Του Χρήστου Ευαγγελίου
Του ∆ιάκου δόξα ζήλεψε, το κλέος Λεωνίδα,
Παύλος Μελάς νεότερος, ο Μακεδονοµάχος!
Ευθυτενής, σαν έλατο, και καλοκαµωµένος,
Ελληνικής της αρετής ενσάρκωση φαντάζει.
Σα Μάνας Γης το κάλεσµα φωνή Μακεδονίας,
την άκουσε και σείστηκε σύσσωµος ο λεβέντης.
Άφησε τη γυναίκα του και τα µικρά παιδιά του,
και πήρε το τουφέκι του για σύντροφο στη µάχη!
Χοροπηδάν οι Έλληνες, από χαρά µεγάλη,
και των εχθρών τα ήπατα κόπηκαν στην ορµή του.
Ήταν πολλά τα βλέµµατα στη γη των Μακεδόνων
στραµµένα, που τα αίµατα τρέχανε σαν ποτάµια!
Χωρίς καν φόβο του Θεού και του Χριστού την πίστη,
Βούλγαροι τον προδώσανε στους Τούρκους αφεντάδες.
Και λαβωµένος έπεσε, Παύλος το παλικάρι,
το αίµα του ενώθηκε µε των ηρώων αίµα!
Κλαίνε Μακεδονίτισσες, µανάδες Ελληνίδες,
τα διαβατάρικα πουλιά στέκουν να προσκυνήσουν.
Τα νιάτα, τα λεβέντικα, δεν καρτερούν το Χάρο,
µε γερασµένο το κορµί, στ’ αρρωστηµένο στρώµα.
Σαν ∆ιγενής, ζώνει σπαθί και προκαλεί το Χάρο,
να κατεβεί να παίξουνε στις µαρµαρένιες πλάκες.
Πολύ γλυκό, για τον θνητό, της νιότης το ποτήρι,
πιο ποθητό της Λευτεριάς πυρακτωµένο πνεύµα!