Το άρθρο πραγματεύεται, πρώτον τα δύο βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Τουρκία που απασχολούν τους αμερικανικούς και νατοικούς κύκλους, και δίνουν ιδιαίτερη προσοχή. Αφενός, γύρω από την πολιτική αστάθεια που επικρατεί στο εσωτερικό της Τουρκίας, και αφετέρου το άλλο είναι η δημιουργία του Κουρδιστάν. Και τελικά, αναφέρεται στις συγκεκριμένες αποφάσεις της ελληνικής εξωτερική πολιτικής που θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν. Η όλη κατάσταση προδιαγράφεται με κοσμογονικές εξελίξεις από τις οποίες επειδή δεν μπορεί να μείνει αμέτοχη η Ελλάδα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στα διαλαμβανόμενα γιατί άπτονται της εθνικής ασφάλειας της πατρίδας μας.
Είναι γεγονός ότι, πέρα από τον πόλεμο στην Συρία, παρουσιάστηκε, και πάλι, και σε τέτοια χαρακτηριστική ένταση και η επαναδραστηριοποίηση των Κούρδων και Αρμενίων, που έχουν βάλει στόχο την απόκτηση ελεύθερης πατρίδας. ‘Εχουν οργανωθεί σε απίθανο βαθμό για την προώθηση της υποθέσεώς των σε διεθνή κλίμακα. Αξιόπιστες πηγές, που έχουν προσβάσεις μέσα στη Τουρκία, αναφέρουν πως τελευταία οι στρατοκράτες της Άγκυρας έχουν προωθήσει πολυάριθμα στρατεύματα στις ανατολικές επαρχίες εναντίον Κούρδων επαναστατών. Αναφέρουν ότι υπάρχουν σήμερα 14 ένοπλα τμήματα κούρδων και αποταλούν καίριο πρόβλημα.
Παράλληλα με τους Κούρδους, που φθάνουν στα 13 εκατομμύρια και διατηρούν σε άριστο βαθμό την εθνική τους ταυτότητα και ενότητα, και τον διακαή πόθο για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, υπάρχουν και οι Σιίτες μουσουλμάνοι, σε ποσοστό 25%, που έχουν επαφή με το καθεστός του Ιράν. Φυσικά είναι δύσκλο να ενεργοποηθούν όπως οι Κούρδοι.
Για τους Κούρδους, σε ωρισμένες περιπτώσεις, τελευταίως, χρειάσθηκε και ένοπλη επέμβαση του τουρκικού στρατού, για να καταστείλει ανταρσίες τους. Πολλοί Αμερικανοί γνώστες της καταστάσεως που επικρατεί εκεί πιστεύουν, ότι η σημερινή Τουρκία έχει δυσκολία να τους ελέγξει απόλυτα και το μέλλον της περιοχής αυτής είναι αβέβαιο. Κατά συνέπεια το εσωτερικό πρόβλημα είναι τεράστιο και δεν μπορούν να το επιλύσουν ούτε οι αμερικανικές ούτε οι νατοικές βάσεις.
Οι Κούρδοι αναγκάζονται να είναι επί ποδός, γιατί είναι η πιό καταπιεσμένη φυλή, στην οποία επιβάλουν τα πιό απάνθρωπα βασανιστήρια πέρα από τις απαγορεύσεις να μιλούν την γλώσσα τους, να έχουν σχολεία κ.λ.π. Και οι Τούρκοι ύστερα απ’ αυτά έχουν το θράσος να μιλούν για την παραβίαση τάχα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ανύπαρκτες μουσουλμανικές κοινότητες της Δυτικής Θράκης και της Κύπρου. Τι έχουν να πουν οι στρατοκράτες της ‘Αγκυρας για την τύχη των 14.7 εκατομμυρίων Κούρδων, που αποτελούν κράτος εν κράτει, και για τις άλλες μειονότητες;
Το Κουρδικό πρόβλημα, που είναι παναθρώπινη υπόθεση, την μαστίζει αφάνταστα. Με την εισβολή των Τούρκων στις κουρδικές επαρχίες του Ιράκ εξετέλεσαν ανώμοτα εγκλήματα κατά του Κουρδικού στοιχείου. Η παντελής έλλειψη παρουσίας δημοσιογράφων, δεν έφερε στο φως της δημοσιότητας το μέγεθος των εγκλημάτων αυτών. Παρά ταύτα όμως, πληροφορίες αναφέρουν τα εξής αποκαλυπτικά και καταπληκτικά για το πόσο οι Κούρδοι έχουν πετύχει στον μέχρι σήμερα αγώνα τους: Οι Κούρδοι του Ιράκ πλησιάζουν προς την πλήρη αυτονομία. Οι περισσότεροι Κούρδοι φαίνεται πως ευνοούν μια τέτοια αυτονομία με το Ιράκ. Αλλά μια μειονότητα υποστηριζομένη από το Ιράν, ευνοεί καθ’ ολοκληρία απόσχιση. Η αυτονομία θα συμπεριλάβει 13 εκατομμύρια Κούρδους της περιοχής.
