Εμείς οι Έλληνες τα λέμε διαπραγματεύσεις, αν και η αρχαία έννοια της διαπραγμάτευσης ήταν ακριβώς η εξέταση επιμελώς και η συζήτηση θέματος απ’ αρχής μέχρι τέλους.
Οι Τούρκοι το λένε παζάρ(ι), από την περσική λέξη μπαζάρ, και σημαίνει την αγορά (που κατ’ έθιμον γινόταν την Κυριακή και που την ονομάζουν «Μέρα της αγοράς» Pazar gunu) και φυσικά τις κατά την αγορά διαπραγματεύσεις για τη συμφερότερη τιμή.
Τα παζάρια είναι μέσα στο αίμα όλων των Ανατολιτών και ειδικά των Τούρκων.
Απόδειξη ότι επί μισόν αιώνα τώρα μας επισείουν την απειλή πολέμου ακριβώς για να μας οδηγήσουν σε παζάρια ενώπιον διεθνών αρχών και δικαστηρίων.
Και εδώ αρχίζει να διαφαίνεται η νίλα για την ελληνική πλευρά.
Η Τουρκία είναι έτοιμη ως φαίνεται να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις, αφού έχει στρώσει τον τάπητα αθρόων διεκδικήσεων εκ του μη όντος (χωρικά ύδατα, εναέρια, επικαλυπτόμενες ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδες, αμφισβητήσεις διεθνών συνθηκών κλπ) που τις έχει όλες κεφαλαιοποιήσει στο σύνθημα mavi vatan (γαλάζια πατρίδα), μιας και έχει αντιληφθεί εδώ και δεκαετίες το, κατά τον Θουκυδίδη, «μέγα κράτος της θαλάττης ».
Της λείπει, λέει, το Αιγαίο και γι αυτό το διεκδικεί. Με την ίδια λογική εμάς μας λείπει η χέρσος της Μικράς Ασίας που επί τρεις χιλιάδες χρόνια ήταν δική μας και πάνω της χτίσαμε, διανοηθήκαμε και μεγαλουργήσαμε.
Εμείς όμως από την άλλη μεριά, τυπικοί, συνεπείς και θεοσεβείς, νομοταγείς και συνθηκοταγείς, με την καλοπιστία του αδελφού του ασώτου της παραβολής, θερμοί θιασώτες του διεθνούς δικαίου και του νεοευρωπαϊκού καθωσπρεπισμού, διακηρύσσουμε ότι «δεν διεκδικούμε τίποτα»!!
Δεν διεκδικούμε, δηλαδή, την τύχη των Κωνσταντινουπολιτών, δεν διεκδικούμε το αίμα των Ποντίων και των καμένων Σμυρνιών, δεν διεκδικούμε τη μνήμη 61 (!) ξεκληρισμένων ελληνικών στην πλειονοψηφία τους πόλεων που βρήκαν προσφυγικό αποκούμπι στην παλιά Ελλάδα και κυκλοφορούν έκτοτε με το πρόθεμα «Νέα».
Δεν διεκδικούμε το 40% της μαρτυρικής Μεγαλονήσου με τις χιλιάδες αγνοουμένων. Κι αν αντιτείνουν οι Τούρκοι ότι παζάρευαν κάποτε την Κύπρο με τους Εγγλέζους, να τους θυμίσουμε ότι από το 1400 π.Χ. αδιάλειπτα μέχρι σήμερα την κατοικούν Έλληνες.
Δεν διεκδικούμε την Αγιά Σοφιά και το Φανάρι που σπούδασε ολόκληρη την Ευρώπη, δεν διεκδικούμε τα θέατρα, τα ενυπόγραφα μάρμαρα και όλα τα λείψανα ενός ελληνικού πολιτισμού θαλερού και στίλβοντος στη Μικρά Ασία τουλάχιστον επί τρεις χιλιάδες χρόνια. Κοντολογίς δεν διεκδικούμε τίποτα.
Όταν όμως βρεθούμε και οι δύο ενώπιον των αναισθήτων και αγνωμόνων Ευρωπαίων κριτών, εμείς με το δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα» θα χάσουμε στην καλύτερη των περιπτώσεων τα μισά από όσα διεκδικεί εις βάρος μας η Τουρκία.
Όταν παίζεις ένα παιχνίδι με έναν κακό και άπληστο γείτονα, πρέπει να το παίζεις με τις δικές του «αρετές», με τα δικά του τα χαρτιά.
Αλλιώς μένεις χωρίς ατού και χάνεις την παρτίδα.
Όλα θα μετρήσουνε εις βάρος μας σε μια τέτοια διαπραγμάτευση: οι λεονταρισμοί, οι εκφοβισμοί, η δήθεν χρησικτησία με τις καθημερινές εναέριες παραβιάσεις, οι λυκοφιλίες, το ειδεχθές σκλαβοπάζαρο προσφύγων και λαθρομεταναστών, οι ψεύτικοι χάρτες, ακόμα κι αυτά τα ανυπόληπτα «κωλόχαρτα» των δήθεν συμφωνιών που ανεμίζει ο Παντισάχ.
Θα ήταν λοιπόν ολέθριο να προσέλθουμε σε διαπραγματεύσεις, χωρίς να έχουμε δηλώσει και εκφράσει τις δικές μας διεκδικήσεις.
Και κυρίως γιατί, προσωπικά δεν έχω καμιά απολύτως εμπιστοσύνη στη διεθνή κρίση και στη νομιμότητα και ευαισθησία των διεθνών οργανισμών και των διεθνών δικαστηρίων.
Η διεθνής πολιτική σκηνή διαφεντεύεται από ιταμούς, άπληστους, αναίσθητους και ανιστόρητους μέχρι και στοιχειωδώς αγεωγράφητους ηγέτες.
Αυτοί οι άνθρωποι παζαρεύουν τις τύχες ολόκληρων εθνών μακριά από κάθε αίσθημα νομιμότητας και δικαιοσύνης, και προπαντός, γελοιοποιώντας και υβρίζοντας την ιερή αποστολή τών διεθνών αμυντικών οργανισμών και των Συμφώνων της παγκόσμιας ειρήνης.
