποντο, στο γεγονός ότι θέλησε να αποβιβαστεί πρώτος από τη ναυαρχίδα που διοικούσε ο Μενοίτιος για να είναι και ο πρώτος που θα πατούσε σε Ασιατικό έδαφος και περιγράφει επίσης όλες τις θυσίες που πρόσφερε φτάνοντας ως την Τροία. Η πρώτη θυσία του Αλέξανδρου πραγματοποιήθηκε στον τάφο του Πρωτεσίλαου, διότι σύμφωνα με τις παραδόσεις ήταν ο πρώτος από όλο το εκστρατευτικό σώμα των Ελλήνων εναντίον της Τροίας ο οποίος πάτησε στα χώματα της Ασίας. Μετά ο Μακεδόνας στρατηλάτης έστησε βωμούς και πραγματοποίησε θυσίες στο Δία, στην Αθηνά και στον Ηρακλή και στη συνέχεια ανηφόρισε προς την Τροία για να θυσιάσει στην Αθηνά την Ιλιάδα{[1]}, στο ναό της οποίας αφιέρωσε την πανοπλία του ενώ, ως αντάλλαγμα, έλαβε κάποια από τα όπλα που βρίσκονταν στο ιερό από την εποχή του Τρωικού Πολέμου. Στο τέλος, και πάλι κατά την παράδοση, «καὶ τὸν Ἀχιλλέως ἄρα τάφον ἐστεφάνωσεν· Ἡφαιστίωνα δὲ λέγουσιν ὅτι τοῦ Πατρόκλου τὸν τάφον ἐστεφάνωσε». Συνεπώς, μετά τις θυσίες του στους θεούς, στεφάνωσε τον τάφο του ατρόμητου ήρωα του τρωικού πολέμου και πρόγονό του, από την πλευρά της μητέρας του, του Αχιλλέα και ταυτόχρονα ο Ηφαιστίωνας στεφάνωσε τον τάφο του Πάτροκλου.
Όπως είδαμε, ο πρώτος κατά τον Αρριανό σε αξιοσύνη και ικανότητες έλληνας στρατιωτικός ηγέτης{[2]} γνώριζε τον συγγενικό δεσμό του με τον Αχιλλέα και τον βασιλικό οίκο των Νεοπτολεμιδών ή Πυρριδών. Η Μυρτάλη (Ολυμπιάδα), η μητέρα του Αλέξανδρου, καταγόταν από τη γενιά του Πύρρου ο οποίος, ως απόγονος του γιου του Αχιλλέα, του Νεοπτόλεμου, ίδρυσε το Βασίλειο των Μολοσσών της Ηπείρου. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως ο Αχιλλέας και ενδεχομένως και ο Νεοπτόλεμος δεν έζησαν και ούτε βασίλευσαν στην Ήπειρο, αλλά έζησαν πολλά χρόνια στη Σκύρο και βασίλευσαν στη Φθία (στη Φάρσαλο της Θεσσαλίας) όπου βρισκόταν το βασίλειο των Μυρμιδόνων. Συνεπώς, οι ισχυρισμοί του αλβανού καθηγητή επικής ποίησης Ζυμέρ Νεζίρι για τον Αλβανό Αχιλλέα από την ευρύτερη Ιλλυρία είναι παιδαριώδεις. Πρόκειται για αστήρικτα υποθετικά συμπεράσματα και αερολογίες χωρίς κανένα ιστορικό ή αρχαιολογικό αποδεικτικό στοιχείο.
Το γαϊτανάκι με τις πλαστογραφήσεις της ελληνικής ιστορίας είναι εξαιρετικά ελκυστικό κυρίως από λαούς που δεν έχουν καμιά πολιτιστική παρουσία στην αρχαία αλλά και στη νέα ευρωπαϊκή ιστορία και πολιτισμό. Σε παλαιότερα δημοσιευμένα άρθρα μου είχα αναφερθεί στις πέντε ως τότε πλαστογραφήσεις της ελληνικής ιστορίας. Η είδηση στις 23 Απριλίου 2018, με το ντοκιμαντέρ για τον «αλβανό Αχιλλέα και την αλβανική Τροία», με υποχρεώνει να προσθέσω μια ακόμα πρόσφατα αναδυόμενη πλαστογράφηση στις προηγούμενες πέντε και να τη συσχετίσω με τη σλαβική για τη Μακεδονία και την τουρκική για τις «προ-οθωμανικές ρίζες» του Μινωικού και του Ιωνικού πολιτισμού.
