Του ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Συνεργάτου Ομογενειακών ΜΜΕ
Νομίζω ότι πιθανόν, μερικά από τα αναφερόμενα ως ενδεχόμενα να συμβούν εις το εγγύς μέλλον που θα διαβάσετε στη συνέχεια αυτών των γραμμών, κάποτε μπορεί να τα θυμηθείτε. Αυτά είναι καρποί από ριζώματα που σχηματίστηκαν μέσα μου από τις 16 Ιουλίου του 1959, που για πρώτη φορά βρέθηκα σε πρωθυπουργικό Γραφείο, μέχρι σήμερα, 29 Δεκεμβρίου 2014. Ημέρα και γενεθλίων μου. Συμπλήρωσα, (της χρονολογικής μου ηλικίας), τα ογδόντα. Αναρωτιέμαι, να δηλώνω «ογδόντα» ή από αύριο να λέω «αρχίζω να τρώω από τα ογδόντα ένα μου»; Δεν ξέρω ποιό είναι «ελαφρύτερο», πιο «πιασιάδικο» στην πιάτσα! Βεβαίως «πλασάρομαι», (αυτή είναι η πραγματική βιολογική μου ηλικία), «για πενηντάρης και άσε τον ληξίαρχο να γράφει ογδοντάρης, για μένα ο θεός είναι ο Άρης και εραστής είναι ο Πάρις». Κάποιο τέτοιο στίχο είχα προτείνει στον Γιώργο Ζαμπέτα το 1966, όταν γράφαμε το ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ με ερμηνευτή τον Δημήτρη Μητροπάνο, το ΓΙΝΕ ΦΩΤΙΑ ΝΑ ΖΕΣΤΑΘΩ με τον Πάνο Τζαννετή, το ΣΤΟ ΠΑΓΕΡΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ με την Μανταλένα και μερικά άλλα που δεν έχουν το όνομά μου, αείμνηστοι αυτοί όλοι τους. Πρώτα Άνθρωποι με χρυσή ανθρωπιά και καρδιά, μετά χρυσές φωνές. Αλλά η Ανθρωπιά ποτέ δεν μετράει στη μνήμη. Σήμερα είχα μια σημαντική συνάντηση που με γύρισε στα πολύ παλιά, πάλι στο 1959. Τότε που ξεκινούσα ως καλλιτεχνικός συντάκτης στην Εφημερίδα Έθνος, με αρχισυντάκτη τον Γιάννη Καψή, ως βοηθός του αλησμόνητου Αχιλλέα Μαμάκη. Αναγνωρισμένου ως Πρύτανη στα Καλλιτεχνικά, στις Εφημερίδες και το Ραδιόφωνο. Και μετά πέταξα, όπως όλα τα πουλιά που βγάζουν φτερά, σε άλλα πολλά ΜΜΕ που λέμε σήμερα, σε πάρα πολλές χώρες τσιμπολογώντας από όλα τα είδη του ρεπορτάζ, βραβεία και τιμές, ιδρυτής και ιδιοκτήτης Πρακτορείου Ειδήσεων, με ποικίλες ευρύτερες δραστηριότητες κ. λ. π. Αυτή τη σάλτσα που σας περιγράφω, τη χρησιμοποιώ ως καρύκευμα για να δέσω και να νοστιμίσω το κύριο φαγητό που σας ετοιμάζω. Μια κονσέρβα για μελλοντική γεύση σκέψεων, με υλικά βαρυσήμαντα μυστικά και επομένως άγνωστα και απόρρητα γεγονότα. Που ποτέ, δεν θα ομολογήσει κανείς και κρίμα γιατί μερικά θα ήσαν μνημειώδεις θαυμασμοί για την Ελλάδα μας. Μου είπε ο σημερινός συνομιλητής μου, που ξέρει πολύ «βαθύτερα» τους πολιτικούς μας και σήμερα ακόμη: «Ξέρω ότι έχεις μνήμη, θέλεις να είσαι αθόρυβος, άγνωστος, αόρατος, αξιόπιστος, ξέρω τί έχουν πει για σένα και ποιοι, δεν καβάλησες ποτέ όχι καλάμι αλλά ούτε βέργα. Από καιρό ήθελα να σε συναντήσω αλλά δεν ήξερα πού βρίσκεσαι! Τώρα θα σε ρωτήσω: Γιατί ενώ κοροϊδεύουμε ως χώρα, από τότε που εσύ καλά ξέρεις και πως, σε ανώτατο επίπεδο, αυτούς που συνεργαζόμαστε διεθνώς και ενώ αυτοί ξέρουν πως τους κοροϊδεύουμε, όχι μόνον λένε πως μας πιστεύουν, αλλά μας υμνούν και δημόσια ως αξιόπιστους; Ενώ μεταξύ τους λένε πως οι πολιτικοί στην Ελλάδα ενδιαφέρονται μόνον για την καρέκλα τους και ( τα άλλα δεν γράφονται). Γιατί τους έχουνε συνομιλητές τους, τους εκτιμούν! Αλλά ακόμη και τώρα, σήμερα που ξέρεις τί λένε παρασκηνιακώς για την Ελλάδα με την προκήρυξη των εθνικών μας εκλογών, ελάχιστα μαθαίνει ο λαός μας, σε μια εποχή που υποτίθεται ότι είναι όλα στο φως. Δεν τρομάζεις μήπως…….»;
Τον διέκοψα για να του θυμίσω «εσύ δεν ήσουν εκείνος που ρύθμιζες κάπου, έτσι μου έλεγες, αλλά δεν μου έλεγες πού, με κάποιους τρόπους…. Κάποιες τέτοιες «ιστορικής σημασίας» …..υποθέσεις; Μήπως ήρθε η ώρα να σε ρωτήσω εγώ πώς, πού, σε ποιους, από πού, ποιούς λόγους, ποιοί ωφελούντο…..»;
– «Δεν σου απαντώ Ηλιόπουλε γιατί δεν πρέπει να σου απαντήσω, αφού τα πραγματικά μυστικά πρέπει να μένουν για πάντα μυστικά. Όμως εγώ από σήμερα έχω σαφέστατο λόγο να τρομάζω πάρα πολύ για το μέλλον μας. Νομίζω πώς έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Και το τί μας περιμένει ….θα τα πληρώσει ο λαός μας όλα μαζεμένα. Και για πολλά χρόνια».
