Του ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Ανταποκριτή Ομογενειακών ΜΜΕ
Αθήνα, Δεκέμβριος 2014
Έχοντας την ευχέρεια, της καθημερινής επικοινωνίας με τους Έλληνες του εξωτερικού, γίνομαι τακτικά άμεσος δέκτης της αγωνίας ευρύτατου μέρους αυτών. Από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Αγωνιούν για όσα γίνονται στην Πατρίδα τα τελευταία χρόνια, για όσα φημολογούμενα στον διεθνή Τύπο. Επίσης και δηλούμενα από πολιτικές προσωπικότητες αρκετών χωρών. Περί του ενδεχομένου να ακολουθήσουν χειρότερα για εμάς. Αυτά που στενοχωρούν, απογοητεύουν, τους Ομογενείς, είναι ότι η Ελλάδα μας, ιδιαιτέρως από το 2010 και μέχρι σήμερα, αναφέρεται ως μία χώρα αναξιόπιστη. Με χρέος προς 16 χώρες που δεν γνωρίζει κανείς εάν θα μπορούσε ποτέ και πώς να αποπληρώσει! Ότι είναι υποθηκευμένη, ότι είναι ευρέως διεφθαρμένη, με αποκορύφωμα πρωτοφανείς πράξεις συναλλαγής, από την κορυφή ως τη βάση. Ότι η φτώχεια έχει εισβάλλει περίπου στο 30% των Ελλήνων. Ότι παρά τα όσα υπόσχονται οι κυβερνήσεις μας στους δανειστές, ελάχιστα πραγματοποιούν. Κι αυτό για να μην χάσουν ψήφους από τον εξαναγκασμό του λαού σε μια άλλη νοοτροπία. Ότι οι πολιτικοί μας δεν εμφανίζονται διατεθειμένοι να ομονοήσουν και να συνεννοηθούν στη χάραξη και εφαρμογή μιας κοινής εθνικής πολιτικής. Η οποία θα έδινε ελπίδα για το παρόν και το μέλλον. Απεναντίας εξωθούν τους’Ελληνες και τις Ελληνίδες σε ακραίες επιβλαβείς ενέργειες. Ότι οι ξένοι βλέπουν μια διαμορφούμενη νέα πολιτική κατάσταση που θα είναι ένας διεθνοποιημένος άμεσος ιδιότυπος κομμουνισμός, όπως περιγράφεται από πολλούς αναλυτές. Διότι, πρέπει να μην το ξεχνάμε, εδώ και χρόνια έχουμε έναν ιδιότυπο εσωτερικό κρυφό κομμουνισμό, υπό τον μανδύα του σοσιαλισμού. Για να μην πάω και παλιότερα, οπότε είχαμε έναν εν υπνώσει υπό σποράν κομμουνισμό που εξυπηρετούσε κάποιους και κατέστρεφε άλλους. Την δεκαετία του 1950 και του 1960 δεν μπορούσε ο αγρότης να πάρει τα εργαλεία και τα λιπάσματά του από την Αγροτική Τράπεζα με δάνειο, εάν δεν το ενέκρινε πρώτα ο τοπικός κομματάρχης. Τώρα όμως απροκάλυπτα οι παλιοί γνήσιοι κομμουνιστές, τα παιδιά και τα εγγόνια τους και μερικοί παράπλευροι ιδεολογικοί, ή συμφεροντολογικοί γείτονες αφήνουην να εννοηθεί ότι η Αριστερά, ( ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στη Βουλή το 1975 αποκαλούσε το ΠΑΣΟΚ άκρα Αριστερά) θα χρησιμοποιήσει σύγχρονες λάϊτ κομμουνιστικές μεθόδους. Αυτό βέβαια φοβίζει και εκνευρίζει κάποιους ή όλους τους Ευρωπαίους. Διότι αυτοί οι Ευρωπαίοι και όχι μόνον, υπό μορφήν συσσιτίου μας ταϊζουν πρωί, μεσημέρι, βράδυ για να επιβιώνουμε οικονομικά ακόμη. Και απειλούν να μας κόψουν το συσσίτιο γιατί μια κομμουνιστική ή ψιλοκουμμουνιστική χώρα δεν την θέλουν στην Ευρώπη. Απειλούσαμε εμείς μέχρι προ ολίγων μηνών, ότι θα πάμε στη μαμά Ρωσία, ο πατερούλης Πούτιν θα μας κόψει ένα δελτίο γενικής οικονομικής διατροφής. Αυτά βέβαια είναι τραγικά αστεία. Όμως υπάρχουν στην Ελλάδα μας, διάδοχοι