Το άρθρο πραγματεύεται τον ενάρετο και ταπεινό τρόπο της ζωής του ιδιοκτήτη του εξωκλησίου της Παναγίας Προυσιώτισσας να αποτελεί παράδειγμα για τους ορθόδοξους χριστιανούς ενορίτες. Μέσα από το κείμενο μας μεταδίδει την πίστη, την αγάπη για τον Χριστό και τις αξίες του ελληνορθόδοξου Γένους.
Ο Στέφανος Μαστρογεωργόπουλος (Master) έχει γεννηθεί στο Μικρό χωριό, Ευρυτανίας. Τα ενδιαφέροντά του από μικρό παιδί ήταν κοντά στην Εκκλησία. Το όνειρό του, και η νεανική του καρδιά που φλογιζόταν από την αγάπη του Χριστού του έδινε ώθηση να γίνει μοναχός, να αφιερωθεί και να μπεί σε κάποιο μοναστήρι. Γι’ αυτό και όταν ήταν είκοση ετών μπήκε στο Μοναστήρι της Παναγίας της Μπρουσιώτισσας ως δόκιμος για αρκετό διάστημα. Έτσι, όλη η παιδική και εφηβική ζωή του βιώθηκε μέσα στην Εκκλησία.
Αργότερα, πήρε το δρόμο της ξενητειάς, και μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο γράφων έχει την εξαιρετική τύχη να γνωρίζει πολύ καλά τον Στέφανο και την εξαίρετη σύζυγό του, την Κωνσταντίνα, εδώ και 30 ολόκληρα χρόνια. Είχε φιλοξενηθεί αμέτρητες φορές στο σπίτι τους. Κύριο χαρακτηριστικό, οι συζητήσεις του, γύρο από την Εκκλησία, την πίστη και την πατριδα.
Το σπίτι του φιλοξένησε αναρίθμητους εργάτες του ευαγγελίου με χαρά και ευχαρίστηση. Πρέπει να σημειωθεί ότι όλη η οικογένεια του συμμετείχε ευχαρίστως σε όλες τις πρωτοβουλίες του.
Όλα αυτά συνθέτουν ένα ελληνικώτατο χριστιανικό ορθόδοξο σπιτικό, αφού, στην άκρη του κήπου της μεγάλης τους αυλή, ένα ιδιωτικό εκκλησάκι βρίσκεται. Αυτό το ρημοκκλήσι είναι η Παναγία η Μπρουσιώτισσα, και φτιάχτηκε από τον ίδιο στο Antioch της Βόρειας Καλιφόρνιας, Έχει ότι έχει και μιά μεγάλη εκκλησία. Από μέσα η εκκλησία είναι κατακάθαρη και περιποιημένη, το τέμπλο με τα εικονίσματα, την Άγια Πόρτα με τον Μέγαν Αρχιερέα, τα μικρά μανουάλια, το μικρό αναλόγιο του ψάλτη με τα βιβλία, τα καντήλια, το μικρό θυμιατό κρεμασμένο κοντά στην Πρόθεση, όλα μικρά και χαριτωμένα. Σε αυτό το εκκλησάκι της Παναγίας παρευρεθήκαμε στην Θεία λειτουργία επί τη εορτή του Αγίου Στεφάνου στις 27 Δεκεμβρίου 2015. Η Θεία Λειτουργία του πατέρα Nobojsa ήταν κατανυκτική. Το πρωινό δροσερό αεράκι μπαίνει από τα μικρά παράθυρα, και σμίγει με του λιβανιού και με του κεριού την ευωδία.
Σε αυτό το εκκλησάκι, ο Στέφανος και η σύζυγός του Κωνσταντίνα, ανάβουν τα καντηλάκια, λιβανίζουν και προσεύχονται στην Παναγία την Μπρουσιώτισσα για όλους τους δοκιμαζόμενους έλληνες. Εκεί μέσα, διαβάζουν ακολουθίες του νυχθημέρου όπως Απόδειπνο, Μεσονυκτικό, ‘Ωρες, και ψέλνουν ωραιώτατους ύμνους από την πλούσια υμνολογία μας, κάτι που, γι’ αυτούς, είναι απαραίτητο, κάθε Σάββατο βράδυ.
Τα ενδιαφέροντά του Στέφανου από μικρό παιδί ήταν κοντά στην Εκκλησία, γι’ αυτό και έχει γνώσεις και βιώματα της ορθόδοξης πίστης που με την σιωπή του απλά και ταπεινά μας τα μεταδίδει. Τα λόγια του είναι όλο ευχές και συμβουλές, αλλά και όλη η γεμάτη αγάπη συμπεριφορά του.
Είναι αξιοσημείοτο ότι, υπηρετεί ως ιεροψάλτης, τους ιερείς σε όλες τις εκκλησιαστικές ακολουθίες, για 35 χρόνια, αφιλικερδώς, στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στο Βαλλέχο, της Καλιφόρνιας.
