Γράφει ο Μιχάλης Παπαδημητρίου
Ζήσαμε πάλι τις προάλλες ένα επικίνδυνο πολιτικό παιχνίδι με εθνικά εξαρτήματα, αν και είναι άγνωστο πώς και πότε θα ολοκληρωθεί.
Πιστοί στις ποιητικές επιταγές του Αλεξανδρινού λογοτέχνη είπαμε πάλι ένα μεγάλο «ναι» συμπληρώνοντας τους σταθμούς μιας αριβιστικής κυβερνητικής πορείας με σκοπό να εξυπηρετηθούν οι εξωτερικές εντολές και ταυτόχρονα να παραμείνουμε στην εξουσία.
Η μεγάλη αλχημεία ξεκίνησε με το «όχι» του δημοψηφίσματος που μέσα σε μια νύχτα έτεκεν ένα απέραντο «ναι» (υπήρξε και σχετική ομολογία).
Ακολούθησε το σχίσιμο του μνημονίου, το «κανένα σπίτι …», το αφορολόγητο, που από αιτία παραίτησης έγινε πανηγυρικά παραίτηση από την αιτία (του να είναι υπό διαπραγμάτευση), και φτάσαμε στην εθνοσωτήρια επικύρωση της «μακεδονικής» γλώσσας.
Να σημειωθεί ότι όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια ανεξήγητη λαϊκή και κοινοβουλευτική κατατονία (*) και χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.
Μάλιστα το τελευταίο «ναι» ήταν ένα καλοσχεδιασμένο όσο και θρασύτατο πολιτικό πόκερ, με τα χαρτιά της αντίπαλης πολιτικής παράταξης!
Γράψαμε πάλι ιστορία. Και ο λαός μπορεί να είναι, όπως λέγεται, σοφός, δεν έχει όμως και ντοκτορά σοφίας, για να αντιληφθεί την πρωτοπορία της πολιτικής σκέψης!
Θα πρέπει πάντως να γνωρίζουν αυτοί που «γράφουν» ιστορία ερήμην του λαού ότι κάποτε τερματίζεται αυτή η δόξα επειδή, ως είπε και ο μέγας δραματικός ποιητής Αγάθων, «ο άρχων δει μέμνησθαι ότι ….ουκ αεί άρχει». Πρέπει να θυμάται πάντα ότι δεν κυβερνά για πάντα.
Κάποτε έρχεται η ώρα της κρίσεως.
Αυτή η ώρα είναι πανομοιότυπη όλες τις εποχές. Δηλαδή, εσύ τρως και πίνεις με τους φίλους σου, και κάποιο αόρατο χέρι γράφει στον τοίχο της αίθουσας «μανή, θεκέλ, φάρες». Τότε, είτε υπάρχει ένας Δανιήλ να σου ερμηνεύσει τον χρησμό, είτε δεν υπάρχει, είναι πια αργά για να ανησυχήσεις και να αλλάξεις πορεία.
Για την ιστορία, ο περίεργος χρησμός γράφτηκε μυστηριωδώς κατά τη διάρκεια συμποσίου του Βαβυλώνιου βασιλιά Βαλτάσαρ το 536 π.Χ. τη νύχτα που επρόκειτο να βρει τραγικό τέλος και να διαλυθεί το κράτος του από τον Κύρο τον Μέγα.
Η εξήγηση δόθηκε από τον προφήτη Δανιήλ που ήταν αιχμάλωτος στην αυλή του, ως εξής: «ο θεός σε μέτρησε, βρέθηκες ελλιποβαρής, και διέλυσε το βασίλειό σου».
Είπε λοιπόν ο ποιητής ότι έρχεται μια στιγμή για κάθε άνθρωπο (και υπερβαλλόντως θα λέγαμε για κάθε πολιτικό) που πρέπει να πει το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι».
Αν και το άφησε κάπως ασαφές ο πονηρούλης, ωστόσο χονδρικά υπαινίχθη ότι (προ)υπάρχει η διάθεση και του «ναι» και του «όχι».
Εκείνο που διαφέρει είναι ότι το «όχι» πάντα πληρώνεται. Είναι θαρραλέα άρνηση προς την καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων, ενώ το «ναι» είναι είναι υποχώρηση και συμβιβασμός.
Εκείνο πάντως που δεν προέβλεψε ο Αλεξανδρινός είναι η «πρωτεϊκή» τέχνη του πολιτικού να αλλάζει «ναι» και «όχι» με ένα νόμο και ένα άρθρο ….
(*) κατατονία= σύμπτωμα πρώιμης άνοιας που χαρακτηρίζεται από ανέκφραστο και απλανές βλέμμα και γενική μυική ακαμψία.
