Της Διάσπαρτης Ελλάδας
την ψυχή διαπερνά
πόνος άπαυτος, πελώριος,
και της κόβει τα φτερά!
Την Μητρόπολη Πατρίδα
βλέπει να παραπατεί,
φορτωμένη με δανείων
βάρος το πολύ βαρύ.
Πιάστηκε μες την παγίδα
ύπουλων των δανειστών,
αλεπού που βγήκε βόλτα
στο παζάρι των αστών!
Χεροπόδαρα την δέσαν,
ευθαρσώς την απειλούν,
κόβουν, ράβουν και συλλέγουν
ό,τι λάχει κι ό,τι βρουν.
Ψωροκώσταινα φαντάζει,
ηλιογέννητη Ελλάς,
αντικρίζοντας σε κάνει,
θες δε θες, να συμπονάς.
Αμαυρώθηκε το κάλλος
της Ελλάδος της καλής,
με τις αύρες ζυμωμένο
και τον ήλιο της αυγής.
Οι γοργόνες πια δεν παίζουν
με δελφίνια στο γιαλό,
τα πλατάνια δε θαυμάζουν
των παρθένων το χορό!
Μαύρη της Ελλάδας μοίρα,
Έλληνες Διασποράς
θα διχάσει, θα χωρίσει,
σύνδρομο της συμφοράς.
Άλλοι γρήγορα θα τρέξουν
να της συμπαρασταθούν,
σώμα και ψυχή θα δώσουν,
στον αγώνα που θα μπουν.
Άλλοι, πλούσιοι θα στείλουν
χρήματα με την ευχή,
η Πατρίδα να γνωρίσει
σύντομα την προκοπή!
Άλλοι, τέλος, μ’ αηδία,
μη γνωρίζοντας γιατί,
θα ζητήσουν για να κόψουν
κάθε γέφυρα μ’ αυτή.
Έπρεπε πηγή να μείνει
δόξας πατριωτικής,
όχι του Κρανίου τόπος,
κεφαλάρι της ντροπής!
Νέο κύμα των Ελλήνων
φεύγει για την ξενιτιά,
πώς αφήνει της Πατρίδας
θείον τόπο π’ αγαπά;
Δίχως Έλληνες Ελλάδα,
έρημη θενά φανεί,
για λαθραίους μετανάστες
είσοδος κι υποδοχή!
Της Διασποράς Ελλάδα
ίσως ξαναγεννηθεί,
με ονόματος την αίγλη,
κι ιστορία ζηλευτή.
Έσχατος Ελλάδος στόχος,
Έλληνες Διασποράς,
ή του ύψους ή του βάθους,
με αυτούς μαζί θα πας.
Δύσκολος, μεγάλος άθλος,
άξιος της προσοχής,
της Ελληνικής παιδείας
έπαινος της αρετής!
Χ. Κ. Ε.