η καρδιά μου ραγίζει
το ημερολόγιο γράφει 11 Σεπτεμβρίου 2001, Τρίτη πρωί,
κι η τρομοκρατία βρίσκει στόχο, χτυπά την Αμερική.
Ίσως κάνει τον μεγαλύτερο τρομοκρατικό φόνο
και σκορπά στην πλάση ανείπωτο πόνο.
Σε πιάνει δέος, απελπισία μαζί και θλίψη
2.977 αθώες ψυχές έχουν υποκύψει.
Άλλοι ακαριαία
κι άλλοι στον αέρα.
Όλα έγιναν σ’ ένα λεπτό, σε μια στιγμή
στο κέντρο του Μανχάταν άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή.
Η Νέα Υόρκη, η Ουάσιγκτον κι η Πενσυλβάνια
δέχονται πύρινα φτερά απ’ τα επουράνια.
19 τρομοκράτες ξεφυτρώνουν απ’ τους ουρανούς
και σκορπίζουν όλεθρο, κάτι που δεν χωρά ανθρώπου νους.
Παντού συντρίμμια, φωτιές και γοερές κραυγές.
Παντού άψυχα σώματα και σβήνουν αθώες ζωές.
Σώματα αρμενίζουν στον αέρα
και παιδικές φωνές ουρλιάζουν, ζητούν βοήθεια απ’ τον πατέρα.
Γέροι και νέοι, γυναίκες και παιδιά
μαυρισμένοι καπνισμένοι απ’ την πύρινη φωτιά.
Μαζί και το εκκλησάκι του Άη Νικόλα
καταπλακώθηκε, έγινα μια σόλα.
Ο κόσμος πάγωσε, ζει σαν όνειρο μια πραγματικότητα
που παρόμοια δεν έζησε ποτέ η ανθρωπότητα.
Κι εύχομαι να μην την ξαναζήσει
κάθε άνθρωπος, πρέπει ελεύθερος να ζήσει.
Για όλους τους αδικοχαμένους θέλω να ανάψω ένα κερί.
Θέλω να απευθύνω στον Μεγαλοδύναμο Θεό μία ευχή.
Ξεχωριστά για τον καθένα να προσευχηθώ
κι ας μην τον έχω ούτε φίλο, ούτε συγγενή, ούτε αδερφό.
Εκεί ψιλά που βρίσκονται στα αστέρια
Θεέ μου παρ’ τους όλους αγκαλιά, είναι δικά μας αδέρφια.
Είναι δικά Σου παιδιά,
κι ήρθαν κοντά Σου, μόλις η ώρα χτύπαγε εννιά.
Παρ’ τους όλους στην αγκαλιά Σου,
χάρη στο ζητώ, ως ταπεινός δούλος στο όνομά Σου.
Greece Ναύπακτος, 11η Σεπτεμβρίου 2021
Γεώργιος Κ. Βαρελάς – ‘’ο έφηβος παππούς Γ.Β.’’
