Ιωάννα Τρίκουλη
Το μεγαλύτερο προνόμιο στο να μένει κάποιος κάπου μεταξύ Ελλάδας και Αμερικής και να μοιράζετε το χρόνο του εις αξία στις δυο χώρες τα τελευταία χρόνια είναι να ανακαλύπτει μουσικές σκηνές και συγκροτήματα που ίσως μένοντας σε ένα μέρος μόνο να μην τα γνώριζε ποτέ. Είχα την μεγάλη τύχη να μου συμβεί αυτό και με τους αδελφούς Στρατάκη. Είχα ακούσει κάποια τραγούδια του Γιώργου και του Νίκου Στρατάκη αλλά δεν περίμενα να μου συμβεί αυτό που μου συνέβη όταν τους είδα ζωντανά σε γλέντι σε ένα Κριτικό μαγαζί στην Αθήνα, τον Ομαλό. Από την πρώτη «νότα» με συνεπήραν. Λίγους μήνες μετα με συνεπήραν πάλι με την εμφάνιση τους όταν δέχτηκαν το κάλεσμα του Διονύση Σαββόπουλου για την πρώτη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο για το «Όλοι Μαζί Μπορούμε» δίπλα σε αξιόλογους καλλιτέχνες όπως την Ελευθερία Αρβανιτάκη, Δήμητρα Γαλάνη, Φοίβο Δεληβοριά, Νίκο Ζιώγαλα, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Γιάννη Ζουγανέλη, Βιολέτα Ίκαρη, Βασιλική Καρακώστα, Κωστή Μαραβέγια, τον αείμνηστο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Πάνο Μουζουράκη, Κατερίνα Πολέμη, Μελίνα Τανάγρη, Μαρία Φαραντούρη και τον Γιάννη Χαρούλη. Εκεί συνειδητοποίησα και το μεγαλείο τις ψυχής τους και πόσα άλλα τέτοια φιλανθρωπικά κάνουν που πολλές φορές δεν φτάνουν καν στα φώτα τις δημοσιότητας. Με συμμετοχές τους σε τηλεοπτικά δρώμενα όπως την εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου «Στην Υγειά Μας» όπου ένωσαν τις μουσικές τους δυνάμεις με τους αδελφούς Τσαχτουριδη, με ένα εκπληκτικό αφιέρωμα δυο εκπομπών στην ΕΤ3 για τους σύγχρονους παραδοσιακούς καλλιτέχνες, και την πρωτοχρονιάτικη εορταστική τους εμφάνιση στο επιτυχημένο σήριαλ του Άλφα «Μην Αρχίζεις τη Μουρμούρα», οι αδελφοί Στρατάκη έχουν μαγέψει το μουσικό κοινό του Ελληνικού πενταγράμμου. Είναι σπάνιο την σήμερον ημέρα να βρίσκεις καλλιτέχνες που είναι τόσο αυθεντικοί και ταυτόχρονα τόσο ταπεινοί.
Έχουν δημιουργήσει την δική τους ταυτότητα μέσα στο ελληνικό γίγνεσθαι και μας παίρνουν μαζί σε ένα μαγικό ταξίδι συναισθημάτων που αγγίζεται από κάθε χορδή αλλά και τον αυθορμητισμό του Γιώργου που σμίγει με τη μουσική δεξιοτεχνία του Νίκου. Το δικό τους ταξίδι ξεκινάει από την Ροδιά, ένα ημιορεινό χωριό στο Ηράκλειο Κρήτης που από μικρά παιδιά ξεκίνησαν να ασχολούνται με την μουσική μετα από την παρότρυνση του πατέρα τους. Ο Γιώργος Στρατάκης, να παίζει Λύρα σε ηλικία 9 και ο αδελφός του Νίκος Στρατάκης ξεκίνησε λίγο αργότερα σε ηλικία 11 με μέντορες τον Ψαραγιάννη, Ψαραντώνη, Ψαρογιώργη και Ψαραλάμπη της οικογένειας Ξυλούρη. Μετά την πολυετή μουσική τους διαδρομή ξεχωριστά, τόσο σε πανηγύρια, όσο και σε διάφορες μουσικές σκηνές εντός και εκτός Ελλάδας, το πλήρωμα του χρόνου ένωσε τα δύο αδέρφια και δημιούργησαν το Μουσικό σχήμα Νίκος & Γιώργος Στρατάκης με το οποίο εμφανίζονται τα τελευταία 10 χρόνια σε μια σειρά μουσικών εκδηλώσεων μαζί με τον μικρότερο αδερφό τους Μάνο Στρατάκη στο νταούλι, και τους άξιους συνεργάτες τους, Δημήτρη Ματζαράκη στην κιθάρα κι Αλέκο Χατζάκη στο κοντραμπάσο, και τον Γιώργο Μακρή και τον Γιώργο Σαλούστρο στο πνευστά. Όπως λένε και οι ίδιοι, «Δημιουργήσαμε μια μουσική παρέα, με αξιόλογους φίλους – μουσικούς, με την ίδια «μουσική τρέλα», και ξεκινήσαμε έτσι απλά χωρίς σχέδιο και χωρίς πυξίδα να κάνουμε αυτό που μας εκφράζει όπως πηγάζει από μέσα μας. Επιμένουμε να βλέπουμε την κρητική μουσική και γενικότερα την μουσική με την ματιά της δημιουργικότητας και όχι με την ματιά της ανταγωνιστικότητας.» Γιατί το όραμα τους, όπως έχουν πει είναι «να φτάσει η μουσική της Κρήτης με οποιοδήποτε προσοδοφόρο τρόπο και ανεξάρτητα από ποιον καλλιτέχνη της Κρήτης, σε όλο το κόσμο. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουν ταξιδέψει στα πέρατα της γης από Αυστραλία μέχρι και Καναδά ώστε να αναβιώσουν και να μεταφέρουν τα παραδοσιακά ακούσματα και όχι μόνο της Πατρίδας μας.