Τα ταυτόσημα κίνητρα, οι σκοποί, οι πολιτικές επιδιώξεις αλλά και η προσμονή, με την παρέλευση του χρόνου να γίνει κι’ αυτή η 6η πλαστογράφηση αποδεκτή από μεγάλες δυνάμεις και υπερδυνάμεις για γεωστρατηγικούς λόγους (όπως στην περίπτωση της Σλαβομκεδονίας), ενθαρρύνει τους πολιτιστικούς απατεώνες να αφηγούνται τα παραμύθια με τη βεβαιότητα γνήσιων ιστορικών γεγονότων. Ο μυθομανής αλβανός καθηγητής δήθεν ανακάλυψε στον Όμηρο προοθωμανικά, προσλαβικά και προαλβανικά πολιτιστικά ευρήματα. Έτσι συμπληρώνεται η τουρκοσλαβοαλβανική πίτα μιας συνολικής πολιτιστικής απάτης, η οποία «διαψεύδει» όλους τους αρχαίους ιστορικούς και τα αρχαιολογικά ευρήματα. Ο κατά τον Αρριανό μέγιστος των ελλήνων στρατιωτικών ηγετών, ο Μέγας Αλέξανδρος, ήταν κατά τους παραχαράκτες της Ιστορίας ένας Σλάβος και απόγονος του Αλβανού Αχιλλέα, ο οποίος πρόσφερε θυσίες και τίμησε τους ήρωες μιας αλβανικής Τροίας, στην οποία αφιέρωσε την «Ιλιάδα» του ο πρόγονος των Τούρκων Όμηρος. Κατά τους πλαστογράφους, ο δήθεν ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική ιστορία είναι δημιούργημα των Ευρωπαίων, οι οποίοι το 1821 ενίσχυσαν την (ελληνική) επανάσταση….. των Αλβανών(!) για να «αναστήσουν» ένα ανύπαρκτο νέο ελληνικό έθνος. Κατάφεραν έτσι να εξυψώσουν το πολιτιστικό τους κύρος θεωρώντας την αρχαία ελληνική κληρονομιά ως κληρονομιά όλων των Ευρωπαίων.
Αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί δυστυχώς, όπως εξηγήσαμε αναλυτικά σε προγενέστερα άρθρα, ένα από τα επιχειρήματα και των ελλήνων αναθεωρητών της Ιστορίας. Πρόκειται για μια κρατικοδίαιτη ομάδα πανεπιστημιακών καθηγητών, με ισχυρές διασυνδέσεις σε εκπαιδευτικούς και άλλους φορείς επικοινωνίας (π.χ. ΜΜΕ{[3]}) που διαμορφώνουν το φρόνημα του λαού και οι δοξασίες τους ταυτίζονται με αυτές των πλαστογράφων και τη ρατσιστική θεωρία του Φαλμεράγιερ. Σε μια εποχή σαν τη σημερινή, η οποία εξιδανίκευσε τον ισοπεδωτικό κομμουνιστικό και κεφαλαιοκρατικό (παγκοσμιοποιημένο) διεθνισμό με μια πρωτόγνωρη πανδημία αρρωστημένου ιστορικού αναθεωρητισμού, τέτοιου είδους ψευτοφιλοσοφικές και ψευτοειρηνικές πολιτικές θέσεις θεωρούνται ως αθώες ιδεολογικές αντιρρήσεις. Στη ρεαλιστική αρχαιοελληνική πολιτική φιλοσοφία τέτοιου είδους αντιρρησίες κατατάσσονταν στους «μηδίζοντες». Στην εποχή του Κολοκοτρώνη οι έννοιες ήταν πιο απλές και εύληπτες από τις λαϊκές μάζες και όσοι συμπαρατάσσονταν ιδεολογικά με τους εχθρούς του ελληνισμού αποκαλούνταν «προσκυνημένοι».
