Όπου και αν στρέψεις το βλέμμα σου η φύση της Ελλάδας σε μαγεύει. Τα επιβλητικά βουνά, τα εντυπωσιακά φαράγγια, τα ποτάμια με τα γάργαρα νερά, τα γραφικά χωριά, οι καταπράσινοι κάμποι, οι αμέτρητες ακρογιαλιές με τα πεντακάθαρα νερά που σαν σειρήνες σε καλούν να σ’ αγκαλιάσουν…
Έκανα πρόσφατα, μαζί με τη γυναίκα μου, μια μεγάλη περιοδεία σε τόπους της ελληνικής γης διανύοντας με το αυτοκίνητο δυόμισι χιλιάδες χιλιόμετρα. Ξεκινήσαμε από τη βάση μας, την Κεφαλλονιά, και μέσω Κυλλήνης και Πάτρας τραβήξαμε για Ηγουμενίτσα. Το πέρασμα από την επιβλητική γέφυρα Ρίου – Αντίρριου σου παίρνει την ανάσα. Είναι πραγματικά ένα τεχνολογικό θαύμα η γέφυρα αυτή αλλά πέραν από αυτό, εκείνο που σε καθηλώνει είναι η θέα από εκεί πάνω. Δεξιά ο Κορινθιακός Κόλπος και αριστερά στο βάθος απλώνεται το Ιόνιο Πέλαγος. Μια πραγματική μαγεία! Τα διόδια, 13,20 ευρώ (!), σε ξαναφέρνουν για λίγο στην πραγματικότητα για να σε συνεπάρουν και πάλι οι μύριες ομορφιές της φύσης.
Ακολουθώντας την Ιόνιο Οδό, η οποία ενώνεται με την Εγνατία στα Ιωάννινα, φθάσαμε στην Αμφιλοχία που οι ομορφιές της βρίσκονται «κρυμμένες» στο βάθος του Αμβρακικού Κόλπου. Σταματήσαμε να ξεμουδιάσουμε. Παρότι ήταν η τελευταία μέρα του Νοέμβρη, ο καιρός καλοκαιρινός. Σκέτη πρόκληση για ένα μπάνιο. Ο χρόνος όμως μας πίεζε και προτιμήσαμε να πιούμε έναν καφέ σε μία από τις πάμπολλες καφετέριες της παραλίας. Μπροστά μας δεκάδες μικρές βάρκες και ψαροκάικα και η γαλήνια απλωσιά του Αμβρακικού, με τα λιγοστά σύννεφα να αντανακλούν στα ξεχασμένα από κάθε πνοή ανέμου νερά του κόλπου. Μια εικόνα πραγματικά αξέχαστη!
Μετά τη μικρή αυτή ανάπαυλα, πήραμε τον αυτοκινητόδρομο 42 που οδηγεί στη Βόνιτσα και από εκεί, περνώντας από την υποθαλάσσια σήραγγα που ενώνει το στόμιο του Αμβρακικού, συνεχίσαμε το ταξίδι μας προς την Ηγουμενίτσα, τον τόπο της πρώτης διανυκτέρευσης.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να γέρνει προς τη δύση και το Ιόνιο είχε πάρει ένα απόκοσμο χρυσοκόκκινο χρώμα. Στο βάθος τα μικρονήσια Παξοί και Αντίπαξοι έδιναν τη δική τους πινελιά στο απέραντο γαλάζιο του πελάγους. Οι σκιές τους κόντρα στο ροδοκόκκινο ήλιο διαλαλούσαν την παρουσία τους σε ντόπιους και περαστικούς. Οι διάφορες αποχρώσεις του γαλάζιου του Ιονίου σε ένα υπέροχο μείγμα με τα ζεστά χρώματα της δύσης. Αξεπέραστα παιγνίδια της φύσης!
Το απόγευμα είχε προχωρήσει για τα καλά. Στρίψαμε αριστερά στον αυτοκινητόδρομο για να πάμε στην Πάργα. Οδηγούσα βιαστικά για να προλάβουμε πριν ο ήλιος βυθισθεί στον ορίζοντα. Την Πάργα είχαμε επισκεφθεί και άλλες φορές, όμως η τουριστική αυτή κωμόπολη αλλάζει όψη ανάλογα με τις εποχές.
Το καλοκαίρι βρίθει από επισκέπτες που εξορμώντας από τα καταλύματά τους προσπαθούν να απολαύσουν κάθε ομορφιά του υπέροχου τοπίου και να την απαθανατίσουν με μύρια φωτογραφικά «κλικ». Η ακτή μπροστά από τον κύριο δρόμο πόλος έλξης των τουριστών και τα βραχονήσια του μικρού κόλπου ασφυκτικά πολιορκημένα από αμέτρητα πλεούμενα. Όσο για τις καφετέριες και τα εστιατόρια γεμάτα όσο δεν παίρνει άλλο!
