Τον Αύγουστο του 1973 σε μια Τράπεζα της Στοκχόλμης γεννήθηκε και πολιτογραφήθηκε ένα περίεργο και εν πολλοίς ανερμήνευτο σύνδρομο, το λεγόμενο «σύνδρομο της Στοκχόλμης».
Δυο ληστές κράτησαν ομήρους για έξι ημέρες τέσσερις υπαλλήλους της Τράπεζας, όμηροι οι οποίοι ταυτίστηκαν με τους απαγωγείς τους, έδειξαν αισθήματα ανεξήγητης συμπάθειας προς αυτούς και μάλιστα αρνήθηκαν να καταθέσουν εναντίον τους στη δίκη που επακολούθησε.
Αυτή είναι περιληπτικά η ιστορία.
Έκτοτε ερευνήθηκε διεξοδικά το φαινόμενο και επιχειρήθηκε να αναλυθεί με φροϋδικούς όρους (ως «τραυματική συγκόλληση» κλπ)
Το σπουδαίο στην υπόθεση είναι ότι αυτό που μπορεί να συμβεί σε μεμονωμένα άτομα, συμβαίνει –και μάλιστα χωρίς να το πάρουμε είδηση- και σε μεγάλη κλίμακα, δηλαδή σε κοινωνική διάσταση.
Ακούμε κατά καιρούς, και ιδιαίτερα τώρα τελευταία που επιχειρήθηκε για προπαγανδιστικούς λόγους να επαναξιολογηθεί, να απενοχοποιηθεί και να αγιοποιηθεί η πολιτεία των αριστερίστικων (…) κυβερνήσεων στην Ελλάδα, ανθρώπους του μεγάλου, του ανώνυμου και του κατατρεγμένου λαού, να δοξολογούν πολιτικούς που τους λεηλάτησαν σε βάθος χρόνου, τους εξαπάτησαν και τους υποθήκευσαν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο ευρωπαϊκό μέλλον.
Όσον αφορά το «λεηλάτησαν», να σημειωθεί ότι η υπέρμετρη φορολογία χωρίς ανταπόδοση υπηρεσιών κοινής ωφέλειας συνιστά το αδίκημα της κλοπής ή ορθότερα της υπεξαίρεσης, μιας και το κράτος μαζεύει και διαφυλάττει (για κάποιους συγκεκριμένους σκοπούς) ξένα χρήματα, τα χρήματα του λαού.
Η άκρατη κομματική προκατάληψη (ακόμα και σήμερα υπάρχουν αναμεταξύ μας ορκισμένοι και αδιάλλακτοι ….Βενιζελικοί, για παράδειγμα) σε συνδυασμό με το αποκαλυπτικό σύνδρομο της Στοκχόλμης μας δίνει πράγματι εκπληκτικά και ανεξήγητα φαινόμενα.
Όχι μόνο θα τους ξαναψηφίζαμε, αλλά θα τους βάζαμε και στα εικονίσματα, ανθρώπους που παίρνουν σπίτια ανέργων για φορολογικά χρέη και τους οδηγούν στα χαρτόκουτα της πλατείας παντοτινού Κλαυθμώνος.
Κάθε τόσο μας δείχνουν τα μίντια δημοσκοπήσεις για τη γνώμη και τη συμπάθεια που έχουν οι απλοί άνθρωποι για τους πολιτικούς άρχοντες, και εκεί φαίνεται ανάγλυφα η δοξασία του σπουδαίου (από κάθε άποψη) Γάλλου Νικολά Κοντορσέ (1743-1794) ότι «το μυστικό της εξουσίας δεν βρίσκεται στο μυαλό του εξουσιαστή, αλλά του εξουσιαζομένου»!
Έχουν διασωθεί εικόνες αλήστου μνήμης. Άνθρωποι (υποτίθεται) του λαού να μουσκεύουν με τα δάκρυά τους το καπό της νεκροφόρας πρώην «εθνάρχη» Μα υπάρχει πολιτικός που να προστάτεψε το λαό και προπαντός να του είπε την αλήθεια;
Και εκεί που σκεφτόμουνα το παραπάνω σύνδρομο θυμήθηκα ένα πολύ σχετικό ελληνικό τραγούδι.
Δεκαεφτά χρόνια πριν από το συμβάν της Στοκχόλμης έγραψε ο Μίμης Τραϊφόρος ένα τραγούδι με τίτλο «Ο άνθρωπός μου» και το τραγούδησε η Σοφία Βέμπω (1956)
….και μου τα παίρνει
και με χτυπάει…..
Μα τον λατρεύω
κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις
ο άνθρωπός μου !…..
Τελικά, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου …..