Αξίζει να τονιστεί, η θερμή πίστη του, η αγάπη του στον Θεό, η αγάπη του στους Αγίους, στις ακολουθίες, στην ακρίβεια του τυπικού των ιερών ακολουθιών και στην εν γένει λατρεία τον έκαναν έναν γνήσιο ορθόδοξο χριστιανό. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να διακρίνουν με πόσο ζήλο και ολοψυχία δίνεται στις αγαπημένες του προσευχές, ακολουθίες που μάλιστα στην περίοδο της μεγάλης Τεσσαρακοστής που έχουν μεγάλη διάρκεια. Μας λέει, «η καλύτερή μου ευχαρίστηση και απόλαυση είναι να διαβάζω πνευματικά όλη την νύχτα”.
Πράγματι, η πνευματική του κατάσταση περνάει αθόρυβα στο κοινοτικό μας περίγυρο, και συγγενικό περιβάλλον. Πάντα μιλάει στους ανθρώπους ότι η μοναδική τους ελπίδα είναι να πιστέψουν στον θεό.
Στον υποφαινόμενο εμπιστεύτηκε ότι δεν “παρέλειψε στην ζωή του να αγωνίζεται σαν μοναχός γιατί έτσι αισθάνεται κι ας μην έχει το σχήμα.” Μας δήλωσε ότι: «Δεν φοβάμε να δω την κοίμησή μου, να δω το σώμα μου στο φέρετρο, γιατί η επίγεια αυτή ζωή είναι ένα διάλειμμα. Το παν είναι να πάρουμε αυτό που είναι για την σωτηρία της ψυχής.” Η ζωή του είναι ένας αγώνας να για να κρατηθεί αγνός στην ψυχή και στο σώμα. Πιστεύει ότι “καταφύγιο και ελπίδα στη ζωή του είναι η προσευχή και ο εκκλησιασμός.”
Είναι γεγονός ότι τίμάει την κοινότητά μας με το ήθος, την ευγένεια, τη γλυκύτητα, τη σεμνότητα και την πραότητά του. Πράγματι, διακρίνεται για την ευαισθησία, το μεγαλείο της ψυχής του, τον ετεροκεντρισμό της αγάπης, την καλοσύνη, την ανθρωπιά του! Άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Πάντα παρών σε όλες τις εκδηλώσεις της εκκλησίας μας, με τεράστια προσφορά.
Σαν άλλος Πυγμαλίων ενσαλάζει στις ψυχές μας τον έρωτα του καλού και μας μεταλαμπαδεύει την αρετή, γιατί είναι πρότυπο αρετής ο ίδιος. Είναι η ζώσα παρουσία του πνευματικού ανθρώπου μέσα στο κοινότητά μας,
Το κυριότερο όμως είναι ότι ο Στέφανος είναι πνευματικός άνθρωπος με την ουσιαστική σημασία του όρου, δηλαδή ο άνθρωπος που βιώνει τα μυστήρια και τη ζωή της Εκκλησίας μας, που αγαπά τον Θεό και τους αγίους μας, που ομολογεί τον Χριστό με τα λόγια και τη ζωή του. Αποδέχετε το θέλημα του Θεού με την παρρησία και την εγκαρτέρηση ενός αληθινού ορθόδοξου χριστιανού.
Συμπερασματικά, εκείνο που προέχει είναι ότι είμαστε ευτυχισμένοι να τον έχουμε κοντά μας γιατί, ως πραγματικός χριστιανός Ορθόδοξος, μας εμπνέει και μας μεταλαμπαδεύει την αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο, τον σεβασμό, την αλληλεγγύη, την ανεκτικότητα, την ενσυναίσθηση, την εργατικότητα, και την κοινωνική προσφορά. Ο τρόπος της ζωής του αποτελεί ένα πρότυπο και παράδειγμα για όλους μας. Βλέπουμε την “κατ’ οίκον Εκκλησία. Μέσα στους πειρασμούς της κοινωνίας βλέπουμε μια καθαρή μορφή ορθόδοξου ασκητή, μια εμπειρική πνευματική ζωή. Η σιωπή του και η χαριτωμένη ψυχή του είναι διδακτική για μας. Έχει απλότητα, ταπείνωση, και καμμιά ιδέα για τον εαυτό του. Ζεί ασκητικά και με την γενικώτερη έννοια. Ασκητής της υπομονής, της αγάπης, της ταπεινοφροσύνης.
Μέσα στην ζωή και στο πιστεύω του Στέφανου υπάρχει όλη η ορθόδοξη εμπειρική, η ταπεινή ψυχή.
Νικόλαος Λ. Μωραίτης. Ph.D.
Καλιφόρνια 2016