Αν οι αναγνώστες θεωρήσουν ότι αυτοί οι ισχυρισμοί των Αλβανών για τον Αχιλλέα είναι φαντασιώσεις παραφρόνων, θα πρέπει να γνωρίζουν πως οι τέσσερις από τις έξι πλαστογραφήσεις της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού πέτυχαν ή στη χειρότερη περίπτωση άγγιξαν τους στόχους τους, ενώ οι τουρκικές και οι αλβανικές αναθεωρήσεις της Ιστορίας βρίσκονται σε στάδιο «ερευνών σε πανεπιστημιακά πολιτιστικά εργαστήρια» και σε μια στοχευμένη συστηματική και οργανωμένη προπαγάνδα. Οι τουρκικές πόλεις στις Μικρασιατικές Ακτές έχουν γεμίσει από προτομές και αγάλματα «τούρκων φιλοσόφων» (Όμηρος, Ιπποκράτης, Ασκληπιός, Πυθαγόρας, Θαλής ο Μιλήσιος, Αναξαγόρας κ.ά.), ενώ οι ελληνικές αρχαιότητες (θέατρα, ναοί κλπ) αποδίδονται σε εντόπιους αρχαίους προγόνους του τουρκικού έθνους. Στα άρθρα που προαναφέρθηκαν στην υποσημείωση {3) γίνεται μια λεπτομερής ανάπτυξη και καταγραφή των στόχων και των μεθόδων πλαστογράφησης, από τη ρωμαϊκή εποχή και ως την Τιτοσταλινική πλαστογράφηση της ιστορίας της Μακεδονίας. Θεωρώ ότι η ανάγνωσή τους θα καταδείξει στους αναγνώστες τις επιστημονικά οργανωμένες ενέργειες των πλαστογράφων για ανάπτυξη νέων θεωριών οι οποίες αποφεύγουν και αποσιωπούν τα ιστορικά και αρχαιολογικά δεδομένα. Από ελληνικής πλευράς παρατηρείται μια εκκωφαντική πολιτιστική αδράνεια με το αφελές επιχείρημα πως «δεν πρέπει να απαντούμε σε τέτοιου είδους αστείους ισχυρισμούς». Όμως, η πραγματικότητα διαμορφώνεται και γίνεται αποδεκτή στις πολιτιστικές διακρατικές σχέσεις και στο διεθνές περιβάλλον με ρεαλιστικές αντιδράσεις. Η ελληνική ραθυμία, η ανοργανωσιά και ο συναισθηματικός τρόπος σκέψης, δεν έχουν καμιά ομοιότητα με τον σκληρό δυτικοευρωπαϊκό ρεαλισμό. Πάντα ισχύει η ρωμαϊκή ρήση «qui tacet consentire videtur» (ο σιωπών δοκεί συναινείν). Αυτός που σιωπά και δεν διαψεύδει τα επιχειρήματα και τις κακοήθειες των αντιπάλων του, δείχνει στους ανενημέρωτους τρίτους πως συμφωνεί και αποδέχεται τις κατηγορίες και συκοφαντίες. Να γιατί έχω πολλές φορές καταφερθεί εναντίον της αδιαφορίας και της πολιτιστικής αδράνειας της ελληνικής πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, σε κεφαλαιώδη εθνικά προβλήματα που έχουν σχέση με τη διαφύλαξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε πως σε πολλές περιπτώσεις ενισχύονται από το κράτος κάποιοι «σοφοί πανεπιστημιακοί αναθεωρητές της ιστορίας», οι οποίοι τορπιλίζουν μια ήρεμη αλλά δυναμική πολιτιστική προστασία με το ομιχλώδες, ύποπτο και φαιδρό επιχείρημα της προγονοπληξίας.
Για την προαναφερόμενη πολιτιστική αδράνεια της ελληνικής πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, έχει δημοσιευθεί ένα μακροσκελέστατο άρθρο μου με τίτλο «Ελληνισμός και Πολιτιστική Αφωνία» και γι’ αυτό δεν θα ήθελα να επαναλάβω τις διατυπωμένες σ’ αυτό απόψεις μου. Θα ήθελα μόνο να συμπληρώσω πως σε τέτοιες πολιτιστικές και ειρηνικές μάχες, τους παραχαράκτες και τους (κατά τον Ισοκράτη) «ονόματι Έλληνες» συνοδοιπόρους τους, θα έπρεπε να τους αντιμετωπίζει το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας, όπως θεωρείται η Ακαδημία Αθηνών. Όμως, η Ακαδημία αυτή που δημιουργήθηκε με διεθνείς πιέσεις μόνο μετά από πολιτικές και διπλωματικές ανάγκες μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο{[4]} και επί έναν σχεδόν αιώνα έμεινε ένα αποστεωμένο και αρτηριοσκληρωτικό πολιτιστικό δημιούργημα θα μπορούσε, ως μια ανανεωμένη «Ελληνική Ακαδημία» (και όχι ως ένα αθηνοκεντρικό τσιφλίκι) και στελεχωμένη με το κατάλληλο ειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό, να διαδραματίσει τον πολιτιστικό της ρόλο για την προστασία και τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού. Ένα τέτοιο ρόλο προβλέπουν τα καταστατικά των Ακαδημιών άλλων κρατών, όπως π.χ. της Accademia d’ Italia (και όχι Accademia di Roma), όπως έχω ξαναγράψει σε παλαιότερο κείμενό μου. Στο άρθρο 2 του ιδρυτικού καταστατικού της αναγράφεται ότι, η Ακαδημία επιδιώκει να προωθήσει και να συντονίσει το ιταλικό πνευματικό κίνημα στον τομέα της επιστήμης, της λογοτεχνίας και των τεχνών και «conservarne puro il carattere nazionale, secondo il genio e le tradizioni della stirpe e di favorirne l’espansione e l’influsso oltre i confini dello Stato» (να διατηρήσει γνήσιο τον εθνικό χαρακτήρα του κινήματος, σύμφωνα με το ιδιοφυές πνεύμα και τις παραδόσεις της φυλής και με διευκόλυνση της επέκτασης και της επιρροής της πέραν των συνόρων του κράτους).
