Γράφει ο Μιχάλης Παπαδημητρίου
Είναι γεγονός ότι μια σύγχρονη οδική αρτηρία είναι το «α» και το «ω» της υποδομής και βασικός μοχλός ανάπτυξης.
«Λεωφόρος» είναι η οδός η φέρουσα τον λαό, και σύμφωνα με την αττική διάλεκτο, τον λεώ.
Τον μεταφέρει λοιπόν τον λαό, αλλά προς τα πού;
Αυτά τα θεωρητικά σκεφτόμουν προχθές όταν αναγγέλθηκε χαρμοσύνως ότι παραδόθηκε στην κυκλοφορία ένας οδικός άξονας της Κεντρικής Ελλάδας.
Τρεις ώρες Αθήνα-Τρίκαλα Θεσσαλίας!
Μεγάλη η χαρά, που αγγίζει τα όρια της εθνικής υπερηφάνειας.
Εγώ όμως –σκεπτικός ων- ρωτάω: είναι πράγματι έτσι;
Θα προσπαθήσουμε λοιπόν, μόλις ηρεμήσουμε και βγούμε από τις τοπικές μας λακκούβες (…), να διερευνήσουμε το θέμα.
Οι τρείς μόνο ώρες του εν λόγω δρομολογίου για ποιον θα είναι ευεργετικές και χρυσοτόκες, γι’ αυτόν που θέλει να ζει στα Τρίκαλα και να πετάγεται στην Αθήνα, ή γι’ αυτόν που αποφασίζει να ζει στην Αθήνα και να πετάγεται τις γιορτές στα Τρίκαλα;
Η εκ των πραγμάτων απάντηση είναι ότι ο δρόμος έγινε για τον δεύτερο, και όσο περισσότεροι δρόμοι γίνονται, τόσο θα υδροκεφαλίζεται το κλεινόν άστυ.
Συγκρίνοντας μάλιστα τη σπουδαιότητα μιας τέτοιας οδικής αρτηρίας με ένα επαρχιακό, ας πούμε, νοσοκομείο η πλάστιγγα γέρνει υπέρ του νοσοκομείου, μιας και σχεδόν όλη η επαρχία ταξιδεύει συχνά για τον Ασκληπιό στην Αθήνα.
Γίνεται φανερό, όταν ερευνήσει κανείς το θέμα, ότι δεν μας λείπουν οδικές αρτηρίες αλλά πατριδογνωσία και χωροταξικός σχεδιασμός.
Η Ελλάδα δεν είναι Ολλανδία να τη διασχίσεις από τη μια άκρη ως την άλλη με ένα ποδήλατο.
Είναι μια χώρα με τη δυσκολότερη αλλά και την ομορφότερη μορφολογία του εδάφους στην οποία θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και περί τα 9500 νησιά μικρά-μεγάλα.
Όλος αυτός ο θεσπέσιος χώρος έχει ομορφιές, αναπτυξιακές και ενεργειακές δυνατότητες, τουριστική αίγλη και την ενδοξότερη ιστορία της Ευρώπης, αν θα μπορούσαμε βέβαια να κάνουμε τέτοια σύγκριση με κάποιο «ενδοξόμετρο».
Ταυτόχρονα έχει και ανθρώπους πατριδολάτρες και περήφανους που θέλουν να ζήσουν στον τόπο τους.
Όλα αυτά δεν είναι στο λεκανοπέδιο.
Στο λεκανοπέδιο βρίσκονται κυρίως οι ευκαιρίες και οι αρπαχτές.
Απαιτείται λοιπόν ένας σοβαρός φυγοκεντρικός και μακρόπνοος σχεδιασμός της περιφερειακής ανάπτυξης με όρους τοπικής εκμεταλλευσιμότητας και ανάδειξης του κάθε τόπου, και φυσικά με όρους επενδυτικής ανταπόδοσης.
Δεν χαίρομαι λοιπόν τόσο εύκολα για τους μεγάλους δρόμους ούτε και για τα απανωτά μετρό της πρωτεύουσας που έχουν γίνει η αφορμή να μαζευτεί στο λεκανοπέδιο σχεδόν το 60% του ελλαδικού πληθυσμού.
Όπως βέβαια δεν χάρηκα και τότε που κόμπασε η Ελλάδα ότι ήταν σε θέση να διαθέσει κοντά 50 δισεκατομμύρια ΕΥΡΩ για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, ένα συναίσθημα που ήρθε σιγά-σιγά το πλήρωμα (θα το λέγαμε και … πληρωμή) του χρόνου να μου το επιβεβαιώσει …