Απεναντίας, είναι πασίγνωστο σ’ όλους, ότι η Τουρκία δεν είναι σε θέση να ελέγξει το κουρδικό πρόβλημα, και ας προσπαθεί να μεταβάλλει και τον δημογραφικό χαρακτήρα της κουρδικής επικράτειας, μεταφέροντας βίαια Κούρδους στην Κωνσταντινούπολη.
Για την δημιουργία του Κουρδιστάν, όπως είναι φυσικό, βρίσκει αναμφισβήτητα την αντίδραση της τουρκίας, η οποία, αφ’ ενός μεν τρέμει με την σκέψη «αυτονομία» των Κούρδων οπουδήποτε της Γης-και δη στο ιράκ- αφ ετέρου δε στην ίδια περιοχή έχει και αυτή βλέψεις και διατείνεται μάλιστα, ότι διαβιούν και ένα εκατομμύριο ομοεθνείς της. Συν τοις άλλοις, οι Τούρκοι επιτελείς έχουν ξαναφέρει στην επιφάνεια τα γνωστά σχέδια κατάληψης των πετρελαιοπηγών Κιρκούκ και Μουσούλης, στη περίπτωση που θα επιδεινόνταν η κατάσταση και η Συμμαχία θ’ άφηνε την Τουρκία να δράση προς τα εκεί.
Εκτός απ’ αυτό, το δεύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Τουρκία είναι η δημιουργία κουρδικής οντότητας. Αυτό που ανησυχεί τους Τούρκους είναι, αφενός οι δηλώσεις αμερικανών αξιωματούχων για ίδρυση “ανεξάρτητου Κουρδικού Κράτους”, αφετέρου και οι ρωσικές δηλώσεις υποστήριξης για μια “περιφέρεια ημι-αυτόνομης κουρδικής ομοσπονδίας. Το σχέδιο βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη για την δημιουργία αυτόνομου κουρδικού κράτους μέσα στο Ιράκ, που αναμένεται να ενωθούν με τμήματα από Συρία και εδάφη της Τουρκίας. Το πρόβλημα που υπάρχει, για την Τουρκία, είναι οι εθνικές επιδιώξεις των Κούρδων στη περιοχή. Στο Βορρά, υπάρχει η Κουρδική Οντότητα, Σουνιτικής Μουσουλμανικής υφής, στην οποία θα υπαχθούν και οι άλλες μικρότερες μειονότητες, συμπεριλαμβανομένων και των Σουνιτών Ιρακινών, που απαρτίζουν το 30%.
Υπάρχει ενδεχόμενο στρατιωτικής ενέργειας της Τουρκίας σε βάρος του Βορείου Ιράκ “για λόγους εθνικής ασφαλείας προς αντιμετώπιση των Κούρδων”. Το Αμεριανικό Πεντάγωνο, το απασχολεί σοβαρά το τεράστιο κενό στο Ιράκ μην εξαναγκάσει την Τουρκία να επέμβει στρατιωτικά, προκειμένου να προλάβει οποιαδήποτε κίνηση δημιουργίας αυτόνομου Κουρδικού Κράτους.
Εάν η Τουρκία επιχειρήσει κάτι τέτοιο κατά του Βορείου Ιράκ, και Συρία και Ιράν της επιτεθούν, οι τούρκοι είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι το ΝΑΤΟ θα προστρέξει, για να προστατεύσει την εδαφική ακεραιότητα της, σύμφωνα με το άρθρο 5. Και η Αγκυρα πιστεύει ότι “σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, και η Ελλάδα θα υποχρεωθεί ν’ ακολουθήσει το ΝΑΤΟ σ’ αυτή την περιπέτεια”.