– «Μην ξεχνάς φίλε μου πως το χτένι είναι το μέρος, στο κρέας του μοσχαριού το πιο μαλακό. Και τρώγεται μαζί με τον κόμπο».
– «Άφησε τους παραλληλισμούς και πληροφορήσου πως Αυτοί τώρα δεν μασάνε. Θα κάνουν για λίγο καιρό πως μας πιπιλάνε και μετά θα μας δαγκώσουν. Και το χειρότερο θα πέσουμε σε δαγκάνες δικών μας. Τώρα δεν θα τρώνε οι δικοί μας από τους ξένους. Θα τρώνε όλοι τους μόνον από εμάς. Κι αλίμονο στο λαό μας. Θα ξεσηκωθεί; Θα επαναστατήσει, θα αλληλοφαγωθούμε»;
– « Άκουσε φίλε, ξέρω πού το πας, ξέρω τί εννοείς, ξέρω τί φοβάσαι! Μην ανησυχείς. Θα προσαρμοσθεί και σ’ αυτό ο λαός μας. Ένα μέρος, ελάχιστο έστω, θα τρώει από όλους εμάς τους ίδιους. Χορτάτος κανείς δεν επαναστατεί. ‘Ένα άλλο μέρος θα πιστεύει σε φρούδες ελπίδες και θα περιμένει καμμιά πενηνταριά χρόνια. Ένα άλλο θα προσπαθεί να κολλήσει στους ελαχίστους, αυτούς που θα τρώνε, της προσκολλήσεως που λέγαμε κάποτε. Όταν ανέβηκε στην εξουσία στις 21 Απριλίου του 1967 ο Παπαδόπουλος, Μακαρέζος, Παττακός και οι δυο μισοι χιλιάδες αξιωματικοί και επέβαλαν στρατιωτικό καθεστώς, θυμάσαι πόσοι από εκείνους τους φίλους μας που κάνανε τον δημοκράτη προσκολλήθηκαν μαζί τους; Κι εκείνο το φίλο μας τον κομμουνιστή της ΕΔΑ που μας έλεγε πως ο Παπαδόπουλος είναι ο πιο αγαπητός του λαού γι ’ αυτό πήγε κοντά του; Θυμάσαι όταν στις 24 Ιουλίου 1974 ήρθε ο Καραμανλής από το Παρίσι ότι όλοι αυτοί τον υποδέχθηκαν με αναμμένα κεριά στο αεροδρόμιο; Θυμάσαι που συναντήσαμε στους στύλους του Ολυμπίου Διός στις τρεις ξημερώματα το φίλο μας τον κομμουνιστή με μια άσπρη λαμπάδα μισό μπόι του να φλέγεται; Θυμάσαι που του είπες «δεν ντρέπεσαι ρε, δεύτερη φορά Ιούδας» και σου είπε εξαγγελτικά « πάει ο Παπαδόπουλος, ήρθε ο Καραμανλής, τώρα όλοι καραμανλικοί» θυμάσαι τί γύρισες και μου είπες προφητικά; « Αυτοί από αύριο θα το παίζουνε αντιστασιακοί, θα πάρουν πάλι θέσεις εξουσίας και θα τους πιστεύει ο κόσμος». Το ίδιο θα γίνει ξανά. Ένα άλλο κομμάτι του λαού, αν μπορέσει, θα σηκωθεί και θα φύγει από την Ελλάδα με οποιοδήποτε τίμημα. Αλά Ιράκ, αλά Συρία, αλά…..Ένα μεγάλο κομμάτι θα τρέμει για τη ζωή του και θα σκύβει το κεφάλι. Σκλάβοι! Και ένα άλλο, το τελευταίο κομμάτι, το απολύτως βλακώδες θα περιμένει καρτερικά, υποφέροντας, πιστεύοντας σε μια αλλαγή με καλλίτερες ημέρες. Για κοίταξε αυτές τις χώρες που τρέμεις μήπως γίνουμε σαν κι αυτές,……είδες λαό δυστυχισμένο; Τρομάζεις γιατί σήμερα μπορείς να ανησυχείς. Αύριο αγαπητέ μου δεν θα μπορείς να ανησυχείς. Και θα είσαι ήσυχος και χαλαρός». Με γύρισες απόψε σε παλιές ιστορίες, ετοιμάσου για την καινούργια. «Αύριο θα είσαι ευτυχής»!
ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
