Γράφει ο Μιχάλης Παπαδημητρίου
Οι Τούρκοι, δανειζόμενοι (και επί το ορθότερον κλέβοντες) τη γλώσσα και τη σοφία των Αράβων ενέταξαν στην πολεμική τους φιλολογία μια ρήση: ο ηττημένος και πεσών στον πόλεμο γίνεται «μάρτυρας» (σεχίτ) ο δε επιζών γίνεται «γαζής» δηλαδή τιμημένος και ένδοξος, από το αραβικό «γάζα» που σημαίνει τον θρησκευτικό πόλεμο. Το ρητό βέβαια δεν είναι κάτι καινούριο στην ιστορία, ούτε κάτι σπάνιο. Το σπάνιο είναι να το επικαλούνται οι βάρβαροι εισβολείς και οι σφαγείς των λαών, όπως οι Τούρκοι.
Τη ρήση την υπενθύμισε προχθές ο σουλτάνος στον δύσμοιρο και αποβλακωμένο λαό του προετοιμάζοντάς τον για νέες θηριωδίες και ξεσηκώνοντάς τον με συνθήματα πεζοδρομίου, αντί να του υπενθυμίζει, όπως έχει υποχρέωση, ότι η Τουρκία είναι στην ουσία κλεπταποδόχος και σφετεριστής πανάρχαιων πολιτισμών της περιοχής.
Όποιος εκ του πολιτισμένου κόσμου έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι δεν πρόκειται για την «κατάρα της Ασίας» και ολόκληρης της ανθρωπότητας, ας διαβάσει το βιβλίο «Αναφορικά με την Τουρκία» που περιλαμβάνει μαρτυρίες και ανταποκρίσεις του Γενικού Πρόξενου των ΗΠΑ στη Σμύρνη το 1922 George Horton.
Εκεί μέσα διαβάζουμε φρικιαστικές περιγραφές του αφανισμού πλέον των δύο εκατομμυρίων χριστιανών Ελλήνων, Αρμενίων και Σύρων, αλλά κυρίως της παρελκυστικής και βρόμικης στάσης των τότε Μεγάλων Δυνάμεων που έθαψαν τις ζωές και τα όνειρα των χριστιανών γηγενών της Μικρασίας και ανάστησαν την Οθωμανική αυτοκρατορία.
Με την παράδοση μάλιστα της Κωνσταντινούπολης στους Τούρκους και μαζί της Ανατολικής Θράκης πέτυχαν οι δυτικοί «φωστήρες» να καταστήσουν ένα βάρβαρο και εγκληματικό κράτος κάτοικο της Ευρώπης και γεωστρατηγικό ρυθμιστή της Ευρασίας, της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.
Έχουν ήδη περάσει 114 χρόνια από τη λύσσα των Νεοτούρκων και τις φοβερές γενοκτονίες και οι δυτικοί σύμμαχοι, Ευρωπαίοι και Νατοϊκοί, υποδέχονται ως ισότιμο και επίτιμο (!) στην πρόσφατη συνεδρίαση της Πράγας τον βαρβαροσουλτάνο και τον ακούν να λοιδορεί, να προδίδει και να παζαρεύει, αντί να τον πετάξουν σαν τη μύγα απ’ το γάλα.
Θα πρότεινα, μαζί με το προαναφερθέν βιβλίο του Horton, να διαβάζονται στα πανεπιστήμια και τις στρατιωτικές σχολές της Ευρώπης και της Αμερικής και τρία ιστορικά αναγνώσματα «Τα ματωμένα χώματα» της Διδώς Σωτηρίου, το «Νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη και το «Αϊβαλί η πατρίδα μου» του Φώτη Κόντογλου, για να γνωρίσει όλη η Δύση με ποια αποβράσματα της ιστορίας έχει να κάνει.
Έτσι ακριβώς θα μάθουν ότι οι «γαζήδες» δοξάζονταν για μια ψεύτικη και αιμοσταγή θρησκεία, ενώ οι Έλληνες «Κυνέγειροι» (στη μάχη του Μαραθώνα) για τα ιδανικά μιας φιλήσυχης, προοδευτικής, πολιτισμένης αλλά και ελεύθερης ανθρωπότητας.
Ενδεικτική της ακραίας προπαγάνδας τους είναι η περίπτωση του Εθνικού Ύμνου, που μας κατηγόρησαν πρόσφατα ότι δήθεν διακατέχεται από επιθετικό μένος, με το «σε γνωρίζω από την κόψη …».
Δεν μας είπαν όμως για τον δικό τους που είναι ένας (άτεχνος) ύμνος αποκλειστικά για τη δόξα του ισλάμ, και που σε ένα σημείο (άκουσον άκουσον) λέει: «Σκέψου ότι μπορεί αυτή η φλογερή πίστη να αφανιστεί από αυτό το ρημαγμένο και ξεδοντιασμένο τέρας που καλείται «πολιτισμός»!! ομολογώντας με τον πιο επίσημο τρόπο ότι οι Τούρκοι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τον πολιτισμό.
Οι Τούρκοι γαζήδες ήταν πάντοτε απάνθρωποι εισβολείς που καρατομούσαν και βίαζαν αμάχους, ενώ οι ένδοξοι και τετιμημένοι Έλληνες ήταν σχεδόν σ’ όλη την ιστορία τους αμυνόμενοι και αδικούμενοι, όπως ακριβώς στην τραγική, για την παγκόσμια ιστορία, περίπτωση της Μικρασιατικής καταστροφής.