Η Τουρκία ανησυχεί στην ιδέα ότι οι Κούρδοι της Συρίας έτσι και ενοποιήσουν τα εδάφη τους στη Συρία και στο βόρειο Ιράκ, το κουρδικό κράτος θα περιλαμβάνει και εδάφη της Τουρκίας. Σύμφωνα με το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ, το Ιράν έχει 8.1 εκατομμύρια, το Ιράκ 5.5 εκατομμύρια η Συρία 1.7 εκατομμύρια και η Τουρκία 14.7 εκατομμύρια. Τα εκτιμώμενα τριάντα εκατομμύρια Κούρδων κατοικούν κυρίως στις ορεινές περιοχές του σημερινού Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία, την Τουρκία παραμένουν μία από τις μεγαλύτερες εθνότητες των λαών του κόσμου χωρίς ένα κυρίαρχο κράτος. Αυτή η εξέλιξη θα προκαλέσει κρίση στην Τουρκία, αφού και οι Κούρδοι της νοτιοανατολικής Τουρκίας (τουρκοκρατούμενο βόρειο Κουρδιστάν) θα επιδιώξουν να ενωθούν με τα ελεύθερα κουρδικά εδάφη.
Αυτή τη στιγμή, που η Τουρκία αντιμετωπίζει έναν εθνικό κίνδυνο, η Ελλάδα πρέπει να έχει κατά νου ένα τέτοιο φάσμα. Βάσει των γεγονότων και εξελίξεων θα κληθεί να παίξει σημαντικλο ρόλο στη νέα Μέση Ανατολή. Το πολιτικό μας σύστημα πρέπει να σταθεί αντάξιο των γεωπολιτικών ανακατατάξεων και να δώσει ένα αγώνα πανεθνικό και προς κάθε κατεύθυνση για την κατοχύρωση των εθνικών μας δικαίων και συμφερόντων από το βόρειο Αιγαίο έως στη μαρτυρική Κύπρο. Οι πολιτικοί μας οφείλουν άμεσα να πάψουν να ασχολούνται με τη “στείρα και χυδαία” μικροπολιτικής τους.
Οι Ελληνες πολιτικοί πρέπει να λάβουν υπόψιν ότι η επικράτεια μιας χώρας ειναι η πιο σημαντική κατοχή του κράτους. Η ιστορία των διεθνών σχέσεων είναι γεμάτη με πολέμους για εδαφικές επεκτάσεις, και ακόμη και εκείνοι που είναι πολύ αδύνατοι ή αδιάφοροι για επέκταση υπερασπίζονται σθεναρά το εδαφικό τους καθεστώς. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την επικράτεια η οποία καθορίζει ένα κράτος ως κυρίαρχο που στη σύγχρονη εποχή αυτές οι οριοθετημένες περιοχές καθορίζουν την φυσική ύπαρξη της χώρας. Ένα κράτος που αρχίζει να συρρικνώνεται νοείται, συνήθως, ως ένα κράτος που πεθαίνει και βρίσκεται σε μια κατάσταση διαμελισμού από ισχυρότερους γείτονες ή αυτονομιστές, όπως ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο «ασθενής της Ευρώπης».
Γνωρίζουμε ότι ο πυρήνας συμφέρον όλων των κρατών είναι η αυτοσυντήρηση, που προσδιορίζει ότι “ενισχύει τις προοπτικές για την επιβίωση και την ανεξαρτησία τους.” Κάτω από συνθήκες αναρχίας, η κατάσταση του κράτος βρίσκεται σε κίνδυνο από οποιαδήποτε άλλο ή από τα άλλα κράτη, δεδομένου ότι δεν υπάρχει θεσμός, όπως ένας παγκόσμιος ανεξάρτητος κυρίαρχος θεσμός, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο θα εγγυάται την ασφάλεια του κράτους ή ακόμα και την ύπαρξή του. Εμείς, αντιτάσσουμε τον διεθνή χώρο εναντίον του ενδοεθνικού χώρου. Λαμβάνοντας υπόψη ότι μέσα στο κράτος υπάρχει το σώμα του νόμου για την οργάνωση της νόμιμης χρήσης βίας για την προστασία της ζωής και των ελευθεριών των πολιτών, δεν υπάρχει παρόμοια δομή στο διεθνές σύστημα για την προστασία των κρατών
Είναι γεγονός ότι το «παιχνίδι» των διεθνών σχέσεων είναι δομημένο έτσι ώστε να «ανταμείβει κάποιου είδους συμπεριφοράς και να τιμωρεί τους άλλους”. Εκείνοι που επιδιώκουν να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους ανεβαίνουν στην κορυφή και έτσι ανταμείβονται. Αυτοί που δεν εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους τιμωρούνται από το σύστημα και βυθίζονται στον πυθμένα ή μπορεί ακόμη και να εξαφανιστούν.