εκείνων που πίστευαν στον πατερούλη Στάλιν. Αν και το ΚΚΕ, (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας) έχει απλώς θέση αναμονής – η προηγούμενη Γενική Γραμματέας του κ. Παπαρήγα έχει δηλώσει πως το ΚΚΕ είναι ένα σταλινικό κόμμα.. Όμως ο κ. Πούτιν στον οποίον θα προσφεύγαμε, δεν είχε ποτέ ανοιχτά υποσχεθεί ούτε δανεισμό ούτε διατροφή. Για άλλα ζητήματα πηγαίναμε στον Πούτιν. Εγώ, ο άσχετος, είπα σε κάποιον απολύτως σχετικό δικό μας όταν ήμασταν με τον κ. Κώστα Καραμανλή ως πρωθυπουργό στη Μόσχα ” με συγχωρείτε και το λέω μόνο σε σας, χωρίς να είμαι φυσιογνωμιστής, τα μούτρα του Πούτιν δεν μου έδωσαν την εντύπωση της βεβαιότητος ότι θα είναι ελεύθερος να μας δώσει αυτά που ευρύτερα του ζητάμε”. Με κοίταξε περίεργα αλλά με αντίληψη του περιεχομένου της φυσιογνωμίας μου και αδιευκρίνιστα δεν μου απήντησε. Βλεπόμαστε, από τότε, μάλλον αλληλοκοιταζόμαστε καμμιά φορά με τον εν κειμένω σπουδαίο παράγοντα σε κάποιες δεξιώσεις. Στις φυσιογνωμίες μας διαγράφεται μια κοινή φάτσα μνήμης και επιβεβαίωσης εκείνης της ανεπίτρεπτης φιλικής γνώμης μου. Αλλά αυτή την εποχή σίγουρα ο κ. Πούτιν θα δεχόταν ανοιχτά την δική μας οικονομική βοήθεια. Γιατί οι τιμές στα εθνικά του προϊόντα, πετρέλαιο και αέριο κατέρρευσαν ή του τις κατέρρευσαν. Μπορεί όπως οδηγούσε να έκανε καμμιά στραβοτιμονιά σε δρόμο ολισθηρό ή να μην είδε κάποιο φανάρι που αναβώσβηνε. Βεβαίως ο εδώ επί κεφαλής της αυριανής ενδεχόμενης όπως λένε κομμουνιστικοφανούς μορφής διακυβερνήσεως που υπόσχεται, χαρακτηρίζοντας μαϊμούδες τους καπιταλιστές δανειστές μας, μας διαβεβαιώνει ότι θα τους παίζει νταούλια, ζουρνάδες και λύρες, κι αυτοί θα χορεύουν ενώπιόν μας. Και τον χειροκροτούμε ενθουσιωδώς και χαβαλετζίδικα. Αν όχι ανοήτως και επικινδύνως, για αυτό το ωραίο θέαμα που θα απολαμβάνουμε. Τα λέει αυτά, γελοιοποιώντας τις “μαϊμούδες” σε εμάς. Αλλά άλλα λέει με σεμνότητα σε ΜΜΕ της Ευρώπης. Εκεί λέει πως αυτός θα είναι ένα υπάκουο πιστό σκυλάκι, με την ουράν υπό τα σκέλη. Που θα εκτελεί ακριβώς κάθε νεύμα-διαταγή του αφεντικού του. Αλλά οι δανειστές μας, παλιοί και ενδεχόμενοι, άλλα βλέπουν στα μάτια του σκυλάκου, άλλα μηνύματα φτάνουν στα υψηλής οξύτητος, οξύνοιας, ευαίσθητα τύμπανα των αυτιών τους. Και αυτά τα τύμπανα θα μας τα χτυπήσουν πένθιμα σαν εκείνα της περιφοράς του Επιταφίου την Μεγάλη Παρασκευή, όταν θα έρθει η ώρα μας. Όχι ζουρνάδες και νταούλια και λύρες. Αυτοί δεν θέλουν να τους καταχρασθούμε τα λεφτά των λαών τους που μας δάνεισαν. Έτσι μάλλον έχουν έτοιμες τις αλυσσίδες και τα λουριά να σφιχτοδέσουν τον σκυλάκο, άρα κι εμάς μαζί του. Αυτά τα βλέπουν, τα ακούνε, ανατριχιάζουν και μου τα λένε οι συμπατριώτες μας. Διότι εκεί στις νέες πατρίδες τους, διδάχθηκαν και έμαθαν να εργάζονται χωρίς να απειλούν τους εργοδότες τους, χωρίς να καταστρέφουν κάθε μέρα τον κόπο και την περιουσία του άλλου, ή της χώρας τους, χωρίς να εμποδίζουν τον διπλανό τους να εργασθεί. Έμαθαν ότι είναι ωραίο αίσθημα να βλέπουν τα