Όταν ρωτήθηκαν πρόσφατα σε συνέντευξη εν όψιν των παραστάσεων τους στο Σταυρό του Νότου για την μουσική που δημιουργούν είπαν, «Πιστεύουμε πως η κρητική μουσική είναι ένας πολύ έξυπνος «ζωντανός οργανισμός», κρατάει ό,τι της ταιριάζει και προχωράει. και όπως κάθε «ζωντανός οργανισμός» που αναπτύσσεται και μεταλλάσσεται, έτσι και η κρητική μουσική δεν σταματά να ζει και να αναπνέει… και συνεχώς αναπτύσσεται. Σημαντικό βέβαια και καταλυτικό ρόλο σε αυτή την ιδιαιτερότητα της κρητικής μουσικής έχει παίξει και ο στίχος (μαντινάδες – τραγούδια). Συνήθως στα τραγούδια μας επιλέγουμε βαρύ στίχο με ντοπιολαλιά που μιλούν για όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα. Κυρίως μιλούν για τον έρωτα, την αγάπη, την χαρά, τον πόνο και τον θάνατο.»
Τα δύο αδέλφια από την Κρήτη, κλείνοντας 10 χρόνια κοινής πορείας έχουν στο ενεργητικό τους 6 δισκογραφικές δουλειές. Το Δεκέμβριο του 2012 κυκλοφόρησε η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο “7 του Μάρτη”. Το Μάρτιο του 2014 κυκλοφόρησε η πρώτη προσωπική δισκογραφική δουλειά του Νίκου Στρατάκη, με τίτλο “Ανάσα” με σημαντικές συμμετοχές, όπως αυτές του Σωκράτη Μάλαμα και του Βασίλη Σκουλά, ενώ τον Αύγουστο του 2014 κυκλοφόρησε η δεύτερη τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Το Κοπέλι κι ο Δράκος” και την ίδια χρονιά η προσωπική δουλειά του Νίκου Στρατάκη, με τίτλο “Νερό και αλάτι”. Το 2016 κυκλοφόρησε η τρίτη ομαδική τους δουλειά με τίτλο “Δίκταμο και Νεράντζι”. Και φέτος κυκλοφορήσαν την τελευταία δουλειά τους με συμμέτοχες και από τα άλλα αδέλφια τους Μάνο και Βούλα Στρατάκη, με τίτλο «Επέλαση». Και συνεχίζουν να μας χαρίζουν κοινές αλλά και προσωπικές μουσικές δημιουργίες.
Έχουν χαρακτηριστεί στο μουσικό κοινό ως «πρεσβευτές της κρητικής μουσικής» στη νεολαία του «σήμερα». Και αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο στην απόφαση του συμβουλίου του Συλλόγου Κρητών του Ντέλαγουερ «Κνωσσός» να τους προσκαλέσουν για το ετήσιο γλέντι τους στον Άγιο Θωμά του Τσέρι Χιλ, Νιου Τζέρι. Όπως μου είπε και ο πρόεδρος ο Μιχάλης Βερινάκης, «Στην συνεχή προσπάθεια να φέρουν περισσότερο κοντά τους Κρητικούς νέους αποφασίσαμε να φέρουμε τον Γιώργο και Νίκο Στρατάκη από το νησί για γλεντήσουμε μαζί με την μουσική που “μιλά” στην ψυχή κάθε λάτρη της δικιάς μας παραδοσιακής μουσικής. Αυτό το βράδυ γνώρισα Ομογενείς που ταξίδεψαν από Βοστόνη, Νέα Υόρκη, Νιου Τζέρσεϋ, Οχάιο, Πενσυλβάνια, Ντέλαγουερ, Μαίρυλαντ, Ουάσιγκτον και Βιρτζίνια και όλοι είχαν να μου πουν πως όχι μόνο τους μίλησαν στην ψυχή τους αλλά τους ταξίδεψαν βαθιά στο βυθό της και αγγίξαν κάθε συναίσθημα χαράς, λύπης και νοσταλγίας για την Πατρίδα, για την Κρήτη, για τις οικογενειακές στιγμές γλεντιού όταν τους επισκέπτονται. Και πως ανυπομονούν να βλέπουν τον Γιώργο και Νίκο Στρατάκη και άλλους Κρητικούς καλλιτέχνες ποιο συχνά και να γλεντάνε μαζί και σε αυτή την όχθη του Ατλαντικού ωκεανού.