Επειδή οι Τούρκοι θα δημιουργήσουν απίθανης μορφής προβλήματα, πρέπει να σταματήσουμε το κακό εν τη γενέσει του. Δυστυχώς η Τουρκία δεν έχει μόνο επεκτατικό κατά της Ελλάδας πρόγραμμα πάνω σε μακροπόθεσμη βάση, αλλά και κατακτητικά, τα οποία την παρούσα περίοδο αναζητεί ακόμη μεθόδους να τα επιβάλλει. ‘Ηδη μία από τα προγράμματά της είναι εισβολή των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα.
Είναι φανερό ότι, επιτακτική προβάλλει η ανάγκη της άμεσης δραστηριοποίησης των πολιτικών μας με τις ακόλουθες αποφάσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής:
Πρώτον, έχουμε το σύστημα πολιτικής και ασφάλειας. Η προώθηση της ασφάλειας της πολιτικής κοινωνίας είναι μία από τις βασικές αρμοδιότητες της κάθε κυβέρνησης. Σε έναν αναρχικό κόσμο, όπου τα θεσμικά όργανα για την ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων είναι υποτυπώδη στην καλύτερη περίπτωση, και όπου τα έθνη συχνά μόνα τους προστατεύουν την ασφάλειά τους και την ανεξαρτησία τους, η λειτουργία αυτή έχει σημασία, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς. Ο λειτουργός της εξωτερικής πολιτικής πρέπει να γνωρίζει πόσο αποτελεσματικό είναι το πολιτικό σύστημα μιας χώρας στο να προωθεί την εσωτερική ειρήνη, την ασφάλεια του κράτους. Ο ρόλος μιας χώρας στο διεθνές σύστημα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο καλά μια κυβέρνηση εκτελεί αυτές τις λειτουργίες. Η πληροφορία σχετικά με την κατάσταση της πολιτικής και της ασφάλειας του κράτους λέει πολλά για την ικανότητα μιας χώρας να λειτουργεί αποτελεσματικά στο εθνοκρατικό παγκόσμιο σύστημα. Δεν είναι μόνο ότι η απόδοση των λειτουργιών αυτών που έχουν σημασία στην πολιτική και στην ασφάλεια, αλλά έχει επίσης σημασία όσον αφορά τις επιδόσεις στη διεθνή οικονομική σκηνή. Ερωτήσεις όπως, της πολιτικής σταθερότητας, της πολιτικής ενότητας, της πολιτικής εντιμότητας, την πολιτική συμμετοχή και τις συνολικές πολιτικές συνθήκες της χώρας πρέπει να απασχολούν τον εμπειρογνώμονα της εξωτερικής πολιτικής σε μια χώρα καθώς αυτός ή αυτή επιχειρεί να ζωγραφίσει μια πειστική εικόνα του προσανατολισμού της εξωτερικής πολιτικής του έθνους.
Δεύτερον, είναι η πολιτική εξωτερικής ασφάλειας. Όλα τα έθνη, όπως και η Ελλάδα, πρέπει να έχουν τη πολιτική και την λειτουργία που να προσπαθήσουν να προωθήσουν την εθνική τους ασφάλεια. Για να ανακαλύψουν οι πολιτικοί μας ποιές είναι αυτές οι πολιτικές και πρακτικές θα πρέπει να έχουν ένα εννοιολογικό πλαίσιο για την οργάνωση της σκέψης τους και να διέπεται ο πολιτικός από μεγάλη πολιτική διορατικότητα. . Η πρώτη ιδέα είναι η εκτίμηση απειλής της τρέχουσας κατάστασης της ασφάλειας. Η δεύτερη είναι οι βασικές προοπτικές και οι στρατηγικές για την εθνική ασφάλεια. Και η τρίτη είναι το πρότυπο της εθνικής ασφάλειας.