Το χειμώνα η εικόνα είναι διαφορετική. Όλα πιο ήρεμα. Το τοπίο πιο γαληνεμένο λες και ξεκουράζεται για να πάρει δυνάμεις και να ποζάρει όσο πιο όμορφο γίνεται μπροστά στις κάμερες των αμέτρητων χιλιάδων επισκεπτών το καλοκαίρι που θα έρθει.
Στήσαμε την φωτογραφική και κάναμε και εμείς μερικά «κλικ» παίρνοντας μαζί μας, έστω και ψηφιακά, ένα ακόμα πανέμορφο κομμάτι της ελληνικής γης.
Το σκοτάδι άρχισε να ρίχνει σιγά-σιγά το πέπλο του αλλά η θερμοκρασία, παρότι χειμώνας, μας έκανε καλοσύνες. Έπρεπε, όμως, να βιαστούμε για να φθάσουμε στην Ηγουμενίτσα. Είχαμε χρόνια να την επισκεφθούμε γι’ αυτό και μείναμε άφωνοι από την ανάπτυξη αυτού του σημαντικού πια λιμανιού της Ελλάδας. Είχαμε ακούσει, βέβαια, γι’ αυτή την ανάπτυξη αλλά άλλο ν’ ακούς και άλλο να βλέπεις. Μεγάλα κτίρια, καταστήματα, κίνηση στους δρόμους.
Από το ξενοδοχείο μας τηλεφώνησα σε έναν αγαπημένο φίλο. Το Μιχάλη Καλλή. Ήμασταν συνάδελφοι για 15 χρόνια στην εφημερίδα «Ο Κόσμος» του Σίδνεϊ. Ο Μιχάλης και η οικογένειά του επέστρεψαν πριν 20 και πλέον χρόνια στην Ελλάδα και ζουν τώρα μόνιμα στη Νεράιδα Θεσπρωτίας.
Αφού κάναμε έναν περίπατο στην όμορφη παραλία της Ηγουμενίτσας, οι έντονες μοσχοβολιές μάς οδήγησαν σε ένα όμορφο εστιατόριο. Εκεί οι αναμνήσεις από τα χρόνια μας στη μακρινή και φιλόξενη γη του Νότου ξαναζωντάνεψαν και μας παρέσυραν σε ατέλειωτες συζητήσεις. Θυμάσαι τούτο, θυμάσαι τ’ άλλο. Για θυμήσου αυτό. Όταν κοιτάξαμε κάποια στιγμή το ρολόι κτύπησε… συναγερμός. Έπρεπε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας για λίγες ώρες ύπνου πριν συνεχίσουμε την επομένη, πρωί-πρωί, το ταξίδι μας για τις Σέρρες. Αποχαιρετιστήκαμε με το Μιχάλη, τη γυναίκα του Βούλα και την οικογένειά τους και δώσαμε ραντεβού για μια νέα συνάντηση, αυτή τη φορά στην Κεφαλλονιά.
* * *
Είχε ξημερώσει η 1 Δεκεμβρίου και ο καιρός θύμιζε περισσότερο άνοιξη παρά χειμώνα! Από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου, η Ηγουμενίτσα φάνταζε εντυπωσιακή. Μέσα σε λίγα χρόνια η πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας έχει «θεριέψει». Ο πληθυσμός της έχει σχεδόν διπλασιαστεί και η ανοικοδόμηση έχει πάρει… αθηναϊκές διαστάσεις! Το θετικό είναι ότι οι λόφοι που την περιβάλλουν είναι καταπράσινοι και προσδίδουν μια όμορφη πινελιά στο σκηνικό!
Μετά από ένα πολύ γρήγορο πρωινό ξεκινήσαμε για το δεύτερο σταθμό διανυκτέρευσης της περιοδείας μας. Τις Σέρρες. Έπρεπε δηλαδή να διανύσουμε πάνω από 400 χιλιόμετρα. Η υπέροχη Εγνατία Οδός επιτρέπει στο αυτοκίνητο να «καταβροχθίζει» αυτές τις αποστάσεις σε χρόνο πολύ μικρότερο από ότι στο παρελθόν, όμως, μια περιήγηση σε οποιοδήποτε τόπο δεν είναι μόνο το γρήγορο οδήγημα, ιδιαίτερα όταν δε σε… «κυνηγάνε». Χρειάζονται και οι ανάπαυλες. Να γίνονται σταθμοί σε χώρους πολιτιστικούς-αρχαιολογικούς, σε ταβέρνες γραφικές, σε τόπους που η ομορφιά της φύσης επιβάλλει τη φωτογραφική της απαθανάτιση. Και η Ελλάδα είναι γεμάτη από τέτοιους «πειρασμούς»!
