Ορθοδοξία
Βυζαντινών των θεολόγων πλήθος,
της Ελληνίδας γλώσσας της καλής,
δυνάμεις επιστράτευσε με πείσμα,
στο έργο πίστης Οικουμενικής!
Ορθοδοξίας βάλθηκε το δόγμα
να το δομήσει με μια μαστοριά,
με ρητορείας ρήματα μεγάλα,
και σοφιστείας πλέγματα πολλά.
Τριαδικό το δόγμα το δικό της,
σαν πλέγμα το πλεγμένο με κλωστές
τριπλές, χρωματιστές, συνταιριασμένες,
σαν της Αιγύπτου τρίχρωμες φυλές.
Ελλήνων Δωδεκάθεο παρείδε,
και των Εβραίων μονιά Γιεχωβά,
Τριάδας ομοούσιας θα τρίψει
τον τέλειο και θείο τραχανά!
Την Οικουμένη θέλει για να σώσει
από θρησκείες άχρηστες, τυφλές,
αιρέσεων το πλήθος ν’ αφανίσει,
σαν της Λερναίας Ύδρας κεφαλές.
Δόξας ορθής θα δώσει θείο δώρο,
στην Αυτοκρατορία την τρανή,
Ρωμαίων τις ψυχές να διασώσει,
με σωτηρίας δήθεν μηχανή!
Στον Κωνσταντίνο βρήκε υπηρέτη
πρόθυμο του Θεού τ’ αληθινού,
της Νέας Ρώμης ύψωσε τα τείχη,
στου Βόσπορου ακτές του καθαρού.
Και πόθησε την Οικουμένη όλη
να καταστήσει πια Χριστιανική,
ενότητα της πίστης να δεσπόσει,
από τη Δύση στην Ανατολή!
Μα, των αιρέσεων κακό το σπέρμα
κόβει κομμάτια καθημερινά,
αλλόφυλων τα φύλα ξεκοπήκαν,
μείναν μονάχα τα Ρωμαϊκά.
Το τέλος Βυζαντίου πλησιάζει,
Προφήτη νέα πίστη, πιο σκληρή,
Άραβες με τους Τούρκους συνταιριάζει,
Ορθοδοξία πώς ν’ αντισταθεί;
Η γλώσσα σαν μνημείο τους θυμίζει,
πως ήταν Έλληνες ιστορικοί,
Μυστράς θα δώσει τελικά τη μάχη,
με Τούρκο, τρομερό κατακτητή.
Εκεί της Αναγέννησης καμπάνα
θεν’ ακουστεί με πέρασμα καιρού,
Κολοκοτρώνη μια κραυγή θα σκιάξει
τ’ απομεινάρια Τούρκικου κακού.
Μα Νέα Ρώμη πάλι την κρατάνε
Τούρκικα χέρια, τα μη καθαρά,
Ορθοδοξία δούλα στο χαρέμι,
χωρίς λαλιά και δίχως λευτεριά!
Χ. Κ. Ε.