Επιπλέον, είναι οι βασικές στρατηγικές της εθνικής ασφάλειας. Έχοντας κατά νου, η Ελληνική Κυβέρνηση, ένα τέτοιο φάσμα εξελίξεων, και μελετόντας τις αδυναμίες της τουρκίας, είναι υψίστης σημασίας, ανάγκη, να αναπτύξει στρατηγικές για την προώθηση της ασφάλειας της πατρίδας. Δεδομένου ότι πολύ πριν από την ανάπτυξη του διεθνούς συστήματος, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, οι ηγέτες χωρών είχαν συλλογιστεί σχετικά με τον καλύτερο τρόπο για την προώθηση της ασφάλειας ενός κράτους. Δύο βασικές ιδέες έχουν επικρατήσει στη θεωρία για το ποιά στρατηγική θα ήταν η καλύτερη: (1) Η κάποια μορφή συνεργασίας με άλλα έθνη ή (2) να προσπαθήσουν να στηριχθούν κυρίως στη δύναμη της ίδιας της χώρας ή / και στην άξια ικανότητα των πολιτικών για να διαφυλάξουν την ασφάλεια και την ανεξαρτησία της πατρίδας. Εάν κάνουμε έρευνα για τις στρατηγικές μιας χώρας μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι, όπως προκύπτει υπάρχουν και περισσότερες στρατηγικές. Αυτό δεν είναι ασυνήθιστο.
Παράλληλα, σημαντικό ρόλο παίζει και η συμμαχία ισορροπίας δυνάμεων. Οι πρώτοι γνώστες της στρατηγικής παρουσίασαν μια στρατηγική που σήμερα ονομάζουμε στρατηγική “ισορροπία ισχύος”. Αυτή, βασίζεται στην ιδέα ότι πρέπει οι ηγέτες της Ελλάδας να συμμαχήσουν με ένα κράτος η με άλλα κράτη, προς το συμφέρον της εξισορρόπησης της ισχύος της, από μια απειλητική χώρα ή χώρες, π.χ. συμμαχίες με Κούρδους, Αίγυπτο και Ισραήλ Με αυτό τον τρόπο αυτός που απειλεί θα πρέπει να αποθαρρύνεται από το να παραβιάζει η να επιτεθεί. Η στρατηγική της ισορροπίας ισχύος περιέχει μια σειρά από παραλλαγές που δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει εδώ, αλλά είναι χρήσιμο να ψάξουμε για ενδείξεις ότι η πατρίδα μας μπορεί να συμμετέχει σε μια ισορροπία ισχύος του συστήματος συμμαχίας .
Επιπρόσθετα, έχουμε την Συλλογική ασφάλεια. Μια δεύτερη στρατηγική που απορρέει από αυτή την άποψη είναι η γνωστή συλλογική στρατηγική ασφάλειας. Αυτή βασίζεται στην ιδέα ότι όλα τα έθνη σε ένα σύστημα, είτε των περιφερειακών ή παγκόσμιων, συμφωνούν, με τις συνδυασμένες δυνάμεις τους, να αντιταχθούν σε κάθε έθνος που σπάει την ειρήνη, όπως, π.χ. η Τουρκία. Ενώ η στρατηγική αυτή αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια για την επιτυχή υλοποίησή της, παραμένει ένα μέρος από τις εναλλακτικές αντιλήψεις για την καλύτερη προώθηση της ασφάλειας του ελληνικού έθνους. Κατά μία έννοια όλα τα μέλη των Ηνωμένων Εθνών έχουν συμφωνήσει σε μια συλλογική στρατηγική για την ασφάλεια, αλλά και η έλξη του εθνικού αυτοσυμφέροντος λειτουργεί ώστε να είναι δύσκολη η συμφωνία για να συνεργαστούν, εκτός από ασυνήθιστες περιστάσεις, όπως τον πόλεμο του Κόλπου.
