Γράφει ο Μιχάλης Παπαδημητρίου
Έτσι μεταφράζεται ο ιατροβιολογικός όρος in vitro που σημαίνει την επεξεργασία στα δοκιμαστικά γυαλιά του εργαστηρίου. Στο γυαλί ή στη γυάλα.
Το αντίθετο είναι το in vivo που σημαίνει ζωντανά στο φυσικό περιβάλλον.
Τον όρο in vitro τον θυμήθηκα προχθές όταν κάποιος γιατρός στις ειδήσεις –και με αφορμή τα νέα περιστατικά της παιδικής οξείας ηπατίτιδας- προσπαθούσε να περιγράψει την ανοσιοβιολογική κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου, ειδικά μετά την εισβολή του κορονοϊού.
Χωρίς να ξέρουμε ακόμα τις ακριβείς αιτίες και το προφίλ της νέας πανδημίας, ενδέχεται, όπως λένε, να ενέχεται σοβαρά ο τρόπος της σύγχρονης ζωής μαζί με την επιφόρτιση των επί διετία εγκλεισμών και περιορισμών.
Πρόσφατα ακούσαμε και για νέο θανατηφόρο μύκητα με το σε σπαστά λατινικά όνομα candida auris (θέλοντας να πουν προφανώς «χρυσόλαμπρος»), ο οποίος είναι ενδονοσοκομειακός και αναπτύχθηκε επειδή λέει … στρέψαμε όλη μας την προσοχή στον κορονοϊό.
Αυτός είναι ο ορισμός του φαύλου κύκλου.
Είναι γεγονός ότι ζούμε εδώ και πολλά χρόνια σε μια γυάλα.
Φάρμακα δια πάσαν νόσον, πανάκριβα παραφάρμακα για κάθε έλλειψη και αποκατάσταση της φυσικής φθοράς, αντιβιώσεις με το κιλό, υπερβολικές προφυλάξεις, ελάχιστη επαφή με το χώμα, με τα φυτά, τα έντομα και γενικά με όλη τη μάνα φύση.
Χρωστικές και συντηρητικά με το τσουβάλι και τραπέζια στρωμένα με όλων των ειδών τα υβρίδια.
Σε όλα αυτά αν προσθέσουμε το κινητό, το καθισιό και την παχυσαρκία, τότε έχουμε μια πλήρη περιγραφή του νέου «homo» που είναι εκτεθειμένος σε όλους τους κινδύνους απλά επειδή σνομπάρισε και αγνόησε τη φύση.
Το αποτέλεσμα είναι να κάνουμε βήματα μπροστά και άλλα τόσα βήματα πίσω, για να δικαιωθεί ο Δημόκριτος που έλεγε ότι οι άνθρωποι θέλοντας να αποφύγουν τον θάνατο συχνά τον κυνηγούν («άνθρωποι τον θάνατον φεύγοντες διώκουσιν»).
Εγώ την πρόφτασα την προγενέστερη φτωχιά κατάσταση, και μπορώ να έχω μια εικόνα της και μιαν ανάμνηση, βέβαια με δύο όψεις, μια καλή και μια κακή.
Παιδιά ξυπόλητα στα χώματα και στις λάσπες των δρόμων και στα βοθάνια των ρεμάτων, αλωνίζαμε όλη την ημέρα με τις πατούχες μας χωράφια γεμάτα τριβόλια και παλαμωνίδες, ανεβαίναμε σαν αίλουροι στις πανύψηλες ελιές να πιάσουμε έναν τζίτζιρα, επινοούσαμε ένα σωρό παιχνίδια με ευτελή υλικά και πρωτόγονα, στις πληγές μάς έβαζαν καπνό τριμμένο ή καβαλίνα, τρώγαμε σύκα και αχλάδια άπλυτα και πολλές φορές μαζί με τα σκουληκάκια τους, κι όμως ποτέ δεν κινδυνέψαμε σοβαρά και ποτέ δεν μας πρόδωσε η φύση, εκτός από κάποιες «μαυρές» (δοθιήνες) που βγάζαμε στους αγκώνες και στο σβέρκο εξαιτίας του πενιχρού μας σιτηρέσιου.
Κοιμόμασταν τα παιδιά στρωματσάδα καταγής στη σειρά σαν τα ψάρια στο τηγάνι.
Στα κεραμίδια ακούγαμε να τρέχουν οι ποντικοφάδες (φίδια) και κάτω απ’ το μαξιλάρι μας συχνά-πυκνά κοιμόταν σκροπιός.
Δεν ραντίζαμε τα ενοχλητικά έντομα.
Τις μύγες τις μάζευε η κρεμασμένη σιροπιαστή ταινία, και τα κουνούπια βούιζαν έξω από την κουνουπιέρα μας.
Σήμερα βέβαια έχουμε του Αβραάμ τα καλά και είναι αδιανόητος ένας τέτοιος τρόπος ζωής.
Δεν παλεύουμε κάθε μέρα με τα δισεκατομμύρια των αόρατων εχθρών προκειμένου να ενισχύσουμε τις δικές μας δυνάμεις.
Έχουμε μια άμεση, ακριβή και αφύσικη λύση για κάθε φυσικό φαινόμενο.
Είναι επόμενο η φύση, που είναι τόσο ορθολογική αλλά και τόσο πεισματάρα, να μας εκδικείται.