Είναι εμφανής η υποχρέωση της Ιταλικής Ακαδημίας για προστασία και διάδοση του ιταλικού πολιτισμού και πέραν από τα όρια του ιταλικού κράτους, αλλά και για να διατηρήσει «γνήσιο τον εθνικό χαρακτήρα του κινήματος». Η Ακαδημία των Αθηνών ήταν σχεδόν άφωνη και άνευρη σε μια συνεχώς διευρυνόμενη κακόβουλη επιδημία (εξωτερική και εσωτερική) αναθεωρητισμού της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και ούτε έδειξε πως αγωνίζεται σκληρά για «να προστατευθεί και να διαδοθεί αυτός ο ιστορικός πλούτος και εκτός Ελλάδας διατηρώντας τον γνήσιο εθνικό του χαρακτήρα».
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
{[1]} Η πλήρης διατύπωση στο έργο του Αρριανού είναι: «ἀνελθόντα δὲ ἐς Ἴλιον τῇ τε Ἀθηνᾷ θῦσαι τῇ Ἰλιάδι, καὶ τὴν πανοπλίαν τὴν αὑτοῦ ἀναθεῖναι ἐς τὸν νεών, καὶ καθελεῖν ἀντὶ ταύτης τῶν ἱερῶν τινα ὅπλων ἔτι ἐκ τοῦ Τρωικοῦ ἔργου σωζόμενα».
{[2]} Ο μεγάλος έλληνας συγγραφέας, φιλόσοφος, πολιτικός και από τους πλέον αξιόπιστους ιστορικούς, αιτιολογώντας την απόφασή του να ασχοληθεί πρώτος με τις ηρωικές πράξεις του Αλέξανδρου, αναλύει τους λόγους για τους οποίους θεωρεί ικανό και κατάλληλο τον εαυτό του για ένα τέτοιο εγχείρημα και τελειώνει με τη φράση «οὐκ ἀπαξιῶ ἐμαυτὸν τῶν πρώτων ἐν τῇ φωνῇ τῇ Ἑλλάδι, εἴπερ οὖν καὶ Ἀλέξανδρον τῶν ἐν τοῖς ὅπλοις» [Σε ελεύθερη μετάφραση: Θεωρώ άξιο και ικανό τον εαυτό μου να ασχοληθεί πρώτος στην Ελλάδα με τον έγγραφο λόγο (γι’ αυτό το θέμα), όπως και ο Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος από τους πολέμαρχους της Ελλάδας].
{[3]} Οι περισσότεροι από τους ιδιοκτήτες μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων (για τη δημιουργία άτυπου στρατού φανατικών οπαδών) και χρηματοδότες των τηλεοπτικών, κυρίως, ΜΜΕ με τα οποία επηρεάζουν έντονα και αρνητικά το φρόνημα ενός λαού, είναι μεγιστάνες του πλούτου χωρίς πατριωτικούς συναισθηματισμούς. Διαπράττουν, τις περισσότερες φορές με τη σύμπραξη πολιτικών κομμάτων, σοβαρά και συνήθως χωρίς συνέπειες ποινικά αδικήματα (ξέπλυμα μαύρου χρήματος, εμπορία ναρκωτικών, λαθρεμπόριο καυσίμων, δωροδοκίες κλπ) με μια νοοτροπία νονών της νύχτας. Ανήκουν κι’ αυτοί στην κατηγορία των κατηχητών της παγκοσμιοποίησης, για την εκμηδένιση των πολιτιστικών αξιών και αποβλάκωση των λαϊκών μαζών.
{[4]} Η ίδρυση της Ακαδημίας αποτελούσε προϋπόθεση για τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων του 1919, στην οποία η Ελλάδα θα έπρεπε να προβάλει τις εθνικές της διεκδικήσεις με τη μεσολάβηση ενός ανωτάτου ακαδημαϊκού και πολιτιστικού ιδρύματος. Η ανυπαρξία ενός τέτοιου ιδρύματος απέκλειε την Ελλάδα και από τις διασκέψεις της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημιών.
