Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας – Ψυχολόγος, www.paidi-efivos.gr
Τα παιδιά (μας) τα αγαπάμε.
Τα παιδιά (μας) θέλουμε να είναι ευτυχισμένα.
Θα κάναμε τα πάντα για τα παιδιά (μας).
Κι όμως ακόμα κι έτσι είναι αρκετές φορές που ερχόμαστε σε αδιέξοδο. Οι σχέσεις διαταράσσονται, στο προσκήνιο εμφανίζεται ο θυμός και τότε…
Ας ξεκινήσουμε αναγνωρίζοντας όυι η παραπάνω κατάσταση, αν και ποτέ δεν είναι ευχάριστη, είναι συχνή και μάλλον φυσιολογική. Ποτέ η ζωή μας δεν μπορεί να είναι μέλι – γάλα, κατά συνέπεια ούτε και οι σχέσεις μας.
1. Πρώτο βήμα για την επανάκαμψη στην ομαλότητα είναι η αποδοχή του «προβλήματος». Να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματά μας γύρω από αυτό – και το ίδιο να κάνουμε και για τα παιδιά.
2. Δεύτερο βήμα είναι να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας αυτό που νοιώθουμε – σε μια συνθήκη όσο το δυνατόν πιο ισότιμη. Δηλαδή και εμείς να εξηγήσουμε στο παιδί τι νοιώθουμε και σε εκείνο να δώσουμε το χώρο για να εκφράσει τι σκέφτεται και πως νοιώθει.
3. Τρίτο βήμα. Ποτέ να μην παραλείπουμε να αναφερόμαστε στο «πόσο πολύ τα αγαπάμε», ακόμα κι όταν μας θυμώνουν, ακόμα κι όταν μας πληγώνουν, (εξάλλου ποτέ δεν πρόκειται να πάψουμε να τα αγαπάμε, οπότε γιατί να το κρύψουμε;).
4. Τέταρτο βήμα. Μια κοινή δραστηριότητα μετά από ένα καβγα(δάκι) ξαναδίνει στην ομάδα / οικογένεια / σχέση την αίσθηση της σταθερότητας και της συνέχειας – το μήνυμα δηλαδή ότι «είμαστε εδώ, είμαστε μαζί, ακόμα κι όταν διαφωνούμε, ακόμα κι όταν θυμώνουμε». Κάτι τέτοιο προστατεύει τα παιδιά από μια αδιόρατη, μη λεκτική απειλή, αλλά ανακουφίζει εξίσου και τους γονείς, η επιστροφή στην οικογενειακή κανονικότητα.
Τα προβλήματα είναι αναπόφευκτα… έτσι είναι η ζωή.
Ας τα αντιμετωπίσουμε!