Επίσης, σημαντικός είναι ο τύπος εθνικής ασφάλειας. Για την κατάσταση της ασφάλειας και της στρατηγικής της Ελλάδας, οι πολιτικοί πρέπει να αναζητήσουν τύπους συμπεριφοράς, προκειμένου να προβλέψουν τι θα μπορούσαν να κάνουν σε δεδομένες καταστάσεις. Ενώ οι έλληνες αναλυτές πρέπει να είναι γνώστες των γεγονότων, και ότι οι τύποι μπορεί να αλλάξουν, παρ ‘όλα αυτά επιδιώκουν να γνωρίζουν αν υπάρχουν σταθερότητες στις αντιδράσεις του έθνους σε καταστάσεις ασφάλειας.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ακόμη και την εθνική ασφάλεια. Δηλαδή να γίνει αξιολόγηση απειλής της τρέχουσας κατάστασης. Στη συνέχεια, γίνεται αξιολόγηση της απειλής που έχει να κάνει με μια διεξοδική εκτίμηση της κατάστασης της ασφάλειας της χώρας μας. Η Ελλάδα έχει σημαντικές απειλές για την ύπαρξή της ως έθνος, ή μπορεί να έχει ανησυχητικές, αλλά και κρυμμένες απειλές, που δεν είναι «άμεσες” σήμερα. Φυσικά, οι σημερινοί πολιτική μας, μπορεί να μην έχουν αναγνωρίσιμες απειλές και ακόμη να αισθάνονται την ανάγκη να προετοιμαστούν για τα απροσδόκητα η ενδεχόμενα, συμπεριλαμβανομένων των απειλών από μέσα. Ένα άλλο μέρος αυτής της προσπάθειας είναι να εντοπιστούν οι φίλοι (σύμμαχοι), καθώς και οι εχθροί. Πρέπει να υπολογήσουν ποιες είναι οι χώρες που μπορεί να μετρηθούν σε περίπτωση κινδύνου και ποιές είναι αυτές οι οποίες είναι πιθανό να παραμείνουν ουδέτερες. Ο Ελληνας πολιτικός πρέπει να αξιολογήσει τις πιθανές αλλαγές στην κατάσταση της ασφάλειας που μπορεί να επηρεάσουν τη χώρα σε περίοδο κρίσης. Ο πολιτικός πρέπει να κάνει αυτήν την αξιολόγηση με όσο το δυνατόν ολοκληρωμένη εικόνα της κατάστασης. Μόνο τότε μπορεί να προχωρήσει με αυτοπεποίθηση στην προσπάθεια να ανακαλύψει τις προοπτικές και τις στρατηγικές για την αντιμετώπιση σε οποιαδήποτε απειλή υπάρξη.
Συνοψίζοντας μπορούμε να επισημάνουμε ότι, η δουλειά των Ελλήνων εμπειρογνωνόνων είναι πρώτον, να κάνουνε μια αξιολόγηση της ασφάλειάς μας. Ποιοι είναι οι εχθροί μας, οι πραγματικοί ή οι ενδεχόμενοι εχθροί. Ποιοι είναι οι φίλοι μας; Ποιά θεωρεί, η πολιτική ηγεσία, ως τα σημαντικότερα προβλήματα για την ασφάλεια της πατρίδας; Υπάρχουν, ενδεχομένως, μελλοντικά κινήματα μειονοτήτων; Πόσο ισχυρά είναι; Ποια είναι η προοπτική τους για μια μελλοντική επιτυχία τους; Υπάρχουν μεταναστευτικές επαναστατικές ομάδες στην ελληνική κοινωνία; Πόσο ισχυρές είναι; Ποιές φαίνεται να είναι οι πιθανότητες επιτυχίας τους; Είναι αυτές απειλές για την εσωτερική σταθερότητα. Εδώ, πρέπει να γίνει μια μελέτη που να παρουσιάζει τη συνολική εκτίμησή των πολιτικών για την κατάσταση.
Δεύτερον, σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να εντοπιστούν ποιες είναι οι βασικές προοπτικές (ιδέες) και οι στρατηγικές ασφαλείας που η χώρα μας ακολουθεί τώρα. Μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η ελληνική πολιτική ακολουθεί περισσότερες από μία από τις στρατηγικές που αναφέρουμε, εν συντομία, παραπάνω; Τρίτον, θα πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να προσδιορίσουμε ποιοί είναι οι συμμετρικοί τύποι απαντήσεων στην κατάσταση ασφαλείας που η χώρα μας πρέπει να ακολουθήσει. Έχει αντιδράσει η ελληνική κυβέρνηση στις απειλές κατά συνεπή τρόπο στην πάροδο του χρόνου ή οι στρατηγικές της έχουν κυμανθεί; Τι προβλέπουμε για το μέλλον;
Νικόλαος Λ. Μωραίτης. Ph.D. 12 Απριλίου 2016
Διεθνείς Σχέσεις-Συγκριτική πολιτική-
Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ.
Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας
