Γράφει ο Μιχάλης Παπαδημητρίου
Σήμερα θα σκανδαλίσουμε κάποιους αναγνώστες, αλλά μας το επιτρέπουν τα γεγονότα.
Ο άνθρωπος από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα αφιερώνει τους αγώνες και τα επιτεύγματά του στους αγίους και στις θείες δυνάμεις.
Οι λογικοί άνθρωποι είναι μετριόφρονες και ορθώς πράττουν.
Έτσι γινόταν και στην αρχαία εποχή αλλά έτσι και στη βυζαντινή και τη νέα οι οποίες στην ουσία αντέγραψαν τα ήθη της αρχαίας.
Αν εξαιρέσουμε κάποιους ουρανόπληκτους που βλέπουν οπτασίες και θείες μορφές να υπερίπτανται και να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των αγωνιζομένων, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο πλείστος λαός ευρισκόμενος εν κινδύνω εναποθέτει τις ελπίδες του στον θεό και τους αγίους.
Ακόμα και τις νίκες του. Δεν λέει δηλαδή «νίκησα» αλλά «νικήσαμε, με τη βοήθεια του θεού», ενός θεού που ασφαλώς δεν είναι πάνω στις πολεμίστρες, αλλά βαθιά μέσα μας και αναμοχλεύει τις αντοχές και τις δυνάμεις μας.
Το άρθρο το σχεδίασα τις προάλλες και συγκεκριμένα την ημέρα των Εισοδίων της Παναγίας, που ήταν –λέει- και γιορτή των Ενόπλων Δυνάμεων (;…)
Το θέμα της ταύτισης όλων των εθνικών μας αγώνων και μνημοσύνων εορτών με τόσες γιορτές του θρησκευτικού εορτολογίου έχει παραγίνει, και νομίζω ότι ευτελίζει και τις πρώτες και τις δεύτερες.
Έχουμε χάσει τον λογαριασμό.
Γιορτή της Παλιγγενεσίας και του Ευαγγελισμού, γιορτή της 28ης Οκτωβρίου και της Αγίας Σκέπης, γιορτή των Ενόπλων Δυνάμεων (έτσι γενικώς και αορίστως) και των Εισοδίων της Θεοτόκου, γιορτή της Αεροπορίας και των Αρχαγγέλων, γιορτή του Πυροβολικού και της Αγίας Βαρβάρας, γιορτή του Ναυτικού και του Αγίου Νικολάου, γιορτή του Πεζικού και του Αγίου Γεωργίου, γιορτή της Πυροσβεστικής και των Τριών Παίδων εν καμίνω, και γιορτή του ΚΨΜ και των πεντακισχιλίων που χόρτασαν με πέντε άρτους.
Ευτυχώς την τελευταία γιορτή δεν την έχουν επινοήσει ακόμα !…
Διάβασα για να ενημερωθώ για το πόθεν και το γιατί της πρόσφατης εορτής των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ξεκίνησε –λέει το διαδίκτυο- ως εορτή της νίκης επί των κομουνιστικών δυνάμεων και τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Καθορίστηκε στην αρχή η 15η Αυγούστου, αργότερα επί δικτατορίας η 29η Αυγούστου, και πάλι αργότερα μετατέθηκε στις 21 Νοεμβρίου.
Προχειρότητες και άχρηστες και ανούσιες πρωτοβουλίες κάποιων ονειροπαρμένων και πατριδοκάπηλων.
Οι γιορτές αυτές, μαζί με όλες τις άλλες των τοπικών εορτών αλλά και των τοπικών απελευθερώσεων, μας συντηρούν μνήμες που βέβαια χρειάζονται αλλά πονάνε, κινητοποιούν επιτελείς και επισήμους, αγήματα, περιφορές εικόνων, αργίες μαθητών και εργαζομένων, νωχέλεια, έξοδα και πολλά άλλα που βαρύνουν ένα έθνος που προσπαθεί με κόπους και οικονομικές θυσίες να χτίσει το μέλλον του.
Πολλώ δε μάλλον αυτές οι σταθερές επαναλήψεις έχω την εντύπωση ότι ναρκώνουν ή έστω αμβλύνουν την ευαισθησία απέναντι σε τόσο σοβαρά θέματα, κάτι που κάνουν και οι άπειρες «παγκόσμιες ημέρες» που δεν χωράνε πλέον στο ετήσιο ημερολόγιο, και που έχουν γίνει ασήμαντη ρουτίνα που υποβαθμίζει τη σημασία της κάθε επετείου.
Θα συμφωνήσουμε ότι καλή είναι η ευσέβεια (που ήταν κάποτε «ηγεμών πασών των αρετών») και η αναμονή της εξ ουρανού βοηθείας, όπως συνέβαινε άλλωστε και στους αρχαίους χρόνους, να θυμηθούμε όμως ότι από τότε υπήρχε και ο σοφός αισώπειος μύθος που έλεγε «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» …..