Κάναμε ένα σύντομο σταθμό στα Ιωάννινα για ένα καφεδάκι δίπλα στη Λίμνη. Όσες φορές και αν έχουμε επισκεφθεί την πρωτεύουσα της Ηπείρου, τη γεννήτρα μεγάλων ευεργετών και πατριωτών, δεν την «χορταίνουμε».
* * *
Αξίζει να κάνουμε μια παρένθεση στο ταξιδιωτικό μας σημείωμα με μια σύντομη αναφορά στην άκρως εντυπωσιακή Εγνατία Οδό, τον αυτοκινητόδρομο που θα μας οδηγήσει στο πιο ανατολικό σημείο της πατρίδας, στα ελληνοτουρκικά σύνορα!
Η Εγνατία, λοιπόν, είναι ο μεγαλύτερος αυτοκινητόδρομος της Ελλάδας με μήκος 670 χλμ. Διασχίζει ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα, από τα δυτικά στα ανατολικά. Ξεκινάει από την Ηγουμενίτσα και καταλήγει στους Κήπους του ποταμού Έβρου. Το όνομά της προέρχεται από την Αρχαία Εγνατία Οδό, που διέσχιζε την ίδια σχεδόν περιοχή.
Η κατασκευή της Εγνατίας άρχισε το 1994 και ολοκληρώθηκε το 2014 με την παράδοση στην κυκλοφορία της Γέφυρας Περιστερίου στην περιοχή του Μετσόβου.
Το όλο έργο κόστισε 6 δισεκατομμύρια ευρώ. Με τα λεφτά, δηλαδή, που χρωστάει η Ελλάδα θα κατασκευάζαμε 60 Εγνατίες!
Ακολουθούν μερικά στοιχεία ταυτότητας του έργου:
- 63 κόμβοι σύνδεσης με το υπόλοιπο οδικό δίκτυο
- 177 μεγάλες γέφυρες , συνολικού μήκους 40 χλμ.
- 350 άνω και κάτω διαβάσεις εισόδου – εξόδου
- 73 σήραγγες μέγιστου μήκους 4,8χλμ. (πρόκειται για τη σήραγγα Δρίσκου) και συνολικού μήκους 50 χλμ.
- 43 περάσματα ποταμών
- 11 διασταυρώσεις με σιδηροδρομικές γραμμές
Βέβαια, πέραν από τις ομορφιές που προσφέρει, το σημαντικότερο είναι ότι η Εγνατία συμβάλλει σημαντικά στην ανάπτυξη της Βόρειας Ελλάδας, από την Ηγουμενίτσα μέχρι τους Κήπους του Έβρου, αφού το κόστος των ταξιδιών και της διακίνησης προϊόντων, τόσο εντός της Ελλάδας όσο και στο εξωτερικό, έχει μειωθεί αρκετά.
Είναι πραγματικά απόλαυση να οδηγείς σε αυτόν τον αυτοκινητόδρομο που το όριο ταχύτητας φθάνει τα 140 χιλιόμετρα την ώρα! Εκείνο που κυριολεκτικά σού παίρνει την ανάσα είναι οι φοβερές γέφυρες, τόσο από άποψη τεχνολογικού επιτεύγματος όσο και για τη θέα που προσφέρουν. Η Νάταλη είχε συνεχώς τη φωτογραφική έτοιμη και τα «κλικ, κλικ, κλικ» έδιναν και έπαιρναν… Βοηθούσε και ο καιρός που έβγαζε κοροϊδευτικά γλώσσα στο χειμώνα προσφέροντάς μας απίστευτα ηλιόλουστες μέρες με το θερμόμετρο να κυμαίνεται γύρω στους 18 με 20 βαθμούς Κελσίου! Μόνο για ένα μικρό διάστημα στο Μέτσοβο η σκιά των γύρω βουνών είχε, τις πρωϊνές ώρες, κρατήσει τις θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν γεγονός που δικαιολογούσε και τις προειδοποιήσεις για πιθανή ύπαρξη πάγου στο οδόστρωμα.
Σε λίγο θα εγκαταλείπαμε την πανέμορφη Ήπειρο δίνοντας στους εαυτούς μας μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση επιστροφής για να γευτούμε ξανά τις ομορφιές της.
Γιώργος Μεσσάρης
ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
- Η γραφική Αμφιλοχία στο βάθος του Αμβρακικού Κόλπου.
- Η όμορφη παραλία της Πάργας.
- Η Ηγουμενίτσα έχει μετατραπεί σε σημαντικό λιμάνι της Ελλάδας.
- Αεροφωτογραφία των Ιωαννίνων. Σε πρώτο πλάνο το νησάκι της λίμνης.
- Μια εντυπωσιακή γέφυρα της Εγνατίας Οδού.
www.omegadocumentaries.com (Τελευταία παραγωγή: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ)