παιδιά τους να φοιτούν στα σχολεία ανεμπόδιστα, να αποκτούν γνώσεις έστω καπιταλιστικές. Χωρίς το αίσθημα της καταστροφής του Πανεπιστημίου τους υπό διάφορες κομματικές ταυτότητες και ιδεολολγίες. Έμαθαν ότι τα πτυχία τα παίρνουν από το Πανεπιστήμιο και όχι από τα κόμματα. Όπως δηλώνουν δημόσια καθηγητές Πανεπιστημίων εδώ. Αυτά βλέπουν να συμβαίνουν στη χώρα καταγωγής τους. Ενώ αυτοί έμαθαν να δανείζονται για να προοδεύσουν και να εξοφλούν τα χρέη τους, εδώ λέμε στους δανειστές μας δεν σας τα δίνουμε, δεν εφαρμόζουμε τους νόμους μας, τα διαγράφουμε μονομερώς. Έμαθαν ότι αν δεν προοδεύσουν και δεν εξοφλήσουν τα δάνειά τους, θα χάσουν τα κτηθέντα δια του δανείου. Και αν δεν φροντίσουν σε μια υπολογισμένη και λελογισμένη διαχείριση, τα δάνεια δεν χαρίζονται. Και εκπλήσσονται, μου λένε, που ακούνε πως όλοι εδώ λένε και λέμε τί πρέπει να γίνει! Χωρίς να λέει κανείς ποιοί θα το κάνουν! Και επειδή σχεδόν όλοι οι Ομογενείς είναι παλιές καραβάνες της ξενητιάς, από τις δεκαετίεςς 1950-1960 με μνήμη χωριάτη, παρατηρούν ότι όλοι οι κοπτόμενοι για τη Δημοκρατία εδώ, προτείνουν μεθόδους συνταγματάρχου Γεωργίου Παπαδοπούλου. Για δημοσιονομική ισορροπία, για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, για ανάπτυξη, για μη ανεργία, για ασφαλή διαβίωση των πολιτών, για έργα χωρίς υποψίες για μίζες, με σταθερή οικονομία, (μου θυμίζουν πως δεν υπήρχαν λαμόγια, καταχραστές δημοσίου χρήματος, τα δάνεια δινόντουσαν χωρίς μεσολαβήσεις, δεν υπήρχαν άνεργοι, το δολάριο ήταν σταθερά στις 30 δραχμές, όχι στις 418 που έφτασε μετά, αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, από τα 740 δολάρια το 1967 στα 2.740 το 1973 έτσι μπήκαμε και στην ΕΟΚ). Μέχρι που μου λένε, ότι οι προτεινόμενες αλλαγές στο Σύνταγμα, συμπίπτουν με εκείνο του Παπαδόπουλου του 1973 . Βουλευτές 200, κατάργηση του νόμου περί απαλαλλαγής κλεπτών υπουργών κ.λ.π. Έτσι μου λένε, θα ήταν άδικο να μην το αναφέρω, ίσως αυτοί να είναι χουντικοί. Πάντως χουντικοί ξεχουντικοί αγωνιούν για το παρόν και για το μέλλον μας. Καταγράφουν χαρτί και καλαμάρι ό,τι λέγεται και γίνεται εδώ. Βεβαίως δεν παραπονούνται που η μητέρα Πατρίδα τους ξέχασε. Τα παιδιά, μου λένε, ποτέ δεν ξεχνάνε τη μάννα και πάντα αγωνιούν για τη ζωή της. ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΤΟΥΣ ΕΔΩ. Αλλά μου λένε και μερικά πιο τραγικά. Όπου κι αν βρεθούν, οι φίλοι τους των άλλων εθνικοτήτων, τους κοιτάνε με θλίψη για το κατάντημα της Πατρίδος τους. Γιατί όλα και παντού μαθαίνονται. Αλλά για αυτό που μου είπαν δεν υπάρχει ούτε συγκριτικός, ούτε υπερθετικός βαθμός τραγικότητος. Εγκαλούν μερικά Ελληνόπουλα τρίτης και τέταρτης γενιάς τους γονείς τους: ” Γιατί μας μάθατε Ελληνικά; Να ακούμε και να διαβάζουμε και σε Ελληνικά ΜΜΕ και Εφημερίδες αυτά που γράφουν για την Πατρίδα της καταγωγής μας”; Αυτό δεν μπορούσα ούτε να το φαντασθώ.
Μου λένε και άλλα που δεν γράφονται.
ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
[email protected]
