Στεναχωρέθηκα αφάνταστα όταν πριν τρία χρόνια η Δημοτική αρχή κατέστρεψε με έναν εξεζητημένο «ολλανδισμό» τους μισούς σχεδόν χώρους στάθμευσης της πρωτεύουσας της Σάμου και τους πεζοδρόμησε παραδίνοντάς τους στην αναίδεια της αναψυχής των πολύχρωμων λαθρομεταναστών, μέχρι που είδα πολύ πρόσφατα ότι αυτό το σχέδιο είναι καλά οργανωμένο και σε πανεθνική κλίμακα.
Πεζοδρομείται λοιπόν μερικώς και το κέντρο της Αθήνας, δημιουργώντας όπως λένε οι ίδιοι οι οδηγοί ανυπέρβλητα κυκλοφοριακά προβλήματα, και παράλληλα ποδηλατοδρομείται μεγάλο μέρος του λεκανοπεδίου από την Κηφισιά μέχρι τα Φάληρα.
Άκουσα κάποιους χαμένους στην τηλεόραση να διαφημίζουν το εγχείρημα ως θελκτικό, ασφαλές, υγιεινό και προπαντός ρηξικέλευθο.
Να θυμίσουμε με την ευκαιρία ότι «ρηξικέλευθος» είναι αυτός που σπάει τους δρόμους και ανοίγει νέους …
Το αυτοκίνητο, αυτό το σύμβολο της παγκόσμιας ανάπτυξης και της ευζωίας τίθεται από κάποιους σήμερα (!) υπό διωγμόν, κι αυτό είναι το περίεργο.
Δεν μας εξυπηρέτησε δηλαδή, δεν μας γλίτωσε από άσκοπες βραδυπορίες, δεν μας πρόσφερε ασφάλεια και μεταφορική ευχέρεια καθώς και αυτονομία μετακίνησης, δεν μας άνοιξε θαυμάσιους περιηγητικούς ορίζοντες με προσιτό κόστος.
Δεν του αναγνωρίζουμε καμιά ωφέλεια. Πρέπει να διωχθεί και να μην έχει πού την κεφαλήν κλίνη.
Οι κυβερνητικοί που οργανώνουν και θεσμοθετούν τέτοιες ηλίθιες λύσεις τα ρίχνουν βέβαια στους επιστήμονες πολεοδόμους, όπως για τα μέτρα του κορονοϊού για τα οποία υπεύθυνοι ήταν αποκλειστικά οι επιστήμονες λοιμωξιολόγοι.
Δεν φταίνε αυτοί. «Η Εύα τους ηπάτησε» ….
Θα πρέπει να διαβάσουμε και να κατανοήσουμε την πραγματικότητα και προπαντός να συμβιβαζόμαστε μαζί της. Και δυστυχώς αιωρούμαστε πολύ εύκολα από το ένα άκρο στο άλλο. Το αυτοκίνητο μπορεί να ρυπαίνει στο βαθμό που ρυπαίνει ( αλλά κι αυτό ελέγχεται), ωστόσο δεν έπαψε ποτέ να είναι ο πιστός και αναντικατάστατος φίλος και συνεργός του σύγχρονου ανθρώπου, όπως ήταν επί παραδείγματι πριν από λίγες δεκαετίες ο γάιδαρος ή το άλογο.
Τότε είχε τη χριστιανική ευαισθησία ο άνθρωπος να του αφιερώνει κατάλυμα στο ισόγειο της διώροφης οικίας με το παχνί του, τη ζεστασιά του και όλες τις ανέσεις του.
Σήμερα ο αντίστοιχος «πολυάλογος» σύντροφός του βρίσκεται μόνιμα στο στόχαστρο της τροχαίας και των σχετικών αρχών, και τις περισσότερες φορές για δημοτικό χαρτζιλίκι.
Σε λίγο καιρό θα βρίσκουμε χώρο στάθμευσης μοναχά στη Φλόκα, απέναντι από την πόλη και σε απόσταση τριών χιλιομέτρων, και αυτό θα θεωρείται δημοτική εξυπηρέτηση.
Τα ίδια και στην Αθήνα.
Οι συλλαβόντες αυτές τις πωτοποριακές ιδέες καυχώνται από τώρα ότι θα είναι μεγάλη ευτυχία για κάποιον να περπατάει πεντέξι χιλιόμετρα μέσα στην καυτή άσφαλτο, πιο καυτή κι από την καιομένη κάμινο του Ναβουχοδονόσορα, ή να πάρει όλη η οικογένεια τα ποδήλατά της και να πάει από το Γαλάτσι στον … Άγιο Κοσμά!
Οι πολίτες του λεκανοπεδίου δηλαδή προεξοφλείται ότι δεν έχουν εργασία και ούτε έχουν άλλη σπουδαία βιοτική μέριμνα.
Το μόνο που ονειρεύονται είναι να ξύνουν τον αφεδρώνα τους (έτσι έλεγαν τον πρωκτό οι αρχαίοι, αλλά και οι Σάμιοι μέχρι χθες!) όλη την ημέρα πάνω στη σέλα (στίλβοντος) ποδηλάτου ….